Εκτός από τα όμορφα τροπάρια που ακούγαμε όλη τη Μεγάλη Εβδομάδα, που όμοιά τους δεν υπάρχουν, η “Νέα Κρήτη” σας παραθέτει και ένα ποίημα για την οδύνη της μητέρας του Χριστού, φτιαγμένο από τα χέρια ανθρώπου, που δε θα μπορούσε να έχει καταγράψει πιο κοντά τα συναισθήματα μίας γυναίκας, η οποία, μολονότι την ονόμασαν Παναγία, δε σταμάτησε ποτέ να είναι μάνα, μία μάνα που έχασε το παιδί της.
Το παρακάτω έργο είναι του Κώστα Βάρναλη και ανήκει στο πρώτο μέρος της ποιητικής σύνθεσης “Σκλάβοι Πολιορκημένοι”, η οποία εκδόθηκε το 1927. Πολύ αργότερα, το ποίημα που θα διαβάσετε παρακάτω το μελοποίησε ο γνωστός συνθέτης Θάνος Λουκάς και του έδωσε ζωή, με τη φωνή του θρυλικού Νίκου Ξυλούρη:
«Πού να σε κρύψω, γιόκα μου, να μη σε φτάνουν οι κακοί;
Σε ποιο νησί του Ωκεανού, σε ποια κορφήν ερημική;
Δε θα σε μάθω να μιλάς και τ’ άδικο φωνάξεις.
Ξέρω πως θα ’χεις την καρδιά τόσο καλή, τόσο γλυκή,
που με τα βρόχια της οργής ταχιά θενά σπαράξεις.
Συ θα ’χεις μάτια γαλανά, θα ’χεις κορμάκι τρυφερό,
θα σε φυλάω από ματιά κακή και από κακό καιρό,
από το πρώτο ξάφνιασμα της ξυπνημένης νιότης.
Δεν είσαι συ για μάχητες, δεν είσαι συ για το σταυρό.
Εσύ νοικοκερόπουλο, όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης.
Τη νύχτα θα σηκώνομαι κι αγάλια θα νυχοπατώ,
να σκύβω την ανάσα σου ν’ ακώ, πουλάκι μου ζεστό
να σου τοιμάζω στη φωτιά γάλα και χαμομήλι,
κ’ υστέρα απ’ το παράθυρο με καρδιοχτύπι να κοιτώ
που θα πηγαίνεις στο σκολιό με πλάκα και κοντύλι… Κι αν κάποτε τα φρένα σου το Δίκιο, φως της αστραπής,
κι η Αλήθεια σου χτυπήσουνε, παιδάκι μου, να μη την πεις.
Θεριά οι ανθρώποι, δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν.
Δεν είναι αλήθεια πιο χρυσή σαν την αλήθεια της σιωπής.
Χίλιες φορές να γεννηθείς, τόσες θα σε σταυρώσουν. Ώχου, μου μπήγεις στην καρδιά, χίλια μαχαίρια και σπαθιά.
στη γλώσσα μου ξεραίνεται το σάλιο, σαν πικρή αψιθιά!
– Ω! πώς βελάζεις ήσυχα, κοπάδι εσύ βουνίσιο…
– Βοηθάτε, ουράνιες δύναμες, κι ανοίχτε μου την πιο βαθιά
την άβυσσο, μακριά απ’ τους λύκους να κρυφογεννήσω».
