Το ντοκιμαντέρ «Γιάννης Θεοδωράκης: – Ναι… μπορούμε και πάλι να  ελπίζουμε» στον Δήμο Ζωγράφου

Ο Δήμος Ζωγράφου, στο πλαίσιο της πολιτιστικής του πολιτικής, επαναφέρει τον πολύ πετυχημένο θεσμό «Ραντεβού στο Cinema» και  προβάλλει στον Πολυχώρο και Κινηματογράφο «Αλέκα, Πόλις, Τέχνη», Γ’ Ορεινής Ταξιαρχίας 13, Πλ. Αλεξανδρή, Ζωγράφου, το ντοκιμαντέρ για τον Γιάννη Θεοδωράκη με τίτλο: «Γιάννης Θεοδωράκης: Ναι… μπορούμε και πάλι να  ελπίζουμε»

Η παραγωγή του είναι ανεξάρτητη και έγινε από τον Αντώνη και Στέλιο Διαμαντή, και την ΑΜΚΕ ΌΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ για να τιμήσουν την μνήμη του  Γιάννη Θεοδωράκη ,αδελφού του Μίκη. Ο τίτλος της ταινίας είναι από το τελευταίο κείμενο που έγραψε  ο Γιάννης Θεοδωράκης  στον Ριζοσπάστη με αφορμή  το βιβλίο του Β.Αποστολόπουλου για το ΔΣΕ στην Ρούμελη και που τελείωνε με αυτήν την φράση.Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί να δώσει την ιστορική θέση που αρμόζει στην προσωπικότητα του  Γιάννη Θεοδωράκη.

Ο Στέλιος και ο Αντώνης Διαμαντής, βασικοί συντελεστές του ντοκιμαντέρ, επιχειρούν να σκιαγραφήσουν τον δημοσιογράφο, ποιητή, λογοτέχνη και αυθεντικό αγωνιστή της Δημοκρατίας μέσα από την έρευνα που έχουν κάνει,μέσα από συνεντεύξεις και μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν,δούλεψαν,πόνεσαν και αγάπησαν αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο.Το ντοκιμαντέρ περιέχει  ανέκδοτα ιστορικά γεγονότα και άγνωστα  γεγονότα της ζωής του.Τη σχέση του με την οικογένειά του, τους φίλους και συναγωνιστές του ,την δημοσιογραφία, την ποίηση και  τη  σχέση του με τον αδελφό του,τον συνθέτη, Μίκη Θεοδωράκη.

Η οργάνωση είναι της ΑΜΚΕ Όμμα Στούντιο. Η παρουσίαση ,εκτός την προβολή, περιλαμβάνει και ένα μουσικό μέρος με ζωντανή μουσική και τραγούδια με καταξιωμένους  ερμηνευτές και μουσικούς  που θα  ερμηνεύσουν τραγούδια σε μουσική του Μίκη και στίχους του Γιάννη Θεοδωράκη.

Το ντοκιμαντέρ διαρκεί 70 λεπτά και έχει και αγγλικούς υπότιτλους.

Μέχρι  τώρα η παρουσίαση του ντοκιμαντέρ  έχει γίνει:

– Στο 11ο Κινηματογραφικό Φεστιβάλ Χανίων (27/10/2023)

– Στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών (19/12/2023)

– Στο Πολιτιστικό και Συνεδριακό Κέντρο στο Ηράκλειο, Κρήτης (28/1/2024)

– Στο Πνευματικόκαι Φοιτητικό Κέντρο του Πανεπιστημίου Κρήτης, Τμήμα Φιλολογίας για τους φοιτητές του Εργαστηρίου Θεάτρου,Κινηματογράφου και Μουσικής αλλά και το κοινό του Ρεθύμνου (28/2/2024)

– Στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης στο τμήμα Agora Doc (17/3)

Χορηγοί επικοινωνίας: ΚΡΗΤΗ  TV, 98.4, NEA ΚΡΗΤΗ, neakriti.gr, ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ TV

https://www.giannistheodorakisdoc.gr/el/

Πρόγραμμα  Εκδήλωσης:

