Βόλος, πόλη να ζεις εάν δεν είσαι ΑμεΑ

Η πόλη του Βόλου είναι αφιλόξενη για τα άτομα με αναπηρία. Μια απλή βόλτα με τα μάτια ενός ατόμου με κινητική δυσκολία θα σας πείσει: Τα πεζοδρόμια είναι σπασμένα και δεν βοηθούν τα μπαστούνι ή το αμαξίδιο, ράμπες που υπάρχουν στο ένα πεζοδρόμιο δεν υπάρχουν στο αμέσως επόμενο.

Στις ειδικές λωρίδες για άτομα με προβλήματα όρασης, στην διαδρομή τους, συναντά κανείς πολλά πράγματα. Μπορείς να πέσεις πάνω σε μία στάση, ή σε ένα δέντρο.

Το  πρόβλημα με τις ράμπες δεν είναι και το μόνο. Ο Βόλος είναι μία πόλη χωρίς σχεδόν καμία ευαισθητοποιήση για τα ΑμεΑ. Οι υποδομές είναι λίγες ή μπλοκαρισμένες ή χαλασμένες και δεν διαθέτει διαδρομές πλήρους προσβασιμότητας, που να βοηθούν τα ΑμεΑ να κινηθούν.

Μελέτη “γροθιά”

Ο ολοένα και αυξανόμενος αριθμός των ατόμων με αναπηρία, δημιουργεί την ανάγκη για έναν πιο προσεκτικό, χωρίς αποκλεισμούς σχεδιασμό του αστικού χώρου. Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν πως το δομημένο περιβάλλον δεν είναι ισότιμα προσβάσιμο σε όλους, και τα οποία εμπόδια, προβλήματα και δυσλειτουργίες έχουν επιπτώσεις στην καθημερινότητα των ατόμων με αναπηρία. Για παράδειγμα, περιορίζεται η συμμετοχή σε κοινωνικές δραστηριότητες, χάνεται το δικαίωμα ίσων ευκαιριών και τίθεται σε κίνδυνο η υγεία τους. Μελέτη του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας στο πλαίσιο διατριβής της κ. Παπασακελλαρίου Ζαφειρίας είχε ως αντικείμενο τη διερεύνηση βαθμού προσβασιμότητας των δημόσιων χώρων στις καθημερινές μετακινήσεις των ατόμων με αναπηρία εστιάζοντας όμως στην οπτική και την εμπειρία των ίδιων των ατόμων αυτών και μεταφράζοντας τις ανάγκες τους σε προτάσεις πολιτικής και παρεμβάσεις για τον αστικό χώρο.

Τα ΑμεΑ κατά τη μετακίνησή τους μέσα στην πόλη έρχονται αντιμέτωπα με χαμηλής ποιότητας δημόσιους χώρους, που περιλαμβάνουν κακοτεχνίες στους δρόμους και στα μονοπάτια, ανωμαλίες στο έδαφος με μεγάλες κλίσεις και εμπόδια πάνω σε δρόμους και πεζοδρόμια. Επίσης, οι μη κατάλληλα διαμορφωμένοι χώροι, η έλλειψη ραμπών, φωτισμού, ηχητικών ειδοποιήσεων καθώς και η ανάρμοστη συμπεριφορά των πολιτών αποτελούν προβλήματα τα οποία το κράτος, ο Δήμος, οι πολίτες, και τα ΑμεΑ οφείλουν να επιλύσουν.

Από τα αποτελέσματα της μελέτης περίπτωσης προκύπτει ότι οι συμμετέχοντες σε αυτή  είναι σχετικά εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο και έχουν ιδιαίτερα θετική στάση για την δημιουργία βοηθητικών ψηφιακών εφαρμογών. Η συμπεριφορά μετακίνησης και οι προορισμοί των ατόμων καθορίζονται από τα εμπόδια, τα οποία σύμφωνα με τους συμμετέχοντες είναι περισσότερα στις περιοχές μακριά από το κέντρο, ενώ φαίνεται να επηρεάζουν και την ψυχολογία τους. Τα άτομα με οπτική και κινητική αναπηρία συναντούν κοινές και διαφορετικές δυσκολίες μέσα στην πόλη που πρέπει να μελετηθούν μαζί, με στόχο την αλλαγή της υφιστάμενης κατάστασης.

