Η καλπάζουσα ακρίβεια πιέζει απελπιστικά τους απόμαχους της ζωής, ιδιαίτερα στις γιορτές
Οι μέρες του Πάσχα πλησιάζουν και μαζί τους πλησιάζει και ο “Γολγοθάς” των συνταξιούχων στην ανάγκη να καλύψουν τις ανάγκες τους, δίνοντας και κάτι παραπάνω στα εγγόνια τους. Αυτό βέβαια το κάτι παραπάνω μάλλον θυμίζει όνειρο θερινής νυκτός, καθώς πλέον τα άλλοτε “υπερήφανα γηρατειά” μάλλον έχουν γίνει οι φτωχοί απόμαχοι της ζωής. Αλήθεια, έχετε αναρωτηθεί πώς τα βγάζει πέρα σήμερα ένας συνταξιούχος στην Ελλάδα της ακρίβειας;
Εν έτει 2025, η καθημερινότητα ενός συνταξιούχου που λαμβάνει μια πενιχρή σύνταξη στην Ελλάδα είναι ιδιαίτερα δύσκολη, και πολλές φορές αγγίζει τα όρια της επιβίωσης. Ένας συνταξιούχος με χαμηλή σύνταξη λαμβάνει κατά μέσο όρο 500–600 ευρώ μηνιαίως πολλές φορές και λιγότερα, ιδιαίτερα αν είναι συνταξιούχος του ΟΓΑ.
Από αυτό το ποσό πρέπει να καλύψει βασικές υποχρεώσεις, όπως ενοίκιο ή έξοδα κατοικίας, δηλαδή από 200 έως 300 ευρώ. Παράλληλα πρέπει καλύψει λογαριασμούς ΔΕΚΟ, όπως το ρεύμα, το νερό, το τηλέφωνο, δηλαδή από 100 έως και 150 ευρώ. Σημαντική είναι και η προσπάθεια κάλυψης των αναγκών για φάρμακα και ιατρικές εξετάσεις, παρά το γεγονός ότι υπάρχει δημόσια κάλυψη, πολλά φάρμακα χρειάζονται συμμετοχή ή είναι και εκτός λίστας. Εδώ το μηνιαίο κόστος μπορεί να είναι από 50 έως και 100 ευρώ. Αλήθεια, πόσα μένουν για τη διατροφή; Αν κάνετε τον υπολογισμό, μάλλον απολύτως τίποτα. Σε κάθε περίπτωση, ακόμα και με μεγάλη οικονομία, τα βασικά είδη (ψωμί, γάλα, λάδι, όσπρια) έχουν αυξηθεί σημαντικά, με το μηνιαίο κόστος να φτάνει ακόμα και στα 200 ευρώ.
Είναι ξεκάθαρο πως οι πράξεις δεν μπορούν να βγουν, με αποτέλεσμα πολλοί γονείς ή παππούδες να λαμβάνουν βοήθεια από τα παιδιά τους, είτε με τρόφιμα είτε με λογαριασμούς. Παράλληλα, αυξήθηκε σημαντικά η προσφυγή σε δομές συσσιτίων και κοινωνικά παντοπωλεία, ειδικά σε μεγάλες πόλεις.
Εδώ ακριβώς ξεκινά και ο καθημερινός αγώνας δρόμου, με τους απόμαχους της ζωής να μειώνουν κάθε “πολυτέλεια”, με περιορισμένη ή και ανύπαρκτη θέρμανση, σπάνιες μετακινήσεις, φτηνά τρόφιμα… Πολλοί έχουν χρέη από το παρελθόν, που είτε “παγώνουν” είτε εξυπηρετούνται με δυσκολία. Κάποιοι ηλικιωμένοι, κυρίως σε αγροτικές περιοχές, εργάζονται περιστασιακά, π.χ. σε χωράφια ή φροντίδα παιδιών.
Δυστυχώς, όλη αυτή η κατάσταση διογκώνει τη μοναξιά, το άγχος επιβίωσης και η ανασφάλεια κυριαρχούν. Πολλοί συνταξιούχοι νιώθουν “ξεχασμένοι” από το κράτος. Οι κοινωνικές επαφές περιορίζονται, εκτός αν υπάρχουν δομές όπως τα ΚΑΠΗ, ενώ και η Εκκλησία λειτουργεί υποστηρικτικά.
Στην Ελλάδα το Ελάχιστο Εγγυημένο Εισόδημα δεν καλύπτει τους περισσότερους συνταξιούχους. Τα επιδόματα θέρμανσης, αλληλεγγύης που δίνονται είναι μικρά και όχι σταθερά.
Είναι ξεκάθαρο πως οι πράξεις δεν μπορούν να βγουν, με αποτέλεσμα πολλοί γονείς ή παππούδες να λαμβάνουν βοήθεια από τα παιδιά τους, είτε με τρόφιμα είτε με λογαριασμούς
Ναι, κυρίες και κύριοι, με 500 ευρώ ένας χαμηλοσυνταξιούχος καλείται να ζήσει. Αλήθεια πώς; Τι ζητά σήμερα ένας συνταξιούχος από την πατρίδα του; Μα το αυτονόητο: Θέλει να μπορεί να ζει με αξιοπρέπεια από τη σύνταξή του, χωρίς να χρειάζεται οικονομική στήριξη από τα παιδιά του ή να κάνει περικοπές σε βασικές ανάγκες, όπως φαγητό, φάρμακα και θέρμανση. Χρειάζεται μια πρόσβαση σε γιατρούς, φάρμακα και νοσοκομεία, χωρίς τεράστιες αναμονές ή έξοδα, είναι πρωταρχικό ζήτημα για έναν ηλικιωμένο. Πολλοί συνταξιούχοι νιώθουν παραγκωνισμένοι. Ζητούν να ακούγεται η φωνή τους και να αναγνωρίζεται η προσφορά τους στην κοινωνία και την οικονομία. Να μην αλλάζουν διαρκώς οι νόμοι που επηρεάζουν τις συντάξεις τους. Θέλουν σταθερότητα και ένα δίκαιο σύστημα, που να μη δημιουργεί συνταξιούχους “δύο ταχυτήτων”. Παράλληλα, επιθυμούν πρόσβαση σε πολιτιστικά και κοινωνικά προγράμματα, λέσχες ηλικιωμένων (ΚΑΠΗ), ευκαιρίες για εθελοντισμό ή ακόμη και εργασία αν έχουν τη δυνατότητα.
Ναι, αυτά είναι τα αυτονόητα και όσο αυτή η χώρα δεν κάνει το χρέος της απέναντι σε όλους εκείνους που “έχτισαν” την ιστορία της, ο “Γολγοθάς” των συνταξιούχων θα συνεχίζεται!
