Η Ανάσταση του Κυρίου και η… ανάσταση της καθημερινότητας μας
Ξεκινώντας από την ορθή της έννοια, η Ανάσταση του Χριστού ή Ανάσταση του Κυρίου (στην καθαρεύουσα: η Ανάστασις, της Αναστάσεως) χαρακτηρίζεται η, μετά την τριήμερη ταφή, θριαμβική ανάσταση εκ νεκρών – ανάληψη του Ιησού Χριστού, την οποία και ομολογεί στο έκτο άρθρο του Συμβόλου της Πίστεως: «Και αναστάντα την τρίτην ημέρα κατά τας Γραφάς», όπως εξιστορείται το γεγονός επί μακρόν και από τους τέσσερις Ευαγγελιστές (τον Ματθαίο, κεφ. 28, τον Μάρκο, κεφ. 16, τον Λουκά, κεφ. 24, και τον Ιωάννη, κεφ. 20), καθώς και από τις Πράξεις των Αποστόλων (3:36) «ο δε Θεός ήγειρεν αυτόν εκ νεκρών», που φέρεται ως επικύρωση κάποιων αναφορών Προφητών που περιλαμβάνει η Παλαιά Διαθήκη.
Υπάρχει, ωστόσο, κι εκείνη η Ανάσταση που μπαίνει στον λόγο και στη ζωή μας, έχει να κάνει με την επιβίωσή μας, την οικονομία του σπιτιού μας, του μυαλού και της καρδιάς μας, των σχέσεων, των θέλω και των επιτυχιών μας.
Στον πραγματικό κόσμο και στη σημασία της Ανάστασης έρχεται να ρίξει σκιά η έρευνα της ΕΛ.ΣΤΑΤ., που αναφέρει: «Οικονομική δυσκολία να καλύψει έκτακτες, αλλά αναγκαίες δαπάνες, ύψους περίπου 480 ευρώ, δηλώνει το 81,9% του φτωχού πληθυσμού και το 34,6% του μη φτωχού της χώρας. Ένας στους τρεις Έλληνες έχει δυσκολία να καλύψει το κόστος στέγασης, ενώ ένας στους πέντε έχει πρόβλημα κάλυψης των λογαριασμών. Το ποσοστό του πληθυσμού, που δηλώνει επιβάρυνση από το κόστος στέγασης, ανέρχεται σε 28,9%, ενώ το ποσοστό για τον φτωχό και για τον μη φτωχό πληθυσμό είναι 88,9% και 14,2%, αντίστοιχα. Το 56,1% του φτωχού πληθυσμού δηλώνει δυσκολία στην έγκαιρη πληρωμή πάγιων λογαριασμών, όπως αυτών του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού, του φυσικού αερίου κ.λπ., ενώ για τον μη φτωχό πληθυσμό το ποσοστό αυτό ανέρχεται σε 19,2%».
Στον κόσμο που εμείς ορίσαμε, η Ανάσταση κοντράρεται με τα δυστυχήματα στους δρόμους, τους νεκρούς και τους τραυματίες.
Στην Ανάσταση που ευχόμαστε αφήσαμε εκτός της στάσης μας απέναντι στην οικογένειά μας, τη βία σε βάρος συντρόφων, παιδιών και την ανατροφή τους, μεγαλώνοντάς τα με λοξοστρατημένα πατήματα, λάθος πρότυπα, λάθος ευχές, λάθος συνταγές. Αλλά, θα μου πείτε, αυτή είναι η ζωή, καθώς στην πορεία πάντα μαθαίνουμε, αν βέβαια μαθαίνουμε.
Στον κόσμο μας συνδέσαμε την Ανάσταση με την εξουσία και τελικά την υποδούλωσή μας σε αυτή, άρα η Ανάσταση και η ελευθερία της σκέψης και του λόγου παραμένουν ορκισμένοι εχθροί.
Κι αν το σκεφτούμε λοιπόν λίγο παραπάνω, ίσως η Ανάσταση του μυαλού μας μπορέσει να απαντήσει στα αδιέξοδα που δημιουργούμε.
Διάβαζα από τον Χρήστο Γιανναρά το 2012 στην “Καθημερινή” κάτι πολύ ωραίο, το θυμήθηκα και σας το παραθέτω: «Ο θρησκευτικός άνθρωπος επιμένει στη γλώσσα των ατομοκεντρικών απαιτήσεων. Θέλει ατομική ψυχολογική σιγουριά, ατομική αυτασφάλιση με δόγματα και νομικές επιταγές, ατομικές αξιομισθίες, ατομική σωτηρία. Θέλει την ανάσταση-θαύμα, όχι την ανάσταση-τρόπο υπάρξεως. Δεν τον ενδιαφέρει να ψηλαφήσει εμπειρικά αν υπάρχει δυνατότητα ο θάνατος να “πατείται θανάτω”.
Προτιμάει την ψυχολογική αυθυποβολή γιατί φοβάται τη διακινδύνευση, φοβάται την ελευθερία. Ο σημερινός “προοδευτικός” και “διαφωτισμένος” άνθρωπος μοιάζει να έχει απλώς “μεταλλάξει” τη θωράκιση της ψυχολογικής του αυθυποβολής. Καταφεύγει στη μεταφυσική της “τυχαιότητας”, στην κατασφάλιση του πανικόβλητου εγώ, με ακόρεστες αξιώσεις δικαιωμάτων.
Θέλει την Ανάσταση να είναι γραφικό παραμύθι, κόκκινα αβγά, οβελίας, κοκορετσάκι, “εκσυγχρονισμένη” μαγκιά αυτοευνουχισμού της ιστορικής του συνείδησης, της υπαρξιακής του εγρήγορσης. Τρέμει την ερωτική διακινδύνευση, το άθλημα της ελευθερίας. Ανταλλάσσει “πράγμα τζιβαϊρικόν πολυτίμητο” με χάντρες και καθρεφτάκια».
“Ανάσταση” λοιπόν, σε έναν κόσμο που οι εξελίξεις μας “τρέχουν” χωρίς έλεος, ή καλύτερα εμείς τρέχουμε εμάς για να είμαστε ακριβείς, στη λογική του μυαλού μας κι όχι της παράνοιάς μας, στις ορθές αποφάσεις μας με τα θηρία που επιλέγουμε να θρέψουμε ανά τον κόσμο, στις αλήθειες της ζωής και στον σεβασμό της, στο περιβάλλον, στον άνθρωπο.
Ευχή μου το χιλιοειπωμένο “Καλή Ανάσταση” φέτος να αποτελέσει μια ξεχωριστή ευκαιρία, για περισυλλογή, ενδοσκόπηση, αυτοκριτική, αυτογνωσία, άγγιγμα ψυχής, νου και σώματος, γιατί η επόμενη Ανάσταση είναι μετά από έναν χρόνο, που κανείς μας δεν ξέρει τι θα φέρει κι αν διαθέτει υπομονή και αντοχή.
Καλώς να τη δεχτείτε! Καλή Ανάσταση!
