Από τη μία στέλνουν ανθρωπιστική βοήθεια και από την άλλη τροφοδοτούν με όπλα
Ποιον άλλο τίτλο θα μπορούσε να δώσει κανείς που να ταιριάζει καλύτερα, από τον τίτλο του σημερινού μας άρθρου, στην ωμή πραγματικότητα και στις φρικιαστικές εικόνες που ξετυλίγονται στα πεδία των μαχών – Παλαιστίνη, Ουκρανία – με τον τρόπο που τους αντιμετωπίζουμε εμείς οι υπόλοιποι που ζούμε μακριά από τις φλεγόμενες περιοχές του πλανήτη μας;
Όλοι οι λαοί της γης τις καταδικάζουμε, αλλά και πολλές ειρηνευτικές οργανώσεις παίρνουν αποφάσεις επί των αποφάσεων, όπως ο ΟΗΕ κ.λπ. που καταδικάζουν τα έκτροπα του πολέμου. Τον ανελέητο βομβαρδισμό, την ισοπέδωση πόλεων, ένθεν και ένθεν και την εξόντωση χιλιάδων αμάχων και πολύ περισσότερο χιλιάδων παιδιών. Όλοι βγαίνουν στα κανάλια των τηλεοράσεων και με ύφος δήθεν προβληματισμένο εκλιπαρούν για την κατάπαυση του πολέμου, αλλά από την άλλη πλευρά τροφοδοτούν όσους τρώγονται μεταξύ τους με κάθε είδους όπλα και χιλιάδες άλλα σύνεργα που σκορπάνε τον όλεθρο όπου κι αν ακουμπήσουν.
Στέλνουν όμως και ανθρωπιστική βοήθεια για να κρατηθούν στη ζωή, για λίγες μέρες όμως, ώσπου να τους διαμελίσει κάποια οβίδα ή κάποιος πύραυλος. Αμέσως, την άλλη στιγμή, πριν τελειώσουν το γεύμα της ζητιανιάς. «Δε σταματάμε τον πόλεμο – λένε οι Ισραηλίτες – εφόσον πρώτα δεν εξοντώσουμε τον εχθρό». «Θα αμυνθούμε – ζητωκραυγάζουν οι απέναντι – μέχρι θανάτου» και οι σωροί των άθαφτων σκοτωμένων διογκώνονται όλο και περισσότερο, ενώ οι χιλιάδες απελπισμένοι, που δεν έχουν πια άλλα δάκρυα να τρέξουν τα μάτια τους, κάθονται πάνω στα συντρίμμια των σπιτιών τους πλάι στους σκοτωμένους.
Τους ειρηνοποιούς όμως δεν τους ενδιαφέρει κι ακάθεκτοι συνεχίζουν το καταστροφικό έργο τους. Βλέπετε, η ανθρώπινη ζωή, κι όχι μόνο, γι’ αυτούς δεν έχει καμιά απολύτως σημασία.
Άλλους πάλι τους ρίχνετε στα απύθμενα και παγωμένα νερά της θάλασσας, γιατί θέλουν να ζήσουν μια καλύτερη ζωή και γιατί δεν αντέχουν άλλο την αρπαγή του πλούτου της χώρας τους από εσάς. Ω, δυνατοί αιμοχαρείς και ανελέητοι!
Έλεος πια! Πόσους ακόμα συνανθρώπους μας θα σκοτώσετε; Πλούτη έχετε, που τα αποκτήσατε πίνοντας το αίμα των φτωχών, δόξα έχετε… τι άλλο προσπαθείτε να αποκτήσετε; Την επικράτησή σας σε όλη τη γη δε θα μπορέσετε ποτέ να την αποκτήσετε και το γράφω αυτό, γιατί μάλλον προς αυτήν την κατεύθυνση δείχνει η πυξίδα της απληστίας σας και της ματαιοδοξίας σας.
«Τα πάντα ρει», είπε ο Ηράκλειτος και η τεχνολογία προχωράει από κράτος σε κράτος και επειδή οι λαοί γνωρίζουν τι προσπαθείτε να πετύχετε, προχωρούν και αυτοί μπροστά και εξοπλίζονται όλο και περισσότερο.
Η εποχή «στάσου Τούρκε να γιομίσω» έχει πλέον ξεπεραστεί. Το μόνο που θα καταφέρετε θα είναι περισσότερο αιματοκύλισμα των εθνών, αλλά ποτέ δε θα τους κατακτήσετε. Χρόνια τώρα προσπαθείτε να βρείτε διέξοδο σωτηρίας, κυνηγώντας το άπειρο. Αυτό επιδιώκετε να πετύχετε, ψάχνετε να βρείτε ασφαλές έδαφος σε άλλο πλανήτη. Εγώ σας το λέω ότι δε θα τη βρείτε ποτέ την κρυψώνα που ονειρεύεστε. Άλλωστε, το ίδιο ακριβώς ψάχνουν να βρουν και πολλά άλλα έθνη κι εδώ να το ξέρετε δεν ισχύει το “όποιος προλάβει πρόλαβε”. Όλοι σας κάποια μέρα θα διπλώσετε τα φτερά της φαντασίας σας και θα σταματήσετε τα αιθεροπετάγματά σας. Μπορεί, κάτι που δεν το εύχομαι, να θυσιαστούν εκατομμύρια ζωές στον βωμό της απληστίας σας. Όσο κι αν θωρακίζετε τη χώρα σας δε θα το πετύχετε, γιατί από τα ίδια υλικά κατασκευάζουν και τα δικά τους κάστρα για την ασφάλειά τους πολλοί άλλοι λαοί, κι όσο προσπαθείτε να πετύχετε τον αφανισμό άλλων λαών, όλο και περισσότερο θα σας κυριεύει ο φόβος και θα προσπαθείτε να θωρακίσετε τη χώρα σας, αλλά τα υλικά που ψάχνετε να βρείτε, τα ίδια υλικά ψάχνουν να ανακαλύψουν και οι άλλοι λαοί.
Σταματήστε επιτέλους να χτίζετε κάστρα με πηλό ανακατεμένο με το αίμα αθώων ανθρώπων. Κανένας δε γνωρίζει τι θα φέρει το αύριο. Κι εσείς, κύριοι ειρηνοποιοί, μη βγαίνετε στις οθόνες των τηλεοράσεων και μην καταδικάζετε τα όποια απάνθρωπα γεγονότα, γιατί δε σας εμπιστευόμαστε πια. Υποκριτές, τα δικά σας συμφέροντα προστατεύετε και τίποτα περισσότερο. Χρόνια και χρόνια μένετε απλοί θεατές στην εικόνα των ποταμών, που αντί για νερό τρέχουν αίμα.
Εκείνο που δε θα τολμήσετε όμως να πράξετε ποτέ, και κλείνω το σημερινό μου άρθρο με αυτό, είναι ότι ποτέ δε θα απλώσετε το χέρι σας να πατήσετε το κουμπί των πυρηνικών όπλων σας, γιατί γνωρίζετε ότι μαζί με τους άλλους θα καταστραφείτε κι εσείς. Κι αυτό βέβαια δε σας συμφέρει.
* Ο Δημήτρης Κ. Τυραϊδής είναι συγγραφέας-ποιητής, μέλος της Παγκοσμίου Ενώσεως Ελλήνων Λογοτεχνών, μέλος των Πνευματικών Δημιουργών νομού Χανίων και άλλων πολλών πολιτιστικών συλλόγων.