Προβολή του Ντοκιμαντέρ

Συζήτηση για το ντοκιμαντέρ. Συντονίζει ο καλλιτεχνικός υπεύθυνος  των Κινηματογραφικών προβολών  Δήμου Ζωγράφου Ηλίας Φραγκάκης

Μουσικό αφιέρωμα με στίχους Γ. Θεοδωράκη και μουσική Μ. Θεοδωράκη από μουσικό σύνολο του Τμήματος Μουσικών Σπουδών της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών

Είσοδος ελεύθερη

Είπαν και έγραψαν για το ντοκιμαντέρ:

Μανώλης Συντυχάκης (Βουλευτής ΚΚΕ  Ηρακλείου Κρήτης)

Tο ντοκιμαντέρ των Αντώνη και Στέλιου Διαμαντή, «Γιάννης Θεοδωράκης – Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε», που σκιαγραφεί την πολύπλευρη προσωπικότητα και το δημοσιογραφικό και ποιητικό του έργο, μέσα από αφηγήσεις ανθρώπων που τον γνώριζαν παρουσιάστηκε την Κυριακή, στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου.

Στην παρουσίαση παραβρέθηκε πολυπληθές κλιμάκιο του ΚΚΕ αποτελούμενο, μεταξύ άλλων, από τον Μανώλη Συντυχάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης και βουλευτή Ηρακλείου του ΚΚΕ, τη Γενοβέφα Χουστουλάκη, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, τον Χάρη Φλουρή, μέλος της Επιτροπής Περιοχής Κρήτης του ΚΚΕ, και τον Δημήτρη Δουλουφάκη, δημοτικό σύμβουλο με τη «Λαϊκή Συσπείρωση» στον Δήμο Ηρακλείου.

Στον χαιρετισμό του ο Μανώλης Συντυχάκης σημείωσε τα εξής:

«Συγχαρητήρια στα δύο αδέλφια Αντώνη και Στέλιο, βασικούς συντελεστές του Ντοκιμαντέρ. Δύο αδέλφια ταλαντούχα, με πλούσια δράση στον τομέα της τέχνης και του πολιτισμού, χωρίς να υπολείπονται της εξίσου πλούσιας κοινωνικής και συνδικαλιστικής δράσης.

Η επιλογή τους, για αυτό το Ντοκιμαντέρ, με αυτό το περιεχόμενο, για τον Γιάννη Θεοδωράκη και με αυτόν τον τίτλο “Ναι… μπορούμε πάλι να ελπίζουμε” και γενικά η μέχρι τώρα παρουσία τους στα κοινωνικά δρώμενα, δεν είναι τυχαία. Δείχνει ότι πρόκειται για ανθρώπους υψηλής αισθητικής. Στρατευμένοι στην τέχνη που υπηρετεί τον άνθρωπο, τις αξίες του, την ταξική αντίληψη των πραγμάτων.

Ο Πικάσο, είχε πει για την Τέχνη ότι “είναι ένα όπλο…. Δεν διακοσμεί, ανατρέπει”. Η πραγματική ελευθερία στην τέχνη είναι η στράτευση στο πλευρό των δυνάμεων που προσπαθούν να ανοίξουν το δρόμο στο μέλλον, στο πλευρό του λαού. Μέσα από το έργο του ένας καλλιτέχνης οφείλει να περνάει ιδέες και μηνύματα που έχουν πολιτική και κοινωνική χροιά, να παίρνει θέση για τα γεγονότα, να καταδικάζει, να επικρίνει, να στηρίζει, να έχει φανερή και ξεκάθαρη άποψη, να αφυπνίζει.

Τα δύο αδέλφια εκφράζουν και εκφράζονται μέσα από αυτό το ντοκιμαντέρ. Έχουν κι αυτοί τα δικά τους βιώματα. Γονείς με καταγωγή από πόντο και Πειραιά με δράση στους κοινωνικούς και εργατικούς αγώνες παλεύοντας με προσωπικό τους κόστος για το δίκιο του λαού μας. Η οικογένειά τους, άλλα συγγενικά τους πρόσωπα φυλακίστηκαν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν. Από την πλευρά της μητέρας του, συγγενείς ήταν ενταγμένοι στον ΕΑΜ – ΕΛΑΣ ενάντια στους χιτλεροφασίστες κατακτητές.

