Χαμογελάμε στα emoji, αλλά ξεχνάμε να χαμογελάσουμε στους διπλανούς μας
Βλέπεις έναν άνθρωπο μόνο του σε ένα παγκάκι. Νομίζεις πως είναι απομονωμένος. Μα, όχι! Έχει στα χέρια του ένα κινητό, βυθισμένος σε έναν κόσμο χωρίς πρόσωπα, χωρίς βλέμματα, χωρίς αγγίγματα. Και γύρω του; Άνθρωποι σαν κι αυτόν, σιωπηλοί, σκυμμένοι πάνω από τις συσκευές τους.
Πότε έγινε η οθόνη το παράθυρό μας στον κόσμο; Πότε ξεχάσαμε ότι η ζωή δε βρίσκεται σε pixels και ειδοποιήσεις, αλλά σε λέξεις που ακούγονται με φωνή, σε βλέμματα που συναντιούνται, σε στιγμές που δεν μπορούν να καταγραφούν, παρά μόνο να βιωθούν; Κάποτε οι άνθρωποι μιλούσαν μεταξύ τους. Πραγματικά. Τα μάτια τους έψαχναν άλλα μάτια, όχι οθόνες. Τώρα, οι συζητήσεις κόβονται από έναν ήχο ειδοποίησης, οι συναντήσεις επισκιάζονται από ένα «περίμενε λίγο» για μια γρήγορη ματιά στο κινητό. Και κάπως έτσι, η επικοινωνία έπαψε να είναι ζωντανή.
Το διαδίκτυο υπόσχεται σύνδεση, αλλά δημιουργεί απόσταση. Μας φέρνει “κοντά” σε ανθρώπους που δε θα δούμε ποτέ, ενώ μας απομακρύνει από αυτούς που είναι δίπλα μας. Κοιτάμε τη ζωή μέσα από την οθόνη αντί να τη ζούμε. Βγάζουμε φωτογραφίες αντί να ζούμε τη στιγμή. Χαμογελάμε στα emoji, αλλά ξεχνάμε να χαμογελάσουμε στους διπλανούς μας. Και τι χάνουμε; Την αληθινή ζωή. Την αμηχανία μιας πρώτης γνωριμίας, τη μαγεία μιας αυθόρμητης συζήτησης, τη συγκίνηση μιας αγκαλιάς, τη ζεστασιά της συντροφικότητας. Ο κόσμος δε βρίσκεται μέσα σε μια συσκευή. Βρίσκεται εκεί έξω, σε δρόμους, σε καφέ, σε πλατείες, σε σπίτια γεμάτα φωνές και αληθινά γέλια.
Ίσως είναι ώρα να τολμήσουμε κάτι ριζοσπαστικό: να αφήσουμε για λίγο το κινητό στην άκρη. Να κοιτάξουμε γύρω μας. Να δούμε ποιοι είναι πραγματικά δίπλα μας. Η ζωή αρχίζει όταν η οθόνη κλείνει. Και είναι πολύ πιο όμορφη από οποιοδήποτε φίλτρο.
