Την περασμένη Δευτέρα, που η κυβέρνηση παρουσίασε στο Μέγαρο Μαξίμου, παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη, την εθνική στρατηγική για την πρόληψη της βίας και της παραβατικότητας των ανηλίκων, εδώ σε μας έπαιζε από το πρωί η είδηση για ένα ανήλικο παιδί που πρωταγωνίστησε σε ένα ακόμη επεισόδιο του “σίριαλ” της ανύπαρκτης παιδοψυχιατρικής περίθαλψης στην Κρήτη.
Από νωρίς το πρωί και επί ώρες ο μεγαλόπνοος κυβερνητικός σχεδιασμός ξεδιπλωνόταν σε δόσεις, με πλούσιο φωτογραφικό υλικό και πληθώρα τοποθετήσεων, καθότι εμπλέκονται 10 υπουργεία και πολλοί φορείς για τις δεκάδες νέες πολιτικές, δράσεις και μέτρα. Κι όσο κατέφταναν σωρηδόν οι εξειδικεύσεις με ορίζοντα την περίοδο 2025-2030, τόσο στο μυαλό μου παρέμενε καρφωμένη η ιστορία του συγκεκριμένου παιδιού από τη δυτική Κρήτη. Παιδί χωρίς καμία τύχη και θέση στο όποιο πλέγμα προστασίας… Που χρειάστηκε βοήθεια υπό τον φόβο σοβαρής ανησυχίας για ύπαρξη αυτοκτονικού ιδεασμού, αλλά δε θεωρήθηκε “έκτακτο” στην πράξη και δεν εξετάστηκε άμεσα από κανέναν…
Κι όλα αυτά με τη μεσολάβηση της 7ης Υ.ΠΕ., όπως η Ένωση Νοσοκομειακών Γιατρών Ρεθύμνου έσπευσε να καταγγείλει, θέτοντας 3 ερωτήματα με μία ουσιαστικά κοινή και κρίσιμη συνισταμένη. Αν αυτή η καθυστέρηση οδηγούσε σε απόπειρα αυτοκαταστροφής-αυτοκτονίας του ανηλίκου ποιος θα ήταν υπεύθυνος; Το περιστατικό αποκαλύπτει τη χιλιοειπωμένη γύμνια και ανεπάρκεια του συστήματος με τον πλέον κραυγαλέο σχεδόν “εγκληματικό” εν προκειμένω τρόπο. Τα σημάδια πως μπορούσε να κάνει κακό στον εαυτό του εντόπισε εκπαιδευτικός μέσα στο σχολικό περιβάλλον και δεν έμεινε με τα χέρια σταυρωμένα. Θεωρήθηκε επείγον περιστατικό, με τις πληροφορίες να λένε πως σχετικώς ενημερώθηκε μέχρι και εισαγγελέας. Παραπέμφθηκε άμεσα για εξέταση στη μία και μοναδική για ολόκληρο το νησί Παιδοψυχιατρική Κλινική του ΠΑΓΝΗ στο Ηράκλειο, με τον ένα και μοναδικό παιδοψυχίατρο για ολόκληρη την ανατολική Κρήτη. Και τελικά το στείλανε στο σπίτι του ελαφρά τη καρδία και την επόμενη πλέον ημέρα και ώρες μετά τον αρχικό “συναγερμό” εξετάστηκε από τη μία και μοναδική παιδοψυχίατρο του ΕΣΥ για τη δυτική Κρήτη, στο Ρέθυμνο. Μπερδεμένο; Ασύλληπτο; Ωμή πραγματικότητα.
Πιο επείγον από ένα παιδί που υπάρχει υποψία πως μπορεