Οι πολίτες θέλουν πράξεις, όχι λόγια – Ζητούν το αυτονόητο: τη ζωή!
Το ρολόι σταμάτησε στις 9:17 το πρωί, ανάμεσα στα χαλάσματα. Μεγάλες ζημιές σε σπίτια, καταστήματα και υποδομές. Αρκετοί στάθηκαν τυχεροί την τελευταία στιγμή. Κραυγές απόγνωσης, μάτια βουρκωμένα, ψυχές που αναζητούν τον άγγελό τους – την ελπίδα.
Ο ισχυρός σεισμός των 6 ρίχτερ ανέτρεψε τα πάντα: τις ζωές, την καθημερινότητα, την πορεία της ανάπτυξης. Χωριά- “φαντάσματα” και απόλυτη σιωπή. Ερείπια, ρωγμές, καταστροφή… Τίποτα δεν είναι πια ίδιο στον δήμο Μινώα Πεδιάδας. Ακόμα και τα κελαηδίσματα των πουλιών ακούγονται λιγότερο μελωδικά. Τα λουλούδια στις βεράντες έχασαν το χρώμα τους, μαράθηκαν. Όπως και η ζωή. Μόνο κάποιες γλάστρες υπενθυμίζουν ότι εκεί ζούσαν άνθρωποι. Μνήμες που ποτίζουν τη σιωπή.
Πολλοί κάτοικοι εγκατέλειψαν τα σπίτια και τα χωριά τους. Ξεριζώθηκαν από τον τόπο τους. Άλλοι νοίκιασαν σπίτια σε διπλανά χωριά ή φιλοξενούνται σε μετόχια. Κάποιοι έμαθαν να κοιμούνται με τον φόβο. Η απόγνωση καθρεφτίζεται στα μάτια τους.
Η Πολιτεία; Απούσα, παρά τις διαβεβαιώσεις. Πέρασαν ήδη τρία χρόνια και οκτώ μήνες από εκείνο το εφιαλτικό πρωινό. Τα νούμερα αποκαλύπτουν το αδιέξοδο: μόλις 300 περίπου φάκελοι έχουν εγκριθεί για επισκευή κατοικιών. Εκατοντάδες σεισμόπληκτοι περιμένουν ακόμη το “πράσινο φως”. Πολλές οικογένειες διαμένουν σε “πράσινα” αλλά επικίνδυνα κτήρια. Το χρώμα που άλλοτε συμβόλιζε την ελπίδα, έχει στοιχειώσει την καθημερινότητά τους. Όσο για τα “κόκκινα” – τα κατεδαφιστέα – παραμένουν εκεί, απειλητικά. Για να αρθεί η επικινδυνότητα, απαιτούνται κονδύλια που δεν έρχονται ποτέ.
Οι ρυθμοί παραμένουν απελπιστικά αργοί. Τα γρανάζια της γραφειοκρατίας γυρίζουν βασανιστικά αργά. Στον “αέρα” και οι υποσχέσεις για τη στελέχωση του ΤΑΕΦΚ Ηρακλείου και Χανίων με οκτάμηνης διάρκειας μηχανικούς. Πότε θα έρθουν, πότε θα εκπαιδευτούν, πότε… θα αρχίσει κάτι να κινείται;
Και όλα αυτά με φόντο τους 160 οικίσκους- “κλουβιά”, όπως τους αποκαλούν οι ίδιοι οι πληγέντες. Χώροι προσωρινοί, που έγιναν μόνιμοι. Άνθρωποι που έχασαν ακόμη και το χαμόγελό τους. Η κοινωνική συνοχή κατέρρευσε μαζί με τα σπίτια τους. Ούτε ο ήχος της καμπάνας από τις λαβωμένες εκκλησίες δεν ακούγεται πια σε κάποιες περιοχές. Να χτυπήσει για ποιον; Για μία, δύο ή καμία οικογένεια;
Οι υποσχέσεις περίσσεψαν. Οι κάτοικοι μιλούν για επισκέψεις που θύμιζαν φιέστες, χωρίς ουσιαστική συνέχεια. Ζητούν το αυτονόητο: να επισκευάσουν τα σπίτια τους. Μόνο τότε θα μπορέσουν να ανασάνουν. Μόνο τότε θα ξαναρχίσει η ζωή από το μηδέν.
Τα χωριά συνεχίζουν να μαρτυρούν τη θλίψη. Όμως, μέσα στα συντρίμμια, αυτό που φωτίζει το γκρίζο είναι η αλληλεγγύη.
Η Πολιτεία απουσιάζει. Κι όμως, οι κάτοικοι δεν παραιτούνται. Ελπίζουν, γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Συνεχίζουν να εκπέμπουν σήμα κινδύνου. Θέλουν πράξεις, όχι λόγια. Ζητούν το αυτονόητο: τη ζωή.
