Ισραήλ και Παλαιστίνη: Mια αντιπαράθεση με βαθιές ρίζες

Η Μέση Ανατολή θεωρείται γενικώς – και όχι άδικα – η πυριτιδαποθήκη του πλανήτη και ο χώρος που μπορεί να προκαλέσει τον επόμενο παγκόσμιο πόλεμο. Μια σειρά από ανοιχτές “πληγές” στην περιοχή, ανταγωνισμοί, παιχνίδια των μεγάλων και γενικώς μια έκρυθμη κατάσταση, η οποία δε δείχνει κανένα σημάδι βελτίωσης. 

Η μεγαλύτερη “πληγή” της περιοχής προκαλείται βεβαίως από την παρουσία του Ισραήλ, το οποίο “φυτεύτηκε” από τη Βρετανία και από τους νικητές του Β’ Π.Π. και έκτοτε έχει εξελιχθεί σε έναν πρώτης τάξεως τραμπούκο, που διαθέτει πλέον και ένα ισχυρό πυρηνικό οπλοστάσιο, το οποίο είναι μεταξύ εκείνων των πυρηνικών οπλοστασίων τα οποία θεωρούνται δυνάμει ασταθή – για πολιτικούς βεβαίως λόγους. Όπως είναι (“ασταθή”) και τα πυρηνικά οπλοστάσια (πολύ μικρότερα) που διαθέτουν Ινδία και Πακιστάν και Λ.Δ. Κορέας. 

Ας δούμε λοιπόν την ιστορία της περιοχής όπου βρίσκεται σήμερα το Ισραήλ και των Εβραίων γενικότερα, ώστε να κατανοήσουμε πώς οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση. 

Η ιστορία της Παλαιστίνης και των Ιουδαίων

Στη δεύτερη χιλιετία π.Χ., στην περιοχή της Παλαιστίνης κυριαρχούσαν σημιτικά φύλα (με κυρίαρχους τους Κανανίτες) και κάποια μη σημιτικά, όπως οι Φιλισταίοι ή Πελεσέτ, όπως αναφέρονται στις αιγυπτιακές επιγραφές – απ’ αυτούς προέρχεται και το όνομα Παλαιστίνη. Είναι πιθανό, όπως επισημαίνουν κάποιοι μελετητές, οι Πελεσέτ να προέρχονταν από τη μινωική Κρήτη και να μετανάστευσαν στην περιοχή που έλαβε το όνομά τους την περίοδο της εισβολής των Λαών της Θάλασσας (μεταξύ 1300 και 1100 π.Χ.). Πολιτικά η περιοχή βρισκόταν το μεγαλύτερο μέρος της χιλιετίας υπό την κυριαρχία της φαραωνικής Αιγύπτου. 

Στα 1200 π.Χ. χρονολογείται η πρώτη αναφορά (σε αιγυπτιακή επιγραφή) για μια φυλή με το όνομα Ισραήλ. Η πρώτη ισραηλινή κρατική οντότητα, το βασίλειο του Ισραήλ, πιθανότατα δημιουργήθηκε περί το 900 π.Χ., αν και ορισμένοι μελετητές το τοποθετούν αργότερα. Ακολούθησε σύντομα το βασίλειο του Ιούδα. 

Στα τέλη του 8ου αιώνα και οι δύο οντότητες έχασαν την ανεξαρτησία τους, το βασίλειο του Ισραήλ καταστράφηκε από τη νεο-ασσυριακή αυτοκρατορία και αυτό του Ιούδα έγινε φόρου υποτελές επίσης στους Ασσύριους. Από τους Ασσύριους η περιοχή πέρασε στην κυριαρχία των Βαβυλωνίων, ενώ επί Ναβουχοδονόσορα καταστράφηκε η Ιερουσαλήμ και οι Ιουδαίοι οδηγήθηκαν στη Βαβυλωνιακή αιχμαλωσία. 