Οι κοινές δυσκολίες αφορούν την κακή ποιότητα των δρόμων και των μονοπατιών, την έλλειψη πληροφοριών καθώς και τη συμπεριφορά των ατόμων χωρίς αναπηρία. Τα διαφορετικά προβλήματα που συναντάνε τα άτομα με διαφορετικό τύπο αναπηρίας σχετίζονται κυρίως με τη κακή διαμόρφωση του χώρου, στην περίπτωση των ατόμων με κινητική αναπηρία και την έλλειψη φωτισμού και ηχητικών ειδοποιήσεων στην περίπτωση των ατόμων με οπτική αναπηρία.

“Αφιλόξενοι” δρόμοι, αδιάφοροι άνθρωποι 

Δρόμοι και πεζοδρόμια  στον Βόλο έχουν λακκούβες, το έδαφός είναι ανώμαλο, ενώ ταυτόχρονα το μη επαρκές πλάτος στα περισσότερα χειροτερεύει την κατάσταση.

Αξίζει να σημειωθεί ότι κύριο ρόλο στην προσβασιμότητα των ΑμεΑ έχει ο υπόλοιπος πληθυσμός της πόλης και ο σεβασμός προς το πρόσωπο του κάθε συμπολίτη.

Δυστυχώς, φαίνεται να μην υπάρχει ευαισθητοποίηση ως προς το θέμα, αντιθέτως κυριαρχούν οι διακρίσεις και η αδιαφορία, ενώ πολλές φορές η συμπεριφορά των πολιτών εμποδίζει τα ΑμεΑ να ενταχθούν, μετακινηθούν και κοινωνικοποιηθούν. Χαρακτηριστικό
παράδειγμα αποτελεί η ασυνείδητη πράξη των οδηγών να παρκάρουν μπροστά από ράμπες πεζοδρομίου εμποδίζοντας την πρόσβαση.

Στην περίπτωση των μέσων μαζικής μεταφοράς η κατάσταση αλλάζει καθημερινά προς το καλύτερο. Τα τελευταία χρόνια υπάρχουν μέσα τα οποία μεταφέρουν μόνο άτομα με αναπηρία από και προς την κατοικία τους, για να μετακινηθούν σε κάποιο κέντρο διημέρευσης ή σε άλλες περιοχές. Πιο συγκεκριμένα, τα ειδικά λεωφορεία για ΑμεΑ, σχεδιασμένα με ράμπα για την είσοδο στο λεωφορείο και την έξοδο τους από αυτό, τα ειδικά αυτοκίνητα για ΑμεΑ και ηλικιωμένους καθώς και τα ειδικά μικρά λεωφορεία, διευκολύνουν
την μεταφορά των ΑμεΑ. Βέβαια, τα μη κατάλληλα διαμορφωμένα αστικά λεωφορεία, αυτά δηλαδή στα οποία για παράδειγμα δεν υπάρχει ράμπα, ηχητική ειδοποίηση για τις στάσεις και μεγάλα έντυπα πληροφοριών για τα δρομολόγια, εμποδίζουν την καθημερινή μετακίνηση.

Πολυκατοικίες και καταστήματα χωρίς πρόσβαση 

Στην περίπτωση της κατοικίας, δύσκολη αποτελεί η πρόσβαση των ΑμεΑ σε πολυκατοικίες αφού στις περισσότερες δεν υπάρχουν ράμπες ή ειδικά αναβατόρια, ενώ πρόβλημα αποτελεί η στάση ορισμένων κατοίκων οι οποίοι δεν δέχονται την κατασκευή ράμπας στην είσοδο της πολυκατοικίας. Όσον αφορά στα καταστήματα, λίγα είναι αυτά με ράμπα στην είσοδό τους και μεγάλα έντυπα πληροφοριών με έντονες χρωματικές διαφορές, ενώ στην περίπτωση των πολυκαταστημάτων έχει δοθεί ιδιαίτερη προσοχή στην προσβασιμότητα, με χαρακτηριστικά όπως οι κυλιόμενες σκάλες ή οι ανελκυστήρες, τα ειδικά καροτσάκια και οι μεγάλοι σε πλάτος διάδρομοι.

