Αυτή η “ποιότητα” της μουσικής και των θαμώνων έγραψε ιστορία τη δεκαετία του ’80, όταν πολλά μπουζουκομάγαζα φτιάχτηκαν για να προσελκύσουν πελάτες με “καψούρα” και “γεμάτα πορτοφόλια”…
Όλη η “καφρίλα” της σύγχρονης Ελλάδας αποτυπώνεται στις δηλώσεις της Κατερίνας Στανίση για τη δεκαετία του ’80 και για το… “Μυστικέ μου έρωτα”… Όπου εμφανίζεται, λέει, της το ζητούν να το πει, αλλιώς… «θα με πλακώσουν όλοι»… Έτσι είπε η γνωστή τραγουδίστρια της νύχτας στην εκπομπή “Νύχτα στάσου” στο κανάλι της ΕΡΤ… «Ακόμη όταν το λέω στα μαγαζιά γίνεται χαμός. Τόσα χρόνια… Πολλά χρόνια από το ’82… Εάν δεν πω αυτό το τραγούδι, δεν ξέρω τι θα γίνει. Θα με πλακώσουν όλοι! Το ζητάνε αυτό το τραγούδι, μικροί και μεγάλοι», όπως χαρακτηριστικά είπε.
Και συνέχισε: «Παιδί μου, πήγα να τραγουδήσω κάπου, εξτρά ήμουνα, δε θυμάμαι πώς το έλεγαν το μαγαζί. Τώρα, δεν ήταν και κανένα μαγαζί… Ξέρεις, εξοχικό μαγαζί, καλοκαίρι ήταν και λέω αυτό το τραγούδι.
Ξαφνικά ο κόσμος έφευγε από εδώ, έφευγε από εκεί, δεν ήξερα τι συνέβαινε και ερχόταν ένα φορτηγό μέσα στο μαγαζί! Γιατί είχε πει αυτός στον επιχειρηματία “άμα θα πει αυτό το τραγούδι, θα μπω μέσα με το φορτηγό”. “Μπες” του είχε πει και ο κόσμος δεν ήξερε από πού να φύγει. Όλο άντρες ήταν μέσα, δεν υπήρχε γυναίκα ούτε για δείγμα. “Θεέ μου”, έλεγα, “να τελειώσω και να φύγω να πάω σπίτι μου”».
Ο επιχειρηματίας της νύχτας…
Άλλος Ελληναράς και ο επιχειρηματίας… Όταν, λέει, ο φορτηγατζής του είπε «άμα πει αυτό το τραγούδι, θα μπω μέσα με το φορτηγό», εκείνος του απάντησε «μπες»… Η γνωστή τραγουδίστρια που τότε έγινε μεγάλη φίρμα (!), εξιστορώντας τέτοια γεγονότα, νομίζω πως “ερεθίζει” κάπως εκείνους που πάντοτε αποστρέφονταν την… μπουζουκοκατάσταση (προφανώς και αναφέρομαι στα γνωστά ως “σκυλάδικα” και όχι στη γνήσια λαϊκή μουσική και τα αριστουργήματα του καταξιωμένου “Νέου Κύματος” που στις προηγούμενες δεκαετίες μέχρι τον… “νταβραντισμένο φορτηγατζή” είχαν ανεβάσει πολύ ψηλά τον πήχη του ελληνικού πενταγράμμου)…
Ο κόσμος των μπουζουξίδικων
Αυτή λοιπόν η “ποιότητα” της μουσικής και των θαμώνων έγραψε ιστορία τη δεκαετία του ’80, όταν πολλά μπουζουκομάγαζα φτιάχτηκαν για να προσελκύσουν πελάτες με “καψούρα” και “γεμάτα πορτοφόλια”… Ολόκληρες περιουσίες χάνονταν υπό τον ήχο του “σκυλάδικου”… Έβγαζε ο άλλος τα πεντοχίλιαρα και τα σκόρπαγε στην πίστα, σπάζοντας πιάτα και πετώντας τα λουλούδια ολόκληρα με τα πανέρια… Την ώρα που ο μέσος μεροκαματιάρης Έλληνας έπρεπε να δουλεύει σαν σκυλί για να πάει στην ταβερνούλα να πιει το ρετσινάκι του με τη γυναικούλα του και τα παιδάκια του… Θυμάμαι, μάλιστα, που οι νέοι εκείνης της εποχής, ανάλογα με τις μουσικές τους προτιμήσεις, είχαν χωριστεί σε “σκυλάδες”, “καρεκλάδες” (δηλαδή ντισκόβιους) και ροκάδες… Υπήρχαν περιπτώσεις που ο ροκάς τύπος πήγαινε στη ντίσκο. Ακόμα και ο ντισκόβιος θα πήγαινε σε ένα μαγαζί να ακούσει ροκ. Όμως και για τις δύο αυτές ομάδες, η απεχθέστερη κατηγορία ήταν αυτή των “σκυλάδων”, που συνήθως ήταν άνθρωποι με γεμάτα πορτοφόλια, αλλά δεν τους έλεγες και “ξεφτέρια” στη νοημοσύνη και την κουλτούρα…
Χριστόφορος Π.