Στην περίοδο αυτή (6ο αιώνα π.Χ.) ήδη οι Ιουδαίοι μιλούσαν την Αραμαϊκή, την κοινή γλώσσα των περισσότερων λαών της περιοχής, έχοντας εγκαταλείψει τα αρχαία Εβραϊκά, τα οποία πλέον επιβίωναν μόνο ως ιερατική γλώσσα. Ο εβραϊκός πληθυσμός της περιοχής μειώθηκε δραματικά και κάποια στιγμή υπό την κυριαρχία της περσικής δυναστείας των Αχαιμενιδών (που ήταν οι επόμενοι κατακτητές) έφτασε στο ναδίρ των 30.000 Ιουδαίων. Αργότερα ανέκαμψε μερικώς. Ακολούθησε η κατάκτηση του Αλεξάνδρου και η περιοχή στην εποχή των Διαδόχων εντάχθηκε στην αυτοκρατορία των Σελευκιδών, με μια σειρά από εξεγέρσεις του ντόπιου πληθυσμού να δίνουν τον τόνο. Ο απόηχος αυτών των επαναστάσεων είναι σημαντικό μέρος του “εθνικού αφηγήματος” των σημερινών Ισραηλιτών, ιδιαίτερα η εξέγερση των Μακκαβαίων. 

Από τους Έλληνες, η περιοχή πέρασε στους Ρωμαίους, υπό την κατοχή των οποίων κορυφώθηκε η μεγάλη διασπορά των Εβραίων, με αποτέλεσμα μετά τη δεύτερη καταστροφή της Ιερουσαλήμ να μείνουν ελάχιστοι θύλακες πολύ λίγων χιλιάδων Ιουδαίων στην περιοχή. Με τη λήξη του πρώτου Ρωμαιο-ιουδαϊκού πολέμου, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της περιοχής σφαγιάστηκε ή μετανάστευσε εκτός ρωμαϊκής επικράτειας. Μετά την επανάσταση του Μπαρ Κόχβα, που έληξε το 132 μ.Χ., η μεγάλη πλειοψηφία των Εβραίων που είχαν απομείνει σφαγιάστηκαν και απέμειναν πολύ μικρές κοινότητες, λίγων χιλιάδων, επικεντρωμένες κυρίως στη Γαλιλαία. Ωστόσο και αυτές οι κοινότητες συν τω χρόνω εξαφανίστηκαν εντελώς, αφού είτε μετανάστευσαν, είτε προσηλυτίστηκαν στον Χριστιανισμό ή στο Ισλάμ. 

Η εβραϊκή διασπορά 

Για τους επόμενους αιώνες, η ιστορία των Εβραίων ήταν αποκλειστικά η ιστορία της εβραϊκής διασποράς, που απλωνόταν από τον ελληνικό χώρο, την ιταλική χερσόνησο και την ιβηρική, έως την κεντρική και βόρεια Ευρώπη. Επίσης, τον Μεσαίωνα καταγράφηκε και η μοναδική περίπτωση προσηλυτισμού ενός μη σημιτικού έθνους στην ιουδαϊκή πίστη. Ο ηγεμόνας και η ελίτ των Χαζάρων (τουρκογενές φύλο που κυριαρχούσε σε περιοχές που σήμερα είναι στην Ουκρανία, τη Λευκορωσία, την Αρμενία, τη Γεωργία κ.λπ.) υιοθέτησαν τον Ιουδαϊσμό. Ο πληθυσμός του βασιλείου ήταν ποικίλος, με κυρίαρχες αριθμητικά τις σλαβικές φυλές, παρότι η αριστοκρατία ήταν τουρκογενής. Παρόμοια περίπτωση με τη Βουλγαρία, αν θέλετε. Δεν είναι γνωστό αν η ιουδαϊκή θρησκεία εξαπλώθηκε και στις κατώτερες τάξεις, αν και αυτό θεωρείται αρκετά πιθανό. Μια θεωρία που υπάρχει είναι ότι ένα σημαντικό μέρος (ίσως και η μεγάλη πλειοψηφία) των Εβραίων της ανατολικής Ευρώπης, οι οποίοι δεν έχουν σημιτικό φαινότυπο, είναι απόγονοι των Εβραίων της Χαζαρίας. 