Το ντοκιμαντέρ, μια πολύ αξιόλογη δουλειά, που αποτυπώνει την πραγματική εικόνα της προσωπικότητας του Γιάννη Θεοδωράκη, τη στάση του στη ζωή, τις καταβολές του, πτυχές του χαρακτήρα του, τη ζωή και το έργο του, το πόσο απλός και πρωτότυπος και συνάμα βαθιά λογοτεχνικός. Άφησε πίσω του πλούσιο ποιητικό και δημοσιογραφικό έργο, εμπνευσμένο από τους αγώνες των αδικημένων.

Το πολύτιμο αρχειακό υλικό, που προβλήθηκε, οι μαρτυρίες ανθρώπων που έζησαν, πορεύτηκαν δούλεψαν, αφουγκράστηκαν αυτόν το σπουδαίο άνθρωπο και δημιούργησαν μαζί του, είναι η πιο ακατάβλητη μαρτυρία που βοηθά και στο σήμερα, σε μία εποχή καπιταλιστικής βαρβαρότητας, αναθεώρησης της ιστορίας από την ΕΕ, τις κυβερνήσεις, κονδυλοφόρους του συστήματος ή απ’ όσους προσπαθούν να το εξωραΐσουν.

“Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε”, αυτό είναι το μήνυμα που περνάει το ντοκιμαντέρ και πολύ εύστοχα τα δύο αδέλφια Διαμαντή επέλεξαν ως τίτλο, δανεισμένη φράση, από το τελευταίο του άρθρο του ίδιου του Γιάννη Θεοδωράκη στον “Ριζοσπάστη” το Νοέμβρη του 1996, με αφορμή το βιβλίο του Βασίλη Αποστολόπουλου “Το χρονικό μιας εποποιίας. Ο ΔΣΕ στη Ρούμελη”. Ο Γιάννης Θεοδωράκης εμπνευσμένος απ’ αυτό, έγραψε μεταξύ άλλων: “Οι στάχτες σκορπίζονται. Το ηφαίστειο αχνοφαίνεται πάλι στο βάθος του μέλλοντος. Ναι… μπορούμε πάλι να ελπίζουμε”.

“Ναι… μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε” γιατί το φως της ελπίδας για τη νέα κοινωνία της κοινωνικής δικαιοσύνης παραμένει άσβεστο ζωντανό, επίκαιρο. Όχι με την έννοια της νοσταλγίας, της γραφικότητας αλλά ως αναγκαιότητα, υπενθυμίζοντας το ποίημα του Βάρναλη, οδηγό για την πραγματική λύτρωση του ανθρώπου από τα δεσμά της σύγχρονης δουλείας.

“Δεν είμ’ εγώ σπορά της Τύχης, ο πλαστουργός της νιας ζωής.

Εγώ ’μαι τέκνο της Ανάγκης κι ώριμο τέκνο της Οργής… !”

Με αυτές τις αξίες σμιλεύτηκε, ήταν ταγμένος ο Γιάννης Θεοδωράκης, όπως κι ο αδελφός του ο Μίκης. Δύο αγαπημένα αδέλφια, που ο ένας έπαιρνε δύναμη από τον άλλο.

Έζησαν την καταχνιά της κατοχής, όταν “όλα τα ‘σκιαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβιά”. Προσχώρησαν από νωρίς στο ΕΑΜ, στον αγώνα για την απελευθέρωση της χώρας και στη συνέχεια, δρώντας σε όλους τους κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες για την ειρήνη, την εθνική ανεξαρτησία και την κοινωνική πρόοδο.

Μια ζωή, άρρηκτα δεμένη, με το λαϊκό κίνημα και το ΚΚΕ. Ο Γιάννης δεν ακύρωσε ποτέ τους ακατάλυτους αυτούς δεσμούς και όταν για λίγο, για διάφορους λόγους, απομακρύνθηκε απ’ αυτό. Δεν απαρνήθηκε ποτέ τα πιστεύω του, τους αγώνες του. Δε στράφηκε ενάντια στο ΚΚΕ. Έκανε τα πρώτα δημοσιογραφικά του βήματα στους “Δρόμους της Ειρήνης”, στη συνέχεια στην “Αυγή” και αργότερα στον “Ριζοσπάστη”.

