Στην ελληνική Κεντροαριστερά υπάρχουν διάφορα σοβαρά ζητηματάκια, τα οποία δεν καθιστούν εύκολη μια ουσιαστική λύση
Στη Γαλλία η προεκλογική εκστρατεία των Σοσιαλδημοκρατών του Γκλικσμάν και του IFE του Μελανσόν αναλώθηκε κυρίως σε εκατέρωθεν βολές, περισσότερο ή λιγότερο τοξικές. Τα δύο κόμματα ερίζουν για την κυριαρχία στην Αριστερά και Κεντροαριστερά της Γαλλίας, όπου υπάρχουν ακόμη δύο κόμματα, οι Πράσινοι και το Κομμουνιστικό Κόμμα.
Μεγάλες διαφορές
Τα τέσσερα αριστερά κόμματα έχουν τεράστιες διαφορές σε σημαντικά ζητήματα, από το περιβάλλον έως το Μεταναστευτικό και από την οικονομία έως την Ε.Ε. και το ΝΑΤΟ. Ωστόσο, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών και την περαιτέρω ενίσχυση των δυνάμεων της άκρας δεξιάς, οι επικεφαλής των κομμάτων της γαλλικής Αριστεράς πήραν μια απόφαση, που δύναται να αποτελέσει εφαλτήριο σημαντικών εξελίξεων: Αποφάσισαν να κατέλθουν μαζί στις εκλογές που προκήρυξε ο Μακρόν αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και να στηρίξουν κοινούς υποψηφίους. Δημιουργώντας ένα Νέα Λαϊκό Μέτωπο, που έχει έναν βασικό και κυρίαρχο εκπεφρασμένο στόχο να σταματήσει την καλπάζουσα πορεία της άκρας δεξιάς προς την εξουσία!
Τι θα κάνει το Μέτωπο;
Θα πρέπει να περιμένουμε λίγες μέρες ακόμη για να δούμε αν τα καταφέρουν. Αλλά με τον τρόπο τους έδειξαν τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει η ευρωπαϊκή Αριστερά ενόψει της απόλυτης, καταθλιπτικής κυριαρχίας της Δεξιάς, από τη “λάιτ” κεντροδεξιά έκφανσή της έως τις πιο σκληρές ακροδεξιές εκδοχές της, σε όλες σχεδόν τις χώρες της Ε.Ε.
Στις πρόσφατες ευρωεκλογές τα κόμματα της άκρας δεξιάς ανέβηκαν. Ναι, σαφώς. Αλλά… εξίσου ανέβηκαν και τα κόμματα της “κυριλέ” Δεξιάς. Χριστιανοδημοκράτες, συντηρητικοί και λαϊκοδεξιοί κυριάρχησαν στις περισσότερες χώρες. Το Κέντρο, η Κεντροαριστερά και η Αριστερά υποχωρούν. Η Δεξιά και η ακροδεξιά… καλπάζουν. Ειδικά στη Γαλλία, η “παραδοσιακή” Δεξιά υποχωρεί, προς όφελος της ακροδεξιάς, η οποία όμως… προσαρμόζει τις θέσεις της, ώστε να αποτελέσει την εναλλακτική της “κανονικής” Δεξιάς.