Τον 19ο αιώνα δημιουργήθηκε το κίνημα του Σιωνισμού, από πλούσιους και επιτυχημένους Εβραίους της Ευρώπης. Ένα σημαντικό μέρος ισχυρών αστικών τάξεων της Ευρώπης (Βρετανική, Γαλλική, Ολλανδική) ήταν Εβραίοι της διασποράς, οι οποίοι είχαν συγκεντρώσει τεράστιο πλούτο και την ανάλογη πολιτική ισχύ. 
Ο Σιωνισμός προσέβλεπε στη δημιουργία ενός νέου Ισραηλινού κράτους, στα εδάφη της Παλαιστίνης. Όπως είδαμε τέτοιο κράτος δεν υπήρχε από τον 7ο αιώνα π.Χ. και ήδη από τον 7ο-8ο αιώνα μ.Χ. δεν υπήρχαν καν Εβραίοι στην Παλαιστίνη. Αυτό που υπήρχε ήταν αραβογενείς πληθυσμοί, στη μεγάλη τους πλειοψηφία μουσουλμανικοί, με κυρίαρχους βεβαίως τους Παλαιστίνιους. 

Οι Εβραίοι ζούσαν στην Ευρώπη, σχηματίζοντας κοινότητες με ισχυρούς συνεκτικούς δεσμούς, αλληλοϋποστήριξη και μηδενική ανάμειξη με τους “γκογίμ”, δηλαδή τους μη Εβραίους. Η εξωγαμία (δηλαδή σχέσεις ή γάμος εκτός της εβραϊκής κοινότητας) απαγορευόταν διά ροπάλου και οι Εβραίοι αρνούνταν πεισματικά κάθε προσπάθεια αφομοίωσής τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν στόχος διαρκών διώξεων ανά τους αιώνες. Οι Εβραίοι αποτέλεσαν “τους άλλους” για τους Ευρωπαίους, τα εύκολα θύματα διώξεων, πογκρόμ και άγριου κυνηγητού. Βεβαίως οι διώξεις είχαν ως θύματα τη μεγάλη μάζα των φτωχών Εβραίων, αφού όπως ήδη σημειώσαμε υπήρχαν και οι πλούσιοι και ισχυροί Εβραίοι, τους οποίους δεν τους ακουμπούσε κανείς. Η οικονομική επιτυχία μερίδας των Εβραίων έχει τις ρίζες της στον Μεσαίωνα, όταν οι χριστιανικές εκκλησίες είχαν απαγορεύσει λίγο ή πολύ σε χριστιανούς να εξασκούν το επάγγελμα του σαράφη ή του τοκογλύφου. 

Ως επάγγελμα “κοινωνικά κατώτερο”, οι κυρίαρχες τάξεις “έσπρωξαν” τους Εβραίους (οι οποίοι ήταν εξοστρακισμένοι από τις περισσότερες “καθώς πρέπει” συντεχνίες) στη συγκεκριμένη ασχολία. Αποτέλεσμα; Σε λίγες δεκαετίες, όλες οι δραστηριότητες δανεισμού γίνονταν από τους Εβραίους, και ήταν εκείνοι που δημιούργησαν τις πρώτες τράπεζες στην Ευρώπη. Τον 12ο αιώνα ο πλουσιότερος άνθρωπος στο βασίλειο της Αγγλίας, πλουσιότερος και από τον βασιλιά, ήταν ο Εβραίος Ααρών του Λίνκολν, ενώ τον ίδιο αιώνα οι Εβραίοι της Βρετανίας χρηματοδότησαν με δικά τους κεφάλαια (κατ’ απαίτησην των δυτικών ηγεμόνων) μια ολόκληρη σταυροφορία! Βεβαίως οι Εβραίοι αποτέλεσαν πάλι θύματα, αφού στα τέλη του 13ου αιώνα εκδιώχθηκαν όλοι από την Αγγλία, στην οποία επανέκαμψαν μόλις στα τέλη του 17ου αιώνα, την εποχή του Κρόμγουελ. 

Πάντως, στην Ολλανδία, τις γερμανικές χώρες και τη Γαλλία συνέχιζαν να λειτουργούν κανονικά, όπως και σε ιταλικές πόλεις, και οι εβραϊκές ελίτ συγκέντρωσαν τεράστια κεφάλαια και “αγόρασαν” θέσεις στις ανώτερες τάξεις, που τότε (εποχές φεουδαρχίας) ήταν ακόμη κυρίως “η αριστοκρατία της γης”. Οι Ροθτσίλντ (που θα δούμε παρακάτω) ξεκίνησαν από τη Γερμανία και συγκεκριμένα τη Φρανκφούρτη και εξαπλώθηκαν σε πέντε βραχίονες σε ισάριθμες ευρωπαϊκές χώρες. Αυτό που λέμε καπιταλισμός αποτελεί μέχρις ενός σημείου “εφεύρεση” των Ροθτσίλντ και της τραπεζικής τους αυτοκρατορίας, που ήταν πλουσιότερη απ’ όλες τις αυτοκρατορίες του κόσμου τον 19ο αιώνα! 

