Πάσχα. Αύγουστος. Χριστούγεννα. Περίοδοι Διακοπών.
Κάθε χρόνο τα ίδια.
Κάθε «Πάσχα» τα ίδια.
Κάθε «Αύγουστο» τα ίδια.
Κάθε «Χριστούγεννα» τα ίδια.
Η «Έξοδος των Εκδρομέων» -έκαστη με τα δικά της χαρακτηριστικά-
γίνεται αντικείμενο αφόρητης τηλεοπτικής σπατάλης,
όπου δεσπόζουν τα Στερεότυπα και τα Αναμασήματα.
Πόσες και πόσες φορές δεν έχουμε ακούσει να εκπέμπεται από το «γυαλί»
η βαυκαλιστική και αυτο-αναφορική ορολογία «Πολύτιμος Τηλεοπτικός Χρόνος»·
κάθε λίγο και λιγάκι ξεστομίζεται η συγκεκριμένη προπαγανδιστική μπούρδα,
ενώ στην πραγματικότητα ο «Τηλεοπτικός Χρόνος» είναι «Επιχρυσωμένο Σκουπίδι».
Τρανό παράδειγμα αποτελούν αυτά τα παντελώς ανιαρά ρεπορτάζ
που το Πάσχα και τον Αύγουστο προβάλλονται από τα λιμάνια
και δευτερευόντως από τούς σταθμούς των διοδίων
(τα Χριστούγεννα -λόγω δυσμενών καιρικών συνθηκών- δεν ενδείκνυνται ιδιαιτέρως,
διότι τα χιονοδρομικά κέντρα δεν ευνοούν τη «Μηρυκαστική Σάχλα»).
Λιμάνι. Κόσμος. Ρεπόρτερ. Μικρόφωνο.
Η Κάμερα καταστρατηγεί απροκαλύπτως την Ιδιωτικότητα,
ο τελάλης παρουσιαστής προστάζει «Μίλα με τούς ανθρώπους…»,
το «Μαρκούτσι» ορθώνεται ετσιθελικώς μπροστά σε πρόσωπα
και ξεκινάνε οι σεσημασμένες πανηλίθιες επαναληπτικότητες:
«Πού πηγαίνετε;».
«Πόσες μέρες;».
Και ξανά μανά:
«Πού πηγαίνετε;».
«Πόσες μέρες;».
Και ξανά μανά:
«Πού πηγαίνετε;».
«Πόσες μέρες;».
Αν είναι συνεργάσιμο το «θύμα»,
υποδαυλίζεται με προβοκατόρικες ερωτήσεις ο Λαϊκισμός
και αξιοποιείται έτι περαιτέρω η «Φαρέτρα τής Ρεπορταζιακής Φλυαρίας»
με απώτερη στόχευση να εντοπισθεί ο «Κλαψουρίζων Πολίτης»
που θα ξυπνήσει το αποχαυνωμένο κοινό και θα ανεβάσει τα «Νούμερα»:
«Πώς σάς φαίνονται οι τιμές των εισιτηρίων;»
(μετάφραση: «Αχ, σάς παρακαλώ, κλαψουρίστε για τις τιμές…»),
«Έχετε σπίτι εκεί;»
(μετάφραση: «Αχ, σάς παρακαλώ, κλαψουρίστε με όποιον τρόπο θέλετε…»),
και πάει λέγοντας.
Ξεπέτα. Τυπικότητα. Βαργεστημάρα. Κατατονία.
«Θα απευθύνουμε στους πολίτες τις τετριμμένες μαλακιούλες,
θα μάς δώσουν τις κλασικές απαντησούλες,
αν είμαστε τυχεροί θα μάς προκύψει και κάποιο “happening”,
αν όχι, σκασίλα μας,
καθώς το βασικό ζητούμενο είναι να γεμίσουμε τον χρόνο τής εκπομπούλας.
Δουλείτσα να υπάρχει…».
Κανένα νόημα.
Καμία ουσία.
Κανένας λόγος ύπαρξης.
Κατ’ Ευφημισμόν «Ρεπορτάζ».
Ρεπορτάζ ΓΙΑ ΠΕΤΑΜΑ.
Ρεπορτάζ ΓΙΑ ΤΑ ΣΚΟΥΠΙΔΙΑ.
Αυτά τα μικροαστικά ρεπορτάζ είναι «Ο Βάλτος τού Χρόνου»,
αυτά τα θλιβερά ρεπορτάζ είναι «Ο Ψυγειο-Καταψύκτης τού Χρόνου»,
καθώς -είτε τα προβάλλεις σήμερα, είτε τα προβάλλεις μετά από χρόνια-
ουδείς θα αντιληφθεί τη χρονική διαφορά.
Η φράση «Δουλείτσα να υπάρχει…» είναι η «Κοσμοθεωρία τής Μιζέριας».
Το Ταλέντο, η Δημιουργικότητα, η Φαντασία, το Συναίσθημα αφορίζονται,
το Καράβι παύει να είναι «Σύμβολο τής Ποίησης»,
οι στίχοι τού Καββαδία αντικαθίστανται από «ερωτήσεις-μασημένες τσίχλες»,
η Γνώση σέρνεται, η Είδηση σέρνεται, το Ενδιαφέρον σέρνεται,
η Ειδησεογραφική Χαμέρπεια απογειώνεται
και επί τέλους φανερώνεται η κρυμμένη αλήθεια
πίσω από την πασίγνωστη σεξιστική φράση που αντιμετωπίζει με υποδόρια ειρωνεία ο τίτλος.
Το Μικρόφωνο, το «Φαλλικό Σύμβολο», το «Σύμβολο τής Εξουσίας»,
το «Μαρκούτσι» που ορθώνεται αδιακρίτως (προς όλους) κι αδιάκριτα (ως εισβολέας),
αυτό το «μαρκούτσι» σύρεται ορθωμένο στο λιμάνι εκλιπαρώντας για λίγη προσοχή.
Το Ρεπορτάζ σέρνει καράβι.
μ.Γ.