Έδωσε τη μάχη αποκαλύπτοντας το ζόφο του παρακράτους – τους ηθικούς αυτουργούς της δολοφονίας του Γρηγόρη Λαμπράκη. Γι’ αυτό και έγινε στόχος της Ασφάλειας και των παρακρατικών φασιστικών οργανώσεων. Αντιμετώπισε διώξεις, πιέσεις και εκβιασμούς. Δεν υποχώρησε όμως και δεν εγκατέλειψε το μετερίζι του αγώνα. Σκληρή δοκιμασία πέρασε και στα χρόνια της φασιστικής δικτατορίας της χούντας, μένοντας άνεργος.

Τέλος, θέλω, να αναφερθώ για την ανάγκη δημιουργίας και λειτουργίας του “Μουσείου Μίκη και Γιάννη Θεοδωράκη” στον Γαλατά Χανίων. Για την ανάδειξη και αξιοποίηση του πολιτιστικού κεφαλαίου του Γιάννη και του Μίκη. Η “Λαϊκή Συσπείρωση” Κρήτης τον Οκτώβρη του ’22, έθεσε το ζήτημα αυτό στο Περιφερειακό Συμβούλιο, ενώ τον Γενάρη του ’23, η “Λαϊκή Συσπείρωση” Χανίων, καυτηρίαζε την αδιαφορία τόσο της κυβέρνησης, όσο και του αρμόδιου υπουργείου Πολιτισμού, για την απαράδεκτη απόρριψή του, ως μη επιλέξιμου έργου, ενός τόσο απαραίτητου για τον ελληνικό λαό έργου, όπως αυτό της μετατροπής της οικίας Μίκη και Γιάννη Θεοδωράκη σε μουσείο. Αποτελεί πρόκληση για το λαϊκό αίσθημα, να αδιαφορεί η πολιτεία και να ενδιαφέρονται να το χρηματοδοτήσουν οι εφοπλιστές.

Αυτό που απαιτείται, είναι να σταθούν όλοι τους στο ύψος των περιστάσεων και να τιμήσουν ουσιαστικά τους Θεοδωράκηδες, όχι στα λόγια αλλά στην πράξη, χρηματοδοτώντας τα αναγκαία έργα για τη δημιουργία του μουσείου. Με σεβασμό στη μνήμη και τη θέληση του Μίκη και του Γιάννη, να σταματήσει τώρα κάθε προσπάθεια να οικειοποιηθεί οποιοσδήποτε επιχειρηματίας ένα έργο που αποτελεί υποχρέωση του κράτους να υλοποιήσει».

Σεμίνα Διγενή

(Βουλευτής ΚΚΕ-Β3’ Εκλογική περιφέρεια Νότιου Τομέα Αθηνών):

«Συγκίνηση, νοσταλγία κι ανατριχίλα!»

Ο Γιάννης Θεοδωράκης βρήκε πάλι τον τρόπο να ενώσει τους παλιούς του φίλους. Μουσικοί, δημοσιογράφοι, ηθοποιοί, συγγραφείς, ακαδημαϊκοί, σκηνοθέτες, εκδότες, πολιτικοί, όλοι ήμασταν εκεί στη χθεσινή πρώτη προβολή στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών, του εξαιρετικού ντοκιμαντέρ των Αντώνη και Στέλιου Διαμαντή, με τίτλο Γιάννης Θεοδωράκης: “Ναι.. μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε».

Η προβολή συνδιοργανώθηκε από την ΟΜΜΑ ΣΤΟΥΝΤΙΟ και τις Εκδόσεις Μετρονόμος.

«Μια ανεξάρτητη παραγωγή, που έγινε με γνώση, μεράκι, ευαισθησία, με σκοπό τη διατήρηση της μνήμης και την παρουσίαση της αληθινής ιστορίας ενός σπάνιου και αγαπημένου ανθρώπου.

Στη διάρκεια του ντοκιμαντέρ, αισθάνθηκα πολλές φορές την φωτεινή παρουσία του αξέχαστου Γιάννη Θεοδωράκη, μέσα στη σκοτεινή αίθουσα. Έτσι κι αλλιώς πάντα ήταν παρών όταν τον χρειαζόμασταν.

