Η νέα ηγεσία, που θα πιάσει δουλειά πολύ γρήγορα, μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη το αργότερα, κατά τα φαινόμενα, θα έχει να κάνει πολλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα
Η Π.Γ. του ΣΥΡΙΖΑ λοιπόν επέλεξε να πάει σε μια γρήγορη εκλογή προέδρου και να προσπαθήσει να διορθώσει τα κακώς κείμενα “εκ των ενόντων”, αντί για μια εκ βάθρων “αναγέννηση” που πρότειναν κάποιοι ή μια πιο μακρά και “επώδυνη” διαδικασία που πρότειναν κάποιοι άλλοι.
Ας δούμε σήμερα τις διάφορες επιλογές που τέθηκαν, τις επιπτώσεις τους, την πορεία που επελέγη τελικά και βεβαίως να δούμε και τις πρώτες πληροφορίες όσον αφορά στη νέα ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η πιο “μακρά” διαδικασία είναι μια πρόταση που υποστηρίχτηκε από λίγα στελέχη, με πιο “ηχηρή” τη σχετική παρέμβαση του Διονύση Τεμπονέρα, ο οποίος ζήτησε να μεσολαβήσει τουλάχιστον ένα εξάμηνο διεργασιών, καθόδου του κόμματος στην κοινωνία, ζυμώσεων μέσα στην κοινωνία, τους χώρους εργασίας, τα συνδικάτα και τους μαζικούς φορείς, τον σχηματισμό μιας ξεκάθαρης και πλήρους πλατφόρμας, ένα μαζικό συνέδριο ουσίας και εκλογή προέδρου στο τέλος αυτής της περιόδου.
Ως προς το πώς θα πήγαινε το κόμμα σε αυτήν τη διαδικασία… είναι μάλλον “θολό”. Πάντως, αυτό που επικράτησε είναι η θέση ότι δεν πρέπει να περάσει προς τα έξω μια εικόνα διάλυσης του κόμματος. Στο πλαίσιο αυτό απορρίφθηκε κατηγορηματικά η πρόταση Σπίρτζη για παραίτηση όλης της Π.Γ.
Αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει “καθαρτικά” (ενισχύοντας την ίδια λειτουργία της παραίτησης Τσίπρα), αλλά επίσης θα μπορούσε να λειτουργήσει “διαλυτικά”, εμφανίζοντας μια εικόνα ενός κόμματος δίχως όργανα και δίχως “πυξίδα”.
Βεβαίως η παγίδα της άποψης που επικράτησε είναι να θεωρήσουν τα στελέχη ότι, αφού ο Τσίπρας με την παραίτησή του ανέλαβε την πολιτική ευθύνη για τη συντριβή… δε χρειάζεται να γίνουν άλλες βαθιές τομές σε επίπεδο οργανωτικό και ουσίας. Και οι τομές αυτές είναι τεράστια και επείγουσα αναγκαιότητα στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ.
Και αυτό σημαίνει ότι, παρά τα όσα λένε περί του αντιθέτου, τα στελέχη του κόμματος ΔΕΝ έχουν αντιληφθεί το νόημα της αρνητικής ψήφου στις εκλογές και αδυνατούν να ολοκληρώσουν το νοητικό άλμα που χρειάζεται για να κάνουν μια αποτελεσματική αυτοκριτική, που θα οδηγήσει στη μη επανάληψη των σφαλμάτων που οδήγησαν στην ήττα.
Η νέα ηγεσία, που θα πιάσει δουλειά πολύ γρήγορα, μέχρι τα μέσα Σεπτέμβρη το αργότερα, κατά τα φαινόμενα, θα έχει να κάνει πολλή δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Αλλά δίχως μια προεργασία ουσιαστική, όπου θα τεθούν όλα τα ζητήματα επί τάπητος, θα βαδίζει περίπου… στα τυφλά.
Οι διεκδικητές της αρχηγίας
Μετά απ’ όσα αναφέραμε όσον αφορά στην ουσία των πραγμάτων, ας δούμε και τα μέχρι στιγμής δεδομένα όσον αφορά στην επόμενη ηγεσία του κόμματος. Η εκλογή θα γίνει από τη βάση, οπότε δεν αποκλείονται σημαντικές εκπλήξεις. Στα κομματικά όργανα ισχυρή υποψηφιότητα θα ήταν η Ρένα Δούρου, που όμως έχει υποχωρήσει πολύ ως προς τη δημόσια εκπροσώπηση του κόμματος και δεν “παίζει” τόσο στη βάση. Κι αυτό παρότι κάποτε η Ρένα Δούρου έμοιαζε η “φυσική διάδοχος κατάσταση”.