Σιωνισμός και “Εβραϊκό ζήτημα” 

Μετά το τέλος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, οι Βρετανοί τράβηξαν τις νέες “γραμμές στον χάρτη” και δημιούργησαν τις χώρες που λίγο-πολύ υπάρχουν σήμερα στην περιοχή. Λίγες δεκαετίες πριν, ξεκινώντας περί τα 1880, υπό την έμπνευση του κινήματος του Σιωνισμού και με την πίεση των διώξεων που κορυφωνόταν σε πολλές περιοχές της Ευρώπης (καθώς ο εθνικισμός που γινόταν κυρίαρχος δε “χώραγε” τους “άλλους” και είπαμε ότι οι Εβραίοι αρνούνταν να αφομοιωθούν και ήταν διαρκώς “οι άλλοι” και ο εύκολος στόχος της εθνικιστικής προπαγάνδας) άρχισαν να μεταναστεύουν Εβραίοι της Ευρώπης στην Παλαιστίνη και με κεφάλαια από πλούσιους Εβραίους της διασποράς να αγοράζουν γη. Ωστόσο, έως και τα 1910 εκείνοι που ξενιτεύτηκαν ήταν ελάχιστοι, περί τους 40.000, από μια κοινότητα που υπολογίζεται ότι αριθμούσε ίσως και πάνω από 10 εκατομμύρια ανθρώπους (με υπολογισμούς του 1930) σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες. Βεβαίως οι περισσότεροι (πάνω από 6,7 εκατομμύρια) ζούσαν στην ανατολική Ευρώπη. 

Έχει ενδιαφέρον ότι μία από τις μεγαλύτερες εβραϊκές κοινότητες στην Ευρώπη, ως ποσοστό επί του πληθυσμού, ήταν αυτή της Ελλάδας! Ήταν η μεγαλύτερη της νότιας Ευρώπης και υστερούσε μόνο από εκείνες των ανατολικοευρωπαϊκών χωρών και της Ολλανδίας ως ποσοστό επί του πληθυσμού (περί 1,3% των κατοίκων της χώρας ήταν Εβραίοι). Και με το 80% και πλέον των Ελληνοεβραίων να είναι Θεσσαλονικείς. Το σύνολο της εβραϊκής κοινότητας στην Ελλάδα υπολογίζεται σε 73.000 ανθρώπους. Ελάχιστοι εκ των οποίων επιβίωσαν της ναζιστικής λαίλαπας. 

Ήδη από τα τέλη του 19ου αιώνα είχε δημιουργηθεί το καλούμενο “Εβραϊκό ζήτημα” στην Ευρώπη, με έναν συνδυασμό της σκλήρυνσης της στάσης των εθνών-κρατών κατά των Εβραίων και της ανόδου του σιωνιστικού κινήματος, το οποίο στήριζαν πολλοί Εβραίοι μεγιστάνες με ισχυρότατη επιρροή. 
Στη Βρετανία οι πλουσιότεροι Εβραίοι είχαν εδραιωμένη τη θέση τους στη νέα αστική τάξη της χώρας, μάλιστα σημαίνοντα μέλη της εβραϊκής κοινότητας μετουσίωσαν την οικονομική τους ισχύ και σε πολιτική δύναμη – ο περίφημος Βενιαμίν (Benjamin) Ντισραέλι, Κόμης του Μπίκονσφιλντ, ο διασημότερος Άγγλος πολιτικός πριν από τον Τσόρτσιλ, ήταν ένας απ’ αυτούς. 

Την εποχή που η Βρετανία μοίραζε κατά το δοκούν τα υπολείμματα της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, κυρίαρχη φιγούρα στην οικονομική ζωή της Βρετανίας ήταν ένας Εβραίος και κορυφαίος Σιωνιστής, ο πάμπλουτος και πανίσχυρος βαρόνος Λάιονελ Ροθτσίλντ. Ο πατέρας του, βαθύπλουτος (η περιουσία του υπολογιζόταν ότι ήταν πολύ μεγαλύτερη από τα περισσότερα… κράτη της εποχής) Νέιθαν Ροθτσίλντ, ήταν ο πρώτος Εβραίος της Βρετανίας που απέκτησε αριστοκρατικό τίτλο, “εισβάλλοντας” στη βρετανική αριστοκρατία που μέχρι τότε ήταν υπόθεση αποκλειστικά των απογόνων των Νορμανδών κατακτητών του 11ου αιώνα και ολίγων αγγλοσαξονικών οικογενειών. 
Ο Λάιονελ ήταν κάτι σαν “το μαύρο πρόβατο” της βαθύπλουτης οικογένειας Ροθτσίλντ, αφού δεν τον ενδιέφεραν τα τραπεζικά (η τράπεζα των Ροθτσίλντ ήταν μακράν η μεγαλύτερη στον κόσμο στις αρχές του 20ού αιώνα), που ήταν η οικογενειακή μπίζνα. Μεταξύ, ωστόσο, αυτών που τον ενδιέφεραν ήταν η τύχη των Εβραίων της Ευρώπης και χρησιμοποίησε όλη την ισχύ της οικογένειάς του για να πείσει τη βρετανική κυβέρνηση να “δώσει μια πατρίδα” στους Εβραίους. 

Από τη διακήρυξη του Μπάλφουρ στο Ολοκαύτωμα 

Η “διακήρυξη του Μπάλφουρ” (την οποία υπέγραψε ο τότε ΥΠ.ΕΞ. της Βρετανίας, πρώην πρωθυπουργός Άρθουρ Μπάλφουρ) υποσχόταν την υποστήριξη της κοσμοκράτειρας τότε Βρετανίας στη δημιουργία Εβραϊκού κράτους στα εδάφη της Παλαιστίνης, τα οποία, παρότι κατοικούνταν αποκλειστικά από Άραβες για πάνω από 1.100 χρόνια, είχαν ανακηρύξει οι Σιωνιστές ως τη δική τους “γη της επαγγελίας”. 

Το 1920, όταν τα εδάφη της περιοχής μοιράστηκαν μεταξύ της Βρετανικής και της Γαλλικής Εντολής, άρχισαν να καταφθάνουν και τα πρώτα κύματα Εβραίων εποίκων από την Ευρώπη. 

Μεταξύ 1920 και 1929, κατέφθασαν στην Παλαιστίνη περί τους 350.000 Εβραίους, από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Ακόμη η ανταπόκριση των Εβραίων της Ευρώπης δεν ήταν αυτή στην οποία ήλπιζαν οι σιωνιστές ηγέτες. 
Την ίδια εποχή, από τότε που διαδόθηκε ο σιωνισμός, πάρα πολλοί Εβραίοι μετακόμιζαν πέραν του Ατλαντικού, στις Ηνωμένες Πολιτείες και ιδιαίτερα στην ευρύτερη περιοχή της Νέας Υόρκης. Υπολογίζεται ότι μεταξύ 1880 και 1920 περίπου 2,8 εκατ. Εβραίοι μετοίκησαν στις ΗΠΑ. Στη συντριπτική πλειοψηφία τους από την ανατολική Ευρώπη (κυρίως Ρωσία, Πολωνία και Ουγγαρία), αλλά και αρκετοί από τη Γερμανία. Πολλοί εξ αυτών ευκατάστατοι Εβραίοι (κυρίως από Γερμανία και Αυστρία), αλλά οι περισσότεροι φτωχοδιάβολοι που αναζητούσαν μια καλύτερη τύχη, μακριά από τις εντεινόμενες διώξεις και διακρίσεις που βίωναν στις χώρες που ζούσαν. 

Βεβαίως ακόμη και με τη μεγάλη μετανάστευση στις ΗΠΑ, οι Εβραίοι της ανατολικής Ευρώπης ήταν εκείνοι ακριβώς που παρέμεναν η “μεγάλη δεξαμενή” Εβραίων, το 70% του συνόλου των Εβραίων της Ευρώπης. Ωστόσο, μετά το 1917 στη Σοβιετική Ένωση οι Εβραίοι είχαν σταματήσει να υφίστανται διώξεις και είχαν αποκτήσει πλήρη δικαιώματα, μάλιστα κορυφαίοι κομμουνιστές ηγέτες, όπως ο Τρότσκι, ήταν Εβραίοι, οπότε δεν είχαν κανέναν λόγο να μεταναστεύσουν. 

