Σε μια εποχή που οι ευκαιρίες εργασίας δε λείπουν όσο παλαιότερα, παρατηρείται ένα παράξενο και κάπως ανησυχητικό φαινόμενο
Πολλοί είναι οι νέοι που θα προτιμήσουν να παραμείνουν (εφόσον έχουν βεβαίως τις – αυστηρότατες, πλέον – προϋποθέσεις) εγγεγραμμένοι στο ταμείο ανεργίας, αντί να ενταχθούν στην αγορά εργασίας με πλήρη απασχόληση.
Καθημερινά, οι συζητήσεις στα νεανικά “καφενεία” δίνουν και παίρνουν και ακούγονται δεκάδες απόψεις γύρω απ’ το θέμα της εργασίας, με την κάθε γνώμη να είναι βεβαίως σεβαστή, με μια κοινή γραμμή, ωστόσο, να φαίνεται να ξεπροβάλει, που αν μη τι άλλο ίσως να είναι και ανησυχητική.
Πολλοί είναι εκείνοι όντως που επιλέγουν να ακολουθήσουν τη νοοτροπία των λίγων χρημάτων και των περισσότερων ψυχικών αποθεμάτων. Ο λόγος δεν είναι πάντα η έλλειψη θέσεων. Αντιθέτως, όπως παραδέχονται και οι ίδιοι, η επιλογή βασίζεται συχνά σε έναν απλό συλλογισμό: «Λιγότερα λεφτά, λιγότερες ευθύνες». Η μόνιμη πίεση, οι απαιτητικοί εργοδότες, τα εξαντλητικά ωράρια και οι συνθήκες εργασίας σε πολλές δουλειές λειτουργούν αποτρεπτικά για μια γενιά που μαθαίνει διαρκώς να δίνει μεγαλύτερη αξία στην ψυχική της υγεία και στην προσωπική της ελευθερία.
Καθόλου κακό και απολύτως σεβαστό. Ωστόσο, δημιουργούνται ερωτήματα σχετικά με το φαινόμενο, κυρίως για το πώς θα εξελιχθεί με τα χρόνια. Αποδεκτός ο λόγος του να μη δουλεύεις, αλλά μήπως δεν πρόκειται να προχωρήσει η κοινωνία με αυτόν τον τρόπο; Μπορεί ένα κοινωνικό σύνολο να προχωρήσει όταν πολλοί επιλέγουν το επίδομα αντί για την εργασία;
Η απάντηση ίσως να μην είναι απλή αν αναλογιστούμε πόσα έχουν γίνει κατά το παρελθόν κάτω από “υγιείς” κατά τ’ άλλα συνθήκες εργασίας. Μια περίπτωση ανεργίας, και συνεπώς η χορήγηση ενός επιδόματος, μπορεί να βοηθήσει σε μια συνθήκη σπουδών ή σε μια άλλη προσωπική, που λόγω κάποιων γεγονότων δεν επιτρέπεται η εργασία στον καθένα. Κάτι τέτοιο είναι αρκετά κατανοητό, αλλά η πίτσα, η μπάλα και ο καναπές χωρίς άλλες υποχρεώσεις, με λίγα λεφτά απλά απ’ το κράτος, δημιουργεί μια περίεργη ατμόσφαιρα γύρω απ’ το θέμα. Στο κάτω-κάτω, στο τέλος δε θα αρκούν τα χρήματα για εκείνους που πραγματικά έχουν ανάγκη τα χρήματα απ’ το πολυπόθητο ταμείο ανεργίας.
Το σίγουρο είναι πως χρειάζεται επανεξέταση το ζήτημα και μια πιο βαθυστόχαστη συζήτηση περί νεανικής εργασίας, καθώς με τον καιρό δημιουργείται μια κουλτούρα γύρω απ’ το φαινόμενο, που ίσως να μην είναι και τόσο ακίνδυνη τελικά.