Η πόλη του Βόλου ως μία από τις μεγαλύτερες πόλεις της Ελλάδας, οφείλει να μελετήσει και να επιληφθεί την υφιστάμενη κατάσταση που αφορά την προσβασιμότητα των δημόσιων χώρων σε ΑμεΑ. Παρόλη την προσπάθεια για δημιουργία βοηθητικών στοιχείων στο δομημένο περιβάλλον, αυτό που έχει πραγματικά ανάγκη η πόλη είναι η κατάλληλη διαμόρφωση των ήδη υπαρχόντων δρόμων και υποδομών και η βαθύτερη κατανόηση του όρου προσβασιμότητας. Συγκεκριμένα, κατά τον σχεδιασμό είναι απαραίτητη η παρουσία και συμμετοχή ΑμεΑ ώστε να διασαφηνιστούν όλες οι ανάγκες τους στο δομημένο περιβάλλον, και η «έξυπνη» και αποτελεσματική εκμετάλλευση περιοχών με σκοπό τη δημιουργία και ποιοτική αναβάθμιση των δημόσιων χώρων και χώρων πρασίνου.

Θα άλλαζαν πόλη 

Η μελέτη περιελάμβανε και ερωτηματολόγιο στο οποίο απάντησαν 34 άνθρωποι με κινητικά η άλλες αναπηρίες. Οι συμμετέχοντες ερωτήθηκαν σχετικά με την επιλογή που θα έκαναν στην περίπτωση που είχαν την δυνατότητα να αλλάξουν πόλη. Οι περισσότεροι από αυτούς δίστασαν εξομολογώντας πως παρόλο που σε κάποια άλλη πόλη με μεγαλύτερη προσβασιμότητα θα είχαν περισσότερες ευκαιρίες, στην πόλη του Βόλου έχουν τις οικογένειές τους, ανθρώπους που αγαπάνε και τους στηρίζουν, ενώ κάποιοι δήλωσαν πως αν ήταν μόνοι τους θα το σκεφτόντουσαν πολύ σοβαρά. Όσον αφορά στην κατάσταση με τον κορονοϊό (COVID-19) και πως ο ιός επηρέασε τις μετακινήσεις τους, οι συμμετέχοντες δήλωσαν πως επηρεάστηκαν όπως όλος ο υπόλοιπος πληθυσμός.

Όλοι οι συμμετέχοντες δήλωσαν πως βγαίνουν από το σπίτι καθημερινά είτε για
εργασία, διάφορες δουλειές, σωματική δραστηριότητα, καφέ ή βόλτα με φίλους, μετακινήσεις που σχετίζονται με τα παιδιά τους κι άλλες υποχρεώσεις, όπως όλοι οι άνθρωποι. Παρόλο που η αναπηρία όπως εξέφρασαν τους εμποδίζει σε σημαντικό βαθμό ως προς στα μέρη που επιθυμούν να προσεγγίσουν, δεν τους περιορίζει ως προς τις αποφάσεις τους να βγουν έξω. «..δεν το σκέφτομαι, θα βγω κανονικά, θα βγω να κάνω τις δουλειές μου κι όπου μπορώ να πάω» . Επίσης, τονίστηκε έντονα η επιθυμία να βρίσκονται έξω με άλλους ανθρώπους, να συμμετέχουν και να προσφέρουν καθώς τους κάνει να νιώθουν μέρος του κοινωνικού συνόλου. Συγκεκριμένα, οι συνεντευξιαζόμενοι δήλωσαν: «βγαίνω από το σπίτι καθημερινά και θέλω και το κάνω. Όταν δεν έχω κάποια υποχρέωση προσπαθώ να βρω κάτι ώστε να βγω έξω, να μην κάτσω σπίτι. Βαριέμαι…», «αν δεν εργαζόμουν θα ήταν πολύ δύσκολο. Δεν περνάει η μέρα σου, δε γεμίζει αν δεν προσφέρεις..» «όταν βρίσκομαι με κόσμο και συμμετέχω σε κάτι ομαδικό θεωρώ πως όλοι είμαστε ένα, ξεχνιέμαι…, ξεχνάω όλες τις δυσκολίες που αντιμετωπίζω. Γι’ αυτό βγαίνω σε καθημερινό επίπεδο”.