Και τώρα τον χρειαζόμαστε όσο ποτέ. Γι αυτό κι ευχαριστούμε από καρδιάς, τους δημιουργούς της ταινίας, που ξεδίπλωσαν την πορεία ενός μεγάλου, γενναίου, αλλά και ταπεινού ποιητή και δημοσιογράφου, με απίστευτο σεβασμό, ακρίβεια, τρυφερότητα, αισθαντικότητα και βαθειά αγάπη»

Πάνος Καλουδάς, Δημοσιογράφος – Συγγραφέας

«Μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Ένα σεμνό, γεμάτο αγάπη, αφιέρωμα, στον μοναδικό Γιάννη Θεοδωράκη. Στον αδελφικό μου φίλο, επί 19 ολόκληρα χρόνια, τον Γιάννη… Παρακολούθησα από κοντά, τη δημιουργία του ντοκιμαντέρ αυτού, από τη στιγμή που η Άννα το πρότεινε στον Στέλιο. Μέχρι που αυτό έφθασε πια, στους χώρους προβολής του. Βήμα-βήμα. Αγώνας πραγματικός από τον Στέλιο, για τη συγκέντρωση του υλικού. Πήγαμε στην Αρτέμιδα, δύο τρεις φορές για να συναντήσουμε τον Δημήτρη Σαπρανίδη. Το έταιρο σκέλος της παρέας, τότε, που ζούσε ο Γιάννης. Αθήνα- Χανιά- Αθήνα, ξανά Χανιά ο Στέλιος, σε έναν Μαραθώνιο συγκέντρωσης υλικού. Και ο αγώνας με τον Αντώνη, στο στήσιμο, στη σκηνοθεσία, στην επιμέλεια του μοντάζ… Και στην οδύνη της αναγκαστικής επιλογής. Οδύνη ναι, γιατί όλοι όσοι μιλήσαμε για τον Γιάννη, είπαμε λίγα, ελάχιστα, από όλα αυτά που η ψυχή, με βία ψέκαζε στα χείλη. Στιγμές αμέτρητες, στιγμές μεγαλείου, με χρώμα, με εικόνες, με πνευματική Ανάταση, το κάθε δευτερόλεπτο τότε, πλαι στον Γιάννη. Και τι να πρωτοκρατήσεις στο μοντάζ, για να μην πλατιάσει το έργο, να μην χάσει τον ρυθμό της ροής του; Τι να κρατήσεις και τι αναγκαστικά να αφήσεις απ έξω; Για να μην βγει… 80 ώρες το ντοκιμαντέρ… Τόσοι και τόσοι είχανε να πούνε κάτι για τον Γιάννη. Μια στιγμή τους με εκείνον, μια εμπειρία. Εγώ από όσα είπα μείναμε απ έξω τα 2,5/3 Όμως τον καταλαβαίνω απόλυτα τον Αντώνη. 45 χρόνια κάνω αυτή τη δουλειά. Ναι τόσα είμαι στον χώρο, απόλυτα ενεργός. Σαράντα πέντε χρόνια, την έκανα αυτή τη σκληρή επιλογή, στη δημόσια τηλεόραση, στην ΕΡΤ και τα λίγα τελευταία χρόνια σε άλλο τηλεοπτικό μέσο. Γνώριζα από πρώτο χέρι, τη δυσκολία που θα αντιμετώπιζε ο Αντώνης, στην αξιολόγηση και επιλογή του υλικού. Όταν είδα το αφιέρωμα ολοκληρωμένο, δεν μπόρεσα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου. Ο Γιάννης για μένα, δεν ήταν απλά φίλος. Ήταν αδελφός. Αδελφός πραγματικός. Σε μια εγχείριση που έκανα, στα τέλη του 1980 και χρειάστηκα αίμα, μου έδωσε εκείνος. Κάλυψε εκείνος όλη την ποσότητα. Κι όχι μόνο αυτό… Πόσα και πόσα δεν μου έφερε ξανά μπροστά μου, το ντοκιμαντέρ των φίλων μου, των αδελφών Διαμάντη. Χίλια μπράβο και στους δύο. Άψογη δουλειά. Τους ευχαριστώ. Υποκλίνομαι».