Σύντομα όλα αυτά θα άλλαζαν, αφού ο εθνικισμός και ο σε κρίση διαρκείας ευρισκόμενος καπιταλισμός “γέννησαν” το τέρας του Ναζισμού. 

Οι Ναζί χρησιμοποίησαν τους Εβραίους ως “αποδιοπομπαίο τράγο” και ως σκιάχτρο για να τονώσουν τα πλέον χαμηλά ένστικτα των Γερμανών. Ταυτόχρονα, τους είδαν και ως… μέσο πλουτισμού, αφού η πολυάριθμη (σχεδόν 600.000 άνθρωποι) εβραϊκή κοινότητα της Γερμανίας περιλάμβανε πολλούς ευκατάστατους πολίτες. 
Το Ολοκαύτωμα έχει μείνει στην ιστορία ως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ιστορία της ανθρωπότητας, αφού ήταν η συστηματική εξόντωση μιας ομάδας ανθρώπων βασισμένη στη φυλετική τους ταυτότητα και κυρίως στα θρησκευτικά τους πιστεύω. Διότι, αν και το ζήτημα ήταν “φυλετικό”, αφού οι Ναζί έβλεπαν τους Εβραίους ως “φυλετικά κατώτερους”, στην πραγματικότητα οι περισσότεροι Εβραίοι της ανατολικής Ευρώπης, που ήταν και η μεγάλη πλειοψηφία αυτών που εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα του θανάτου, δεν είχαν καν σημιτικά χαρακτηριστικά, ήταν… πιο ξανθοί και γαλανομάτηδες από τους περισσότερους Γερμανούς! 

Ο επίσημος απολογισμός θέλει περί τα 6 εκατομμύρια Εβραίων να εξοντώθηκαν, είτε στα στρατόπεδα του θανάτου, είτε κατά τη δράση των διαβόητων Einsatzgruppen (τάγματα θανάτου, που εξόντωναν Εβραίους και κομμουνιστές στην Πολωνία, την ΕΣΣΔ και γενικά την ανατολική Ευρώπη), είτε με οποιονδήποτε άλλον τρόπο. 

Το Εβραϊκό Ζήτημα πλέον ήταν επιτακτική ανάγκη να λυθεί, γιατί το τέρας του εθνικισμού δεν είχε ταφεί μαζί με το καθεστώς του Χίτλερ. Και αυτή ακριβώς την ανάγκη εργαλειοποίησαν οι Σιωνιστές, που ήδη είχαν πετύχει να τους επιτρέψει η Βρετανία να “βάλουν πόδι” στην Παλαιστίνη και να εγκαταστήσουν μια πολυάριθμη εβραϊκή κοινότητα. Μετά τις ναζιστικές διώξεις και την έναρξη της μαζικής εξόντωσης Εβραίων ανά την Ευρώπη, φυσικά πολλαπλασιάστηκαν εκείνοι που στην αγωνία για επιβίωση ήταν διατεθειμένοι να αναζητήσουν την τύχη τους στην Παλαιστίνη. Εκατοντάδες χιλιάδες Εβραίοι κατέφθαναν με κάθε μέσο στη Βρετανική Εντολή, αν και οι Βρετανοί τυπικά δεν επέτρεπαν κάτι τέτοιο. 