Στις απαντήσεις που έδωσαν οι υπόλοιποι συμμετέχοντες για το αν χρειάζονται τη βοήθεια άλλων ατόμων για τη μετακίνησή τους, η αλήθεια είναι ότι σε αρκετές περιοχές της πόλης, κυρίως μακριά από το κέντρο ή στην περιφέρεια χρειάζονται τη βοήθεια κάποιου ατόμου διότι στην περίπτωση των ατόμων με αναπηρικό αμαξίδιο τα πεζοδρόμια είναι ψηλά, ενώ υπάρχει και έλλειψη ραμπών σε πολλές περιοχές και στην περίπτωση των ατόμων με αναπηρία όρασης ο χαμηλός ή ανύπαρκτος φωτισμός σε απόμακρες περιοχές δημιουργεί δυσκολίες. Χαρακτηριστικά τόνισαν: «το βράδυ δεν είναι να βγεις έξω… δεν υπάρχουν φώτα. Νιώθω πολύ άβολα…ειδικά όταν στο σκοτάδι υπάρχουν διάφοροι άλλοι άνθρωποι…φοβάμαι», «στο κέντρο της πόλης στους οποίους περιλαμβάνονται οι πεζόδρομοι της Ερμού και η κεντρική αγορά δε χρειάζομαι βοήθεια κανενός ατόμου», «δόξα το Θεό είμαι ανεξάρτητος ως προς τις μετακινήσεις μου, δε χρειάζομαι βοήθεια…μένω και στο κέντρο…είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα, …όλα καλά”

Δύσκολες οι μετακινήσεις με λεωφορείο

Ειδικότερα, τα άτομα με κινητική αναπηρία ανέφεραν ότι «Κάθε φορά που θέλω να
πάω κάπου με το λεωφορείο πρέπει να κάνω μεγάλη προσπάθεια. Η απόσταση από το σπίτι μου στη στάση του λεωφορείου είναι μεγάλη…κάθε φορά ταλαιπωρούμαι αλλά δεν μπορώ να κάνω κάτι. Πολλές φορές όταν είμαι κουρασμένος και σκέφτομαι όλη τη διαδικασία και προσπάθεια που πρέπει να κάνω για να φτάσω εκεί που θέλω προτιμώ να καθίσω στο
σπίτι…που δεν μου αρέσει καθόλου», «Χρησιμοποιώ το λεωφορείο σπάνια γιατί δεν μπορώ να είμαι ανεξάρτητη…σε πολλές στάσεις δεν υπάρχουν ράμπες ή αν υπάρχουν ο οδηγός δε σταματάει μπροστά τους και δεν μπορώ να ανέβω στο λεωφορείο…στην περίπτωση δηλαδή που κι αυτό διαθέτει ράμπα», «…στις στάσεις δεν υπάρχει ο απαραίτητος χώρος για αναπηρικό αμαξίδιο, οπότε κάθεσαι έξω από τη στάση και σε περίπτωση που βρέχει, απλά την πάτησες…»

