Αγάπη που αντέχει στον χρόνο – Συμπληρώνουν 70 χρόνια γάμου και συνεχίζουν!

Κάποτε οι άνθρωποι παντρευόντουσαν για να μείνουν μαζί. Έχτιζαν μια οικογένεια ακέραια, βασισμένη σε αρχές και αξίες και ήλπιζαν πως το για πάντα θα γίνει πράξη. Το ζευγάρι λειτουργούσε σαν ένα. Γινόταν σφιχτοδεμένη γροθιά και πορευόταν σε κοινή πορεία παρά τις δυσκολίες και τα σκαμπανεβάσματα. 

Σήμερα, τέτοια ζευγάρια σπανίζουν. Η έκπληξή μας όταν δέχτηκε να μας μιλήσει ένα ζευγάρι σαν αυτά ήταν απερίγραπτη. Εβδομήντα χρόνια γάμου είναι μια ζωή ολόκληρη. 70 χρόνια γάμου σήμερα είναι όνειρο απατηλό. 70 χρόνια πριν ο κ. Μιχάλης Πριαματάκης παντρεύτηκε την κ. Μαρίκα Πριαματάκη. Τώρα, κοιτάζουν πίσω και αισθάνονται περήφανοι για την οικογένεια που έχτισαν, την περιουσία που απέκτησαν και τη ζωή που διένυσαν μαζί. 

Αν δεν του τη δίνανε, θα την έκλεβε 

Αν δεν του τη δίνανε το ’55, θα την έκλεβε. Αν έπαιρνε κάποια άλλη, θα την ντρεπότανε. Αν ζούσε διαφορετικά, ίσως και να είχε μετανιώσει. Εκείνα τα χρόνια οι προξενιές έφταναν η μία μετά την άλλη, καθώς η κυρία Μαρίκα ήταν καλλιεργημένη, όμορφη νέα, από οικογένεια που εξέπεμπε σεβασμό. Ο πατέρας της, παρότι αυστηρός άνθρωπος, υπολόγιζε τον λόγο και την κρίση της, με αποτέλεσμα να αρνείται τις προξενιές που της έστελναν εφόσον εκείνη δεν τις έβρισκε κατάλληλες. 
Όταν όμως ο κύριος Μιχάλης ζήτησε να στεφανωθεί την κόρη του, τα πράγματα άλλαξαν. Η προξενιά αυτή έμελλε να γίνει πράξη, καθώς η ίδια και η οικογένειά της τον γνώριζαν και τον εκτιμούσαν. Στην περίπτωσή του ο πατέρας της κυρίας Μαρίκας ήταν θετικός. Έκρινε ότι επρόκειτο για έναν νέο υγιέστατο και μάλιστα χωριανό. Κριτήρια που τότε ήταν πολύ βασικά, καθότι το να δώσει κανείς το κορίτσι του σε οικογένεια γνωστή ήταν ευλογία, εξασφάλιζε ότι θα ήταν ασφαλής και νοικοκυρεμένη δίπλα σε δικούς τους ανθρώπους. 
Την εποχή των νεανικών τους χρόνων τη θυμούνται και νοσταλγούν τα πρώτα κλεφτά βλέμματα. Ο κύριος Μιχάλης, όταν κοιτάζει τη γυναίκα της ζωής του, θωρεί εκείνο το κοριτσάκι που 70 χρόνια πριν στόχευε να του χαρίσει τα νιάτα της. 

«Τη γλεντήσαμε τη ζωή μας πολύ» 

Μας περιγράφει την εικόνα της γλαφυρά: «Τη θυμάμαι ήταν νταρντάνα. Ωραία μαλλάκια, πρόσωπο… Μ’ άρεσε γιατί είχε πάρα πολύ καλή ανατροφή, όπως κι εγώ, και ταιριάξαμε. Από μικρός, παρόλο που ήμουνα φτωχός, δεν ήθελα πλούτη, ήθελα γυναίκα. Να την πάω όπου ήθελα και να μην ντρέπομαι, γιατί είχα δει ανθρώπους που παίρνανε γυναίκες και ντρεπόντουσαν να τις βλέπουν. Έτσι κάναμε και περιουσία και πήραμε και καλή γυναίκα. Όπου κι αν πηγαίναμε σε πανηγύρια, χορεύαμε και βαλς και τανγκό, τα ήξερε όλα, γλεντήσαμε τη ζωή μας πολύ. 
Στεφανωθήκαμε το ’58. Περνούσαμε ωραία, είμαστε φτωχοί άνθρωποι, αλλά είχαμε καλά μυαλά και οι δυο. Εργαζόμενοι κάναμε ό,τι μπορούσαμε, τα πάντα, καλή οικογένεια, το σπουδαιότερο. […] Γιατί γεννιέται ο άνθρωπος; Για να παντρευτεί να κάνει οικογένεια, να δει εγγόνια. Έχει βέβαια ζόρια, έχει και καλά και κακά, έχει στενοχώριες, έχει ανέχειες…». 