Τα ίδια αφεντικά
Η Δεξιά και η ακροδεξιά έχουν εν πολλοίς τα ίδια “αφεντικά”. Εξυπηρετούν τα ίδια περίπου συμφέροντα. Εξάλλου, αυτό μας το δείχνει η ευκολία με την οποία τα κεντροδεξιά κόμματα συνεργάζονται με ακροδεξιά κόμματα και σχηματίζουν κυβερνητικές πλειοψηφίες. Εννιά χώρες της Ε.Ε. έχουν ακροδεξιούς στην εξουσία, στις περισσότερες συγκυβερνούν με κεντροδεξιούς. Και σε ορισμένες με… φιλελεύθερους. Όταν είναι για την εξουσία, κέντρο, κεντροδεξιά και άκρα δεξιά παίζουν παρεούλα. Άλλωστε, μιλώντας για τη Γαλλία, ο Μακρόν θεωρείται ο κατεξοχήν “άνθρωπος των αγορών”, εξ ου και στην προεκλογική εκστρατεία παρεμβαίνουν συνεχώς εκπρόσωποι των μεγαλύτερων οικονομικών συμφερόντων, που “προειδοποιούν” ότι το Λαϊκό Μέτωπο (κυρίως) και η άκρα δεξιά (δευτερευόντως) θα… οδηγήσουν τη γαλλική οικονομία στα… βράχια, αφού θα σταματήσουν ή και θα ανατρέψουν τις “μεταρρυθμίσεις”.
Ποιοι σπρώχνουν την άκρα δεξιά;
Οπότε, προφανώς υπηρετούν τα ίδια συμφέροντα, είναι αυταπόδεικτο. Ας το πάμε και σε χώρες όπου (ακόμη;) η ακροδεξιά δεν έχει μπει σε κυβέρνηση: Οι ίδιοι Γερμανοί μεγαλοβιομήχανοι, που χρηματοδοτούν το CDU/CSU και τους πολιτικούς του, χρηματοδοτούν και την AfD.
Στη Γαλλία, η μερίδα της αστικής τάξης που στηρίζει, χρηματοδοτεί και έχει γιγαντώσει τη Λε Πεν, δεν ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με τη μερίδα της αστικής τάξης που προμοτάρει και στηρίζει τον Μακρόν. Ωστόσο, ακόμη κι εδώ υπάρχουν επικαλύψεις, μερικώς.
Αυτή είναι μια αδρή εικόνα των όσων συμβαίνουν “στας Ευρώπας”. Ας έρθουμε όμως και στην Ελλάδα.
Η εικόνα στη χώρα μας
Στην Ελλάδα, η άνοδος της ακροδεξιάς “εμποδίζεται” από το ότι οι παραδοσιακοί ψηφοφόροι του χώρου βρίσκονται εντός της Νέας Δημοκρατίας. Οπότε στην Ελλάδα δεν υπάρχει άμεσος “ακροδεξιός κίνδυνος”, απλώς δυνητικά ως απειλή για το μέλλον. Οπότε στην Ελλάδα ο αντίπαλος των δημοκρατικών δυνάμεων δεν είναι η άκρα δεξιά, είναι η Δεξιά. Είναι το σύστημα εξουσίας Μητσοτάκη, που έχει δομηθεί γύρω από ένα περίπλοκο πλέγμα σχέσεων με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που λυμαίνονται τη χώρα, και τα οποία ελέγχουν εκτός από το οικονομικό τοπίο και το μιντιακό, προσφέροντας αφειδώς υποστήριξη στη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.
Οπότε η τυχόν ομαδοποίηση της Κεντροαριστεράς θα έχει ως στόχο την αντιμετώπιση της παντοκρατορίας του Μητσοτάκη.
Οι δυνατότητες
Στην ελληνική Κεντροαριστερά υπάρχουν διάφορα σοβαρά ζητηματάκια, τα οποία δεν καθιστούν εύκολη μια ουσιαστική λύση. Καταρχάς υπάρχει ένας μικρομεγαλισμός, όπου οι ηγεσίες (αλλά και τα στελέχη που προαλείφονται ως… διάδοχες καταστάσεις) έχουν μια… εντελώς στρεβλή εικόνα των κομμάτων τους και της απήχησης που αυτά έχουν στην κοινωνία. Απήχηση που είναι, πλέον, πολύ μικρή. Ακόμη και με τη Ν.Δ. να υφίσταται τρομακτικές απώλειες (μην ξεχνάμε ότι στις ευρωεκλογές την ψήφισαν 1 εκατομμύριο λιγότεροι απ’ ό,τι πέρυσι τον Ιούνιο), ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ αλλά και Νέα Αριστερά δεν μπόρεσαν να πείσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε ψηφοφόρους και ποσοστά, καθώς η ηγεσία του Κασσελάκη δεν πείθει κανέναν, το ΠΑΣΟΚ του Ανδρουλάκη κέρδισε οριακά ποσοστό, αλλά όχι και ψήφους, η Νέα Αριστερά δεν έπεισε και έμεινα πολύ χαμηλότερα απ’ ό,τι προσδοκούσαν τα στελέχη τους.