Αδύνατη η στάθμευση 

Σοβαρό θέμα αποδείχθηκε ότι συνιστούν και οι χώροι στάθμευσης των ατόμων με αναπηρία, όταν οι συμμετέχοντες ρωτήθηκαν πόσο συχνά χρησιμοποιούν αυτούς τους χώρους. Πιο συγκεκριμένα τα δύο άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο που οδηγούν καθημερινά, επικεντρώθηκαν στον μη κατάλληλα διαμορφωμένο χώρο στάθμευσης. Οι χώροι στάθμευσης για άτομα με αναπηρία πρέπει να καταλαμβάνουν τον χώρο του αυτοκινήτου καθώς και δύο επιπλέον μέτρα κατά πλάτος, ένα από τη μεριά του οδηγού κι ένα από τη μεριά του συνοδηγού, καθώς για να μπει το άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο στο αυτοκίνητο πρέπει να ανοίξει όλο το εύρος της πόρτας. Σύμφωνα με αυτές τις προϋποθέσεις και τα λεγόμενά των ατόμων με αναπηρία, στην πόλη του Βόλου σχεδόν κανένας χώρος δεν είναι κατάλληλα διαμορφωμένος, ενώ τα άτομα στάθηκαν και στην περίπτωση όπου η πρόσβαση στη θέση του οδηγού είναι από την μεριά του πεζοδρομίου. Ιδιαίτερα είπαν: «Περιορίζομαι πολύ όταν θέλω να παρκάρω…όταν υπάρχει ελεύθερος χώρος στάθμευσης για ΑμεΑ, γιατί μπορεί να έχουν παρκάρει κι άλλοι που δεν έχουν πρόβλημα…συνήθως δεν μπορώ να παρκάρω. Αν παρκάρω δε θα μπορώ να βγω από το αμάξι…η απόσταση για να ανοίξω την πόρτα δεν φτάνει», «..παρκάρω όπου μπορώ κι όπου είναι σωστά διαμορφωμένοι οι χώροι…συνήθως στο λιμάνι βρίσκω. Στο λιμάνι δεν είναι σωστά διαμορφωμένοι οι χώροι αλλά το καλό είναι ότι υπάρχει λίγος χώρος λίγο δεξιά λίγο αριστερά και κάπως βολεύει» , «Κι επίσης, ένα ακόμα πράγμα το οποίο είναι προβληματικό στην προκειμένη περίπτωση είναι ότι πολλοί από τους χώρους στάθμευσης έχουν την πρόσβαση από το πεζοδρόμιο. Εγώ για παράδειγμα που οδηγώ αν πάω και παρκάρω ή ο χώρος είναι ειδικά διαμορφωμένος και η πόρτα του οδηγού κοιτάει την πόρτα του πεζοδρομίου καταλαβαίνεις ότι είναι ένα πολύ σημαντικό πρόβλημα».

Λίγοι οι ανοιχτοί χώροι 

Οι χώροι πρασίνου στην πόλη του Βόλου, δηλαδή τα πάρκα δεν είναι πολλά. Οι συμμετέχοντες είχαν θετική στάση ως προς την προσβασιμότητα του πάρκου στον Άγιο Κωνσταντίνο και στο πάρκο του Αναύρου αλλά τόνισαν ότι εκεί δεν υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις εκτός από το να κάτσεις σε κάποιο παγκάκι. Χαρακτηριστικά είπαν «δεν
πάω γιατί δεν υπάρχουν, γιατί και να υπάρχουν, όπως του Αγίου Κωνσταντίνου, έχει πρόσβαση αλλά δεν έχει να καθίσω να κάνω κάτι», «κανά δυο τρεις φορές την εβδομάδα πάω στο πάρκο στο Άσυλο για περπάτημα αλλά συνήθως το πρωί γιατί το βράδυ φοβάμαι να κυκλοφορώ στην περιοχή»

Τα άτομα με κινητική αναπηρία έχουν την χαμηλότερη πρόσβαση σε διάφορα κτήρια όπως είναι το κολυμβητήριο και τα σχολεία. Χαρακτηριστικά οι τρεις συμμετέχοντες με αυτόν τον τύπο αναπηρίας δήλωσαν: «το κολυμβητήριο δεν είναι προσβάσιμο για εμάς…αν ήταν προσβάσιμο θα μπορούσα να το επισκέπτομαι κάθε μέρα.
Ειδικά το κολυμβητήριο δεν είναι προσβάσιμο…μπορεί να πας μέχρι εκεί, μπορείς να μπεις μέχρι μέσα στον χώρο του κολυμβητηρίου αλλά δεν μπορείς να μπεις μέσα στην πισίνα», «τα σχολεία γενικά δεν είναι προσβάσιμα, τα περισσότερα δηλαδή. Ειδικά σε αυτό που πηγαίνω την κόρη μου δεν μπορώ να μπω μέσα χωρίς βοήθεια». «Η βιβλιοθήκη είναι προσβάσιμη…δεν πηγαίνω συχνά γιατί μένω μακριά αλλά όταν κατεβαίνω για δουλειές κι
έχω χρόνο σίγουρα θα την επισκεφτώ», «τα σχολεία για τη δική μου περίπτωση είναι
προσβάσιμα…μπορεί να δυσκολευτώ αν είναι ανώμαλο το έδαφος αλλά θα μπορέσω να μπω….όμως για τα άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο δεν είναι δυστυχώς προσβάσιμα».