Για έναν άνθρωπο με αρχές προτεραιότητα δεν έχουν τα υλικά μα τα χαρίσματα. Η ποιότητα του χαρακτήρα ενός ανθρώπου και όχι η προίκα του. Με βάση αυτά τα κριτήρια, προτίμησε να χτίσει από το μηδέν τη ζωή του δίπλα σε έναν άνθρωπο που σεβόταν και εκτιμούσε. Το ίδιο και η κ. Μαρίκα. Δεν αμφέβαλλε ποτέ για το αν θα τα καταφέρουν, διότι συνεννοούνταν και έκαναν καλό κουμάντο. 
Τους ρωτώ «τι χρειάζεται μια οικογένεια για να είναι δυνατή σαν γροθιά;». Η κ. Μαρίκα, δίχως δεύτερη σκέψη, μου απαντά: «Να ’ναι οι γονείς καλοί. Να αγαπιούνται. Να μη μαλώνουνε. Να μη βρίζονται. Να σκεφτούν ότι θα φέρουν ένα παιδί στον κόσμο, να το αναθρέψουμε σωστά, να το πηγαίνουνε και στην εκκλησία, να το κοινωνούνε. Και χρειάζεται και τιμιότητα». 

Ο κύριος Μιχάλης συμπληρώνει: «Άμα δεν έχεις ανατροφή, δεν έχεις τίποτα. Δεν έχεις σέβας ούτε στους γονιούς, ούτε στους απέξω». 

Οι γονείς τους ήταν απλοί άνθρωποι που προτεραιότητα έβαζαν την επιβίωση. Αναγκαστικά συμμετείχαν τα παιδιά τους στις αγροτικές δουλειές για παραπάνω χέρια και έτσι τους στέρησαν τις σπουδές και την παιδικότητά τους. Ο κύριος Μιχάλης το είχε πάντα παράπονο που δεν έμαθε γράμματα κι έτσι μαζί με τη γυναίκα του υποσχέθηκε να εκπαιδεύσει τα παιδιά του με κάθε κόστος. 

Φυσικά τους έδωσαν την επιλογή, αφού βεβαίως τους έδειξαν τι σημαίνει ενασχόληση με τη γη. Η κ. Μαρίκα μάς εξιστορεί: «Τα παιδιά μου τα έπαιρνα και στο τρύγος και στις ελιές. Και θυμάμαι μια μέρα η κόρη μου μου λέει “μαμά, λύνω την ποδιά, τα παρατώ και φεύγω”. Πήγε και ξάπλωσε.

Το βράδυ της λέω “σου άρεσε αυτό το πράγμα που έκανες σήμερα;”. “Δεν πρόκειται να ξαναρθώ”, μου απαντά. “Γι’ αυτό σου λέω, ή γράμματα θα μάθεις ή θα είσαι στην αγροτική δουλειά. Διάλεξε από τα δυο”. Δεν ήθελα τα παιδιά μου να κουραστούν όπως κουραστήκαμε εμείς». 
Ακούγοντας το χρονικό της ζωής τους, παρατηρεί κανείς δύο ανθρώπους που βρίσκονται σε αρμονική συνύπαρξη και εκπέμπουν στον ίδιο ρυθμό. Σύμμαχοι στις ευκολίες και τις δυσκολίες, δεν έμαθαν απλώς να συνυπάρχουν, έμαθαν να αγαπούν, να επικοινωνούν και να υπολογίζουν ο ένας τον άλλον ισότιμα. 

«Μη φοβάσαι, η ζωή είναι μπροστά» 

Ο κύριος Μιχάλης δεν πτοείται από την ηλικία, το πέρασμα των εποχών και τα γεράματα. Βράχος μπροστά στην κυρία Μαρίκα, θαυμάζει τις οικογένειες των παιδιών τους, απολαμβάνει κάθε φάση της ζωής και προχωρά μπροστά κρατώντας γερά το χέρι της γυναίκας του: «Το μυαλό του ανθρώπου είναι σαν την ταινία που μαγνητοφωνείς και καμιά φορά έρχονται όλα στο μυαλό. Πού έχουμε πάει εκδρομές, τί έχουμε κάνει. Είναι βραδιές που μπορεί να μην κοιμηθώ κιόλας να τα βλέπω. 

Αλλά να σου πω όμως, δεν τα σκέφτομαι, γιατί έχουμε άλλον έναν στην ηλικία μου εδώ πέρα και κάθε φορά που θα με δει θα μου πει ότι γεράσαμε. “Σώπα βρε”, του λέω! “Μη φοβάσαι! Η ζωή είναι”, λέω, “μπροστά”. “Εγώ”, του λέω, “δε σκέφτομαι τίποτα. Προχωρούμε και πάμε”». 
Αν μπορούσαμε να κρατήσουμε κάτι από τη συζήτησή μας με αυτούς τους ανθρώπους θα ήταν σίγουρα το μυστικό της επικοινωνίας. Το πόσο σημαντικό είναι ένα ζευγάρι να συνεννοείται και να εναρμονίζεται στα κύματα που φέρνει η καθημερινότητα. Με σεβασμό και καρτερία, δύο άνθρωποι από το μηδέν μπορούν να κατακτήσουν το παν. Ο κύριος Μιχάλης και η κυρία Μαρίκα αποτελούν ζωντανό παράδειγμα και βρίσκουν το κουράγιο να είναι μαζί ως τα 100 και ακόμα παραπέρα.