Δεν “τους παίζουν”
Τα προβλήματα στα κόμματα του χώρου είναι πολλά και σοβαρότατα. Θα μπορούσαν να “μασκαρευτούν” αν είχαν έστω και το 10% της υποστήριξης που απολαμβάνει η Ν.Δ. από τα media. Όμως δεν το ’χουν ούτε αυτό. Ακόμη και οι ολίγοι μιντιάρχες που τα ’χουν “σπάσει” με τον Μητσοτάκη δεν έχουν αποφασίσει να στηρίξουν το ένα ή το άλλο κόμμα. Πιθανόν αυτό σύντομα να αλλάξει, όπως “λένε” κάποιες “επαφές κορυφής” ενόψει των ανακατατάξεων στο ΠΑΣΟΚ, ωστόσο το ΠΑΣΟΚ μόνο του έχει “ταβάνι”. Κανείς δεν ξέχασε την προδοσία των παραδοσιακών στρωμάτων που ψηφίζουν ΠΑΣΟΚ και το ολικό ξεπούλημα των αρχών του κόμματος. Αυτή είναι μια πολύ πιο σοβαρή αιτία από «τον Ανδρουλάκη που δεν τραβάει», που το ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να φτάσει καν το 15%. Δε θα ξαναγίνει ΠΟΤΕ το ΠΑΣΟΚ κυβερνητική πρόταση μόνο του, ακόμη και αν κάποιοι ολιγάρχες αποφασίσουν να το σπρώξουν μέσα από τις μιντιακές τους αυτοκρατορίες.
Η λύση εν τη ενώσει
Η λύση βρίσκεται, βεβαίως, στην ένωση των κομμάτων του χώρου της Κεντροαριστεράς και εν μέρει της Αριστεράς. Φυσικά σε κανένα τέτοιο σχήμα δε χωρά το ΚΚΕ, το οποίο το χωρίζει άβυσσος με τα κόμματα της καπιταλιστικής διαχείρισης, αλλά όλα τα υπόλοιπα κόμματα της “περιοχής”, με πυρήνα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, μπορούν να σχηματίσουν ένα ελληνικό λαϊκό μέτωπο και να κηρύξουν πανστρατιά, όχι “κατά Μητσοτάκη” (στην περίπτωση αυτή θα αποτύχουν) αλλά με ένα σύνθημα με θετικό πρόσημο, ώστε οι φιλολαϊκές δυνάμεις να διεκδικήσουν ξανά την εξουσία. Και με ένα πρόσωπο στην ηγεσία που να μπορεί να λειτουργήσει ως “συνεκτικός κρίκος”, να έχει το “ειδικό βάρος” για να σταθεί απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη και επιπροσθέτως να μην έχει “καεί” από παρελθούσες κινήσεις, αποτυχίες κ.λπ.
Υπάρχει τέτοιο πρόσωπο σήμερα στην Κεντροαριστερά ή τέλος πάντων στα δύο “βασικά” κόμματα και πέριξ αυτών; Φοβούμαι είναι μια δύσκολη άσκηση αυτή και οι προφανείς λύσεις που έχουν προταθεί (τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια; Ο Αλέξης Τσίπρας!) δεν πληρούν όλα τα κριτήρια και έχουν και ιστορικό συντριβών από τον Μητσοτάκη.