“Απαγορευτική” η πρόσβαση σε ταβέρνες, καφετέριες 

Οι καφετέριες και οι ταβέρνες ως χώροι αναψυχής συνιστούν ένα αρκετά μεγάλο πρόβλημα για τα άτομα με αναπηρία, ενώ οι συμμετέχοντες δήλωσαν πως το αν θα επισκεφτούν αυτούς τους χώρους εξαρτάται ξεκάθαρα από το πόσο προσβάσιμος είναι. Τα αποτελέσματα έδειξαν πως οι περισσότερες καφετέριες δεν είναι προσβάσιμες ή είναι σε μικρό βαθμό χωρίς να υπάρχουνε οι απαραίτητες ανέσεις. Το ίδιο ισχύει και για τις ταβέρνες, ενώ το πιο συχνό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν είναι ότι δεν υπάρχει κατάλληλα διαμορφωμένος χώρος για την εξυπηρέτηση ατομικής υγιεινής ή αν υπάρχει σε πολλές περιπτώσεις δεν υπάρχει πρόσβαση.

Κακοτεχνίες παντού 

Οι πλατείες, οι πεζόδρομοι, και οι χώροι πρασίνου όπως τα πάρκα έχουν πολλές κακοτεχνίες, το έδαφος σε πολλά σημεία είναι ανώμαλο, με λακκούβες και διάφορα εμπόδια.
Επίσης υπάρχει έλλειψη μεγάλων ταμπελών με χρήσιμες πληροφορίες της περιοχής και
ηχητικής καθοδήγησης ή ανακοίνωσης σε περιπτώσεις έκτακτης ανάγκης, πρόβλημα το οποίο υπάρχει σε όλους τους δημόσιους χώρους της πόλης. Οι κλειστοί δημόσιοι χώροι, τα καταστήματα, οι καφετέριες και οι ταβέρνες χαρακτηρίζονται κυρίως από την ύπαρξη
σκαλοπατιών, την έλλειψη ραμπών ή αναβατορίων και χώρων εξυπηρέτησης. Για τις δημόσιες υπηρεσίες όπως το Νοσοκομείο και η εφορία οι απαντήσεις ήταν θετικές με τους συμμετέχοντες να εξομολογούνται ότι σε αυτούς τους δύο χώρους αλλά και στις άλλες
δημόσιες υπηρεσίες η κατάσταση είναι καλύτερη σε σχέση με άλλους χώρους, υπάρχει μεγάλο ποσοστό πρόσβασης αν και ορισμένες υπηρεσίες δε διαθέτουν κατάλληλα διαμορφωμένους χώρους υγιεινής.  Στην περίπτωση των ημιδημόσιων χώρων τα άτομα
στάθηκαν στις κακοτεχνίες του δρόμου και γενικότερα στην στενότητα των πεζοδρομιών.

Μαρτυρίες που “πονάνε”

Μερικοί συμμετέχοντες έδωσαν προσωπικά παραδείγματα που έχουν βιώσει μέσα στην πόλη και τους έχουν δημιουργήσει αρνητικά συναισθήματα. «Καθημερινά είναι μια πρόκληση…τώρα κάτι συγκεκριμένο δεν υπάρχει…ίσως στην αρχή είχα πάθει ένα σοκ…είχα βρεθεί σε ένα μέρος που δεν ήξερα και δεν είχα κανέναν μαζί μου…το πεζοδρόμιο ήταν ψηλό χωρίς ράμπα με αποτέλεσμα να συνεχίσω τη διαδρομή μου πάνω στο δρόμο…αυτό με έκανε να νιώσω στην αρχή κατώτερη από τους άλλους…με τα χρόνια αυτό περνάει…», «μια μέρα είχα αργήσει να γυρίσω σπίτι και είχε νυχτώσει…ο δρόμος δεν είχε φώτα κι άκουγα διάφορους θορύβους που με έκαναν να τρομάξω…αναγκάστηκα και βγήκα σε κεντρικό δρόμο κάνοντας περισσότερο χρόνο να φτάσω στο σπίτι μου», «όταν καθημερινά αντιμετωπίζεις εμπόδια καθημερινά αυτά σε σημαδεύουν. Γενικά αυτό που σε προβληματίζει, σε στεναχωρεί, σε απογοητεύει είναι το γεγονός ότι δεν έχεις την απόλυτη πρόσβαση που θα ήθελες να έχεις ή την πρόσβαση που έχουν τα αρτιμελή άτομα…αυτός είναι ένας στιγματισμός όπως και να το κάνεις».