Μια άλλη γυναίκα της ηγετικής ομάδας, η Έφη Αχτσιόγλου, φαίνεται να είναι εκείνη που κερδίζει μέχρι στιγμής τις εντυπώσεις και συγκεντρώνει πολλές συμπάθειες σε όλες τις πτέρυγες του κόμματος. Αν και οι δεξιοί τη λένε “κόκκινη Έφη”, η Αχτσιόγλου είναι πολιτικά εξαιρετικά μετριοπαθής και δίχως έντονες ιδεολογικές “αγκυλώσεις” (για καλό ή για κακό) και μπορεί να λειτουργήσει συνεκτικά για τις διάφορες τάσεις, ενώ θα υπηρετήσει και την ανάγκη για μια πιο νεανική και σύγχρονη ηγεσία, που να μπορεί να έχει απήχηση στον κόσμο.
Βεβαίως βρισκόμαστε στην Ελλάδα, μια χώρα εν πολλοίς οπισθοδρομική και συντηρητική. Και μια νέα και εμφανίσιμη γυναίκα δε γίνεται πάντα σοβαρά αποδεκτή ως προς την καταλληλότητα για θέσεις εξουσίας. Παρότι ο ΣΥΡΙΖΑ απευθύνεται στα πιο προοδευτικά τμήματα της κοινωνίας, η κοινωνία στο σύνολό της όχι απλώς είναι οπισθοδρομική, αλλά… διολισθαίνει συνεχώς σε συντηρητικότερες κατευθύνσεις. Αυτό μπορεί να ληφθεί υπόψη από τη βάση του κόμματος στις εκλογές για την ανάδειξη της νέας ηγεσίας.
Σε σχήμα “ηγετικού διδύμου” – το οποίο επίσης ακούγεται και μπορεί να προκύψει ως πρόταση μέσα από τις θερινές ζυμώσεις που θα προηγηθούν της εκλογής – έχει ακουστεί και το όνομα του Αλέξη Χαρίτση. Και το λέμε αυτό διότι εν πολλοίς έχει τα ίδια εσωκομματικά ερείσματα με την Αχτσιόγλου, οπότε μπορεί να μην έχει και πολύ νόημα μια αντιπαράθεσή τους για την ηγεσία, εφόσον δεν υπάρχει πρόθεση για ένα “συνεργατικό σχήμα”.
Ο Σπίρτζης θα ήθελε ίσως να διεκδικήσει την αρχηγία, αλλά… θεωρείται εξαιρετικά δύσκολο αυτό, όπως άλλωστε και ο Παππάς, που μάλλον έχει “καεί”. Ο Σπίρτζης “μέτρησε”, άλλωστε, την κομματική απήχησή του στην Π.Γ. και… βρέθηκε σχεδόν μόνος.
Ο Διονύσης Τεμπονέρας, ένας ιδιαίτερα καταρτισμένος 42χρονος εργατολόγος, θα ήταν μια καλή λύση για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο εδώ υπάρχουν κάποια… θέματα. Από τους περισσότερους θεωρείται “υπερβολικά αριστερός” για να ηγηθεί μιας προσπάθειας να γίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ένα “κανονικό κόμμα εξουσίας”. Επίσης έχει το ίδιο πρόβλημα που είχε και ο Νίκος Ανδρουλάκης όταν εξελέγη πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ: δεν είναι βουλευτής, άρα δε θα μπορεί να χρησιμοποιήσει την πλατφόρμα της Βουλής και δε θα μπορεί να εκπροσωπεί το κόμμα του στο Κοινοβούλιο για τα επόμενα τέσσερα χρόνια ή όσο τέλος πάντων θα διαρκέσει αυτή η κοινοβουλευτική περίοδος. Τέλος, δεν έχει πολλά εσωκομματικά ερείσματα και το ότι ουσιαστικά στηρίχτηκε από τον Σπίρτζη στην πρότασή του για εκλογή προέδρου αργότερα, τον Σπίρτζη που αποδοκιμάστηκε από την πλειοψηφία των μελών της Π.Γ., αυτό δείχνει ότι μάλλον δε θα πάει προς τα εκεί η κατάσταση. Άλλωστε κι ο ίδιος δεν επιθυμεί να διεκδικήσει την ηγεσία με τη διαδικασία fast track που επέλεξε η Π.Γ.