Η πρώτη μεγάλη πληγή: Εντάσεις… με το καλημέρα 

Στην Παλαιστίνη η παρουσία μεγάλων κοινοτήτων Εβραίων εποίκων προκάλεσε από την πρώτη μέρα εντάσεις. Μεταξύ των Εβραίων σχηματίστηκε σειρά παραστρατιωτικών οργανώσεων, που, αφού είχαν εξασφαλίσει τη συνεργασία των Βρετανών, άρχισαν να λειτουργούν ανοιχτά ενάντια στους μουσουλμάνους κατοίκους της περιοχής. 
Η πρώτη μεγάλη πληγή, που ποτέ δεν έκλεισε, της αραβοϊσραηλινής συνύπαρξης στην Παλαιστίνη, ήταν η αραβική εξέγερση του 1936-39, που οδήγησε σε εκατόμβη θυμάτων μεταξύ του αραβικού πληθυσμού – πάνω από 5.000 σκοτώθηκαν, οι τριπλάσιοι τραυματίστηκαν σοβαρά και άλλες 12,5 χιλιάδες φυλακίστηκαν και απροσδιόριστος αριθμός εξορίστηκε. Οι σφαγές των Αράβων έγιναν από κοινού από τις βρετανικές δυνάμεις ασφαλείας και τις εβραϊκές παραστρατιωτικές οργανώσεις. 

Η Βρετανία επέβαλλε, μάλλον “για τα μάτια του κόσμου”, περιορισμούς στη μετανάστευση Εβραίων, ωστόσο ενόψει του Ολοκαυτώματος που βρισκόταν σε εξέλιξη στην Ευρώπη, πολλές δεκάδες χιλιάδες Εβραίων κατέφυγαν στην Παλαιστίνη. Ωστόσο, οι σχέσεις των Εβραίων εποίκων και των Βρετανών όντως περνούσαν δοκιμασία, όπως τεκμηριώνεται από σειρά τρομοκρατικών επιθέσεων των εβραϊκών παραστρατιωτικών σε βρετανικούς στόχους. 
Οι προσπάθειες για ειρηνική επίλυση της αντιπαράθεσης μεταξύ των γηγενών αραβικών πληθυσμών και των Εβραίων εποίκων έπεσαν στο κενό, αφού και οι δύο πλευρές ήταν σταθερές στις θέσεις τους. 
Τελικώς το 1947 κι ενώ οι Εβραίοι είχαν εξαπολύσει μια εκστρατεία του τρόμου κατά Βρετανών και κυρίως Αράβων, τα Ηνωμένα Έθνη αποφάσισαν τη δημιουργία δύο ξεχωριστών κρατών, ενός εβραϊκού και ενός μουσουλμανικού, ενώ η Ιερουσαλήμ θα παρέμενε υπό διεθνή έλεγχο. 

Με το βάρος του Ολοκαυτώματος να παίζει κυρίαρχο ρόλο, ο ΟΗΕ έδωσε το 56% της Παλαιστίνης τους Εβραίους, αν και ήταν μόλις το 31% του πληθυσμού και κατείχαν μόλις το 6% των εδαφών. Φυσικά οι Άραβες απέρριψαν την απόφαση, αλλά πλέον δεν είχαν ελπίδες να διατηρήσουν τον έλεγχο της περιοχής. 

Η επίσημη ίδρυση του κράτους του Ισραήλ τον Μάιο του 1948 οδήγησε στο ξέσπασμα του πρώτου αραβοϊσραηλινού πολέμου, κατά τον οποίο οι Ισραηλινοί, με τη στήριξη (κρυφή ή φανερή) Βρετανών, Γάλλων και Αμερικανών, κατόρθωσαν να αποκρούσουν τις επιθέσεις Αιγύπτου, Συρίας, Υπεριορδανίας και Ιράκ. 
Μετά την κατάπαυση του πυρός, τα προσωρινά σύνορα (“πράσινη γραμμή”) δημιουργήθηκαν, καθώς η Ιορδανία προσάρτησε τη δυτική Όχθη και η Αίγυπτος τη Λωρίδα της Γάζας. 

Τα θύματα και αυτής της σύγκρουσης ήταν οι Παλαιστίνιοι Άραβες. Πάνω από 700.000 εξ αυτών εκδιώχθηκαν ή αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν από τις εστίες τους, σε μια σειρά γεγονότων που μεταξύ των Παλαιστινίων σήμερα είναι γνωστά ως Νάκμπα, δηλαδή “η καταστροφή”. 

Στα επόμενα χρόνια θα αυξάνονταν οι ροές Εβραίων απ’ όλη την Ευρώπη στο Ισραήλ και στη συνέχεια θα είχαμε πολλές συγκρούσεις με τους Άραβες, που θα οδηγούσαν στη σημερινή κατάσταση. Με αυτά θα ασχοληθούμε σε μελλοντικό μας σημείωμα.