H Αταλάντα που εμπιστεύτηκε τον Γκασπερίνι στα δύσκολα, ο Πέπε Μελ και ο Τερίμ…
Από τον τίτλο και μόνο… πηγαίνει ίσως το μυαλό σας στο μήνυμα που θέλω να στείλω από το σημερινό μου άρθρο! Σωστά; Και ξέρω ότι θα μπορούσαν με κάποια σεβαστά επιχειρήματα να μου απαντήσουν όσοι έχουν αντίθετη άποψη αλλά… πάλι δεν θα τα δεχόμουν!
Για παράδειγμα θα μου πείτε ο Πέπε Μελ έκανε για τον ΟΦΗ; Πιθανότατα όχι, ωστόσο ανέλαβε μεσούσης της περιόδου μια ομάδα με την οποία δεν είχε κάνει προετοιμασία και δεν είχε χτίσει ο ίδιος! Θα τον κρίναμε ακατάλληλο έχοντας δουλέψει από το καλοκαίρι του ’23 μέχρι τώρα και εμφάνιζε μια ομάδα με ανάλογα αποτελέσματα και ανάλογες εμφανίσεις.
Θέλετε να πάμε και στον Τερίμ; Ακόμα και αυτός θα μπορούσε να κριθεί με μεγαλύτερη επιείκεια. Μάλιστα το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός για δεύτερη συνεχόμενη σεζόν έμεινε από δυνάμεις στα Πλέι Οφ αλλά πέρυσι αυτό έγινε με Γιοβάνοβιτς και όχι τον Τούρκο, κάτι πρέπει να μας λέει. Προσέξτε, τα παραπάνω επιχειρήματα δεν αναιρούν πως με Μελ και Τερίμ ΟΦΗ και Παναθηναϊκός αντίστοιχα…χάλασαν αντί να βελτιώσουν την εικόνα που είχαν με Νταμπράουσκας και Γιοβάνοβιτς! Και ειδικά στον ΟΦΗ που με Δέλλα έγινε…η νύχτα μέρα! Ωστόσο επιμένω στη δική μου λογική και έχω να σας φέρω άπειρα παραδείγματα προπονητών που έκαναν μεγάλες επιτυχίες «χτίζοντας» ομάδες από το καλοκαίρι και είχαν θέματα όταν βρέθηκαν σε αυτές στα μισά του χρόνου!
Ακόμα και ο Φερνάντο Σάντος που μπορώ να λέω φίλο μου διαχρονικά έχει πολύ μεγαλύτερες επιτυχίες με ομάδες που φτιάχνει από το καλοκαίρι αντίθετα από…δουλειές που αναλαμβάνει με τη σεζόν σε εξέλιξη! Πιο πρόσφατο παράδειγμα η παρουσία του στην Πόλη με τη Μπεσίκτας!
Δεν πήγε καλά αλλά πριν καλά καλά μάθει τη νέα του ομάδα είχε να αντιμετωπίσει δυσπιστία και φωνές από το πιο φανατικό κοινό ομάδας ίσως στο τουρκικό πρωτάθλημα! Και επειδή οι…Ιταλοί δεν μας μοιάζουν απαραίτητα σε όλα θα σας φέρω τώρα το παράδειγμα της κατόχου (από την Τετάρτη) του Europa League Αταλάντα που χρόνια τώρα στηρίζει τον Γκασπερίνι περιμένοντας ένα τίτλο!
Οι Μπεργκαμάσκι κατέκτησαν το τρόπαιο στον τελικό απέναντι στη Λεβερκούζεν (3-0) και ο τεχνικός των Ιταλών συνεχίζει τον δικό του μύθο.
Σε μια ομάδα που τον εμπιστεύτηκε και μετά από κάθε δύσκολή της στιγμή: Ακόμα και όταν έχασε τέσσερα από τα πρώτα πέντε παιχνίδια στην αρχή της θητείας του, ακόμα και μετά τους τρεις χαμένους τελικούς κυπέλλου Ιταλίας. Στο γήπεδο, ωστόσο, έφερνε αποτελέσματα και εξέλιξη (4 τελικούς κυπέλου , 4 προκρίσεις στο Champions League) αλλά το πιο σημαντικο ήταν η χαρά που προκαλούσε ο 66χρονος προπονητής στους οπαδούς της Αταλάντα και στην πόλη του Μπέργκαμο. Πόλη τα τελευταία χρόνια έχει μάθει να μην κοιμάται τα ευρωπαϊκά βράδια, αλλά να τα ζει με την αδρεναλίνη στα ύψη όταν η ομάδα της πόλης αγωνίζεται.