Ο Παύλος Πολάκης ενδεχομένως θα μπορούσε να είναι υποψήφιος, ανάλογα με τις ισορροπίες που θα διαμορφωθούν και ποιοι θα διεκδικήσουν την προεδρία. Και πιθανότατα θα πάει και καλά, αν και μάλλον δεν πρόκειται να κερδίσει.
Τα όσο ακούστηκαν για τον Γαβριήλ Σακελλαρίδη μόνο ως… τρολιά στέκουν. Όπως, άλλωστε, και οι περισσότερες εκτιμήσεις των συστημικών media για τα εσωκομματικά του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς στην πραγματικότητα οι περισσότερες αναλύσεις απλώς γίνονται με σκοπιμότητες και όχι για να διαφωτίσουν τον κόσμο για τα θέματα αυτά.
Το όνομα του Ευκλείδη Τσακαλώτου έχει ακουστεί ειδικά όσον αφορά σε μια “μεταβατική προεδρία”, που θα αναλάβει να οδηγήσει το κόμμα μέσα από τις δύο επόμενες εκλογικές αναμετρήσεις, τις αυτοδιοικητικές εκλογές τον Οκτώβρη και τις ευρωεκλογές την επόμενη χρονιά.
Και παρότι το συγκεκριμένο “σενάριο” δεν παίζει καθόλου ισχυρά και ο Τσακαλώτος δεν έχει τη διάθεση να… κάνει την Ιφιγένεια, υπάρχει ένας διάχυτος προβληματισμός στους επίδοξους μελλοντικούς ηγέτες του ΣΥΡΙΖΑ.
«Θα “καούμε” πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε»
Οι δύο αυτές εκλογικές αναμετρήσεις αναμένονται όχι απλώς δύσκολες, αλλά… πραγματικές δοκιμασίες. Τον Οκτώβρη, μιας και το ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να πάει με τις δικές του δυνάμεις σε όσο το δυνατόν περισσότερους Δήμους και Περιφέρειες, το ίδιο θα πρέπει να κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ. Που όμως αυτή τη στιγμή είναι στο καναβάτσο και βαρύτατα πληγωμένος. Οπότε τον Οκτώβρη αναμένεται άλλη μια… μεγαλοπρεπής ήττα, έτσι κι αλλιώς – μόνο σε συνεργασία με άλλες δυνάμεις θα μπορούσε να τρωθεί η μονοκρατορία της Ν.Δ. στην Αυτοδιοίκηση και αφού αυτές οι συνεργασίες δεν προχωράνε… τα πράγματα είναι δύσκολα.
Και το ΠΑΣΟΚ εκτός Κρήτης δεν πρόκειται να εκλέξει… τίποτε, αλλά τουλάχιστον θα βγάλει κατιτίς στο νησί και θα… μασκαρέψει λίγο το πρόβλημα. H μη συνεργασία των δύο κεντροαριστερών σχηματισμών στις αυτοδιοικητικές εκλογές ευνοεί μόνο τη Νέα Δημοκρατία. Ούτε το ΠΑΣΟΚ θα… θριαμβεύσει, ώστε να καταγράψει σημαντική άνοδο και να έχει στρατηγικά κέρδη, απλώς ο Μητσοτάκης θα “αλώσει” πλήρως και κατηγορηματικά και την Τοπική Αυτοδιοίκηση, αυτό είναι η πραγματικότητα.
Με την κεκτημένη από αλλεπάλληλες ήττες, ούτε οι ευρωεκλογές προβλέπονται εύκολες. Ακριβώς το αντίθετο. Οπότε φυσικά και οι επίδοξοι αρχηγοί βλέπουν με ιδιαίτερο προβληματισμό ότι θα ξεκινήσουν τη θητεία τους στην ηγεσία με δύο… ηχηρές ήττες.
«Θα “καούμε” πριν καλά-καλά ξεκινήσουμε», είναι μια κουβέντα που φέρεται να ειπώθηκε σε μια από τις συζητήσεις στο περιθώριο των επαφών για το θέμα.