Όλοι υπεύθυνοι 

Οι λόγοι για τους οποίους δημιουργούνται εμπόδια και δυσκολίες κατά την μετακίνηση των ΑμεΑ είναι διάφοροι με υπεύθυνους όλους τους ανθρώπους, ξεκινώντας από το κράτος, τον Δήμο Βόλου και τους υπόλοιπους πολίτες έως τα ίδια τα άτομα με αναπηρία.

Όλοι οι συνεντευξιαζόμενοι δήλωσαν πως οι δυσκολίες δεν οφείλονται στις ιδιαιτερότητές τους λόγω αναπηρίας. Αντίθετα, τόνισαν πως το κράτος παρόλο που περιλαμβάνει νόμους για τα άτομα με αναπηρία, δεν φροντίζει για τη διασφάλισή τους, ενώ ο Δήμος με τη σειρά του δεν καταβάλλει προσπάθειες ώστε να διορθώσει το περιβάλλον στο οποίο κινούνται.

Στη συνέχεια αναφέρθηκαν στην στάση των πολιτών και την απάθειά τους προς το θέμα αλλά κάποιοι υποστήριξαν πως δεν υπάρχει κακή διάθεση από τον κόσμο αλλά έλλειψη εικόνων και παιδείας. Όσον αφορά στα άτομα με αναπηρία, αν και γίνονται κάποιες προσπάθειες με σκοπό την πληροφόρηση του κόσμου ως προς τους τύπους αναπηρίας και τις ανάγκες τους, δεν υπάρχει η απαραίτητη δραστηριοποίηση. Τα άτομα με αναπηρία πολλές φορές περιμένουν από τον υπόλοιπο πληθυσμό να καταλάβει όλες τις δυσκολίες που βιώνουν στο περιβάλλον, ωστόσο αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν έχουν λάβει εικόνες από την καθημερινή μετακίνηση των ατόμων με αναπηρία. Χαρακτηριστικά οι συμμετέχοντες δήλωσαν για όλα αυτά: «οι άνθρωποι αδιαφορούν…δε νοιάζονται για τα προβλήματά σου, ο καθένας έχει τα δικά του και είναι κατανοητό αυτό αλλά η ελευθερία σου σταματάει εκεί που ξεκινάει η ελευθερία του άλλου…δεν μπορείς να παρκάρεις μπροστά σε ράμπες ή πάνω στο πεζοδρόμιο…κλείνοντας το δρόμο, ούτε να πιάνεις τις ειδικές θέσεις πάρκινγκ που είναι για άτομα με αναπηρία δυστυχώς δεν υπάρχει εν συναίσθηση και παιδεία»

Επίσης μέσα από την έρευνα, διαπιστώθηκε η ανάγκη για αξιοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας με την ανάπτυξη εφαρμογών στα κινητά που θα ενημέρωναν για την προσβασιμότητα των δημόσιων χώρων στην πόλη του Βόλου. Οι ερωτώμενοι οι οποίοι είναι εξοικειωμένοι με το διαδίκτυο και τα κοινωνικά μέσα θεωρούν πως η ύπαρξη μιας τέτοιας εφαρμογής θα αποτελούσε βασικό βοήθημα στις καθημερινές τους μετακινήσεις περιορίζοντας το άγχος που τους δημιουργείται κάθε φορά πριν βγουν από το σπίτι ή όταν βρεθούν σε ένα άγνωστο μέρος που δεν ξέρουν αν έχουν πρόσβαση ή όχι.

Πηγή: gegonota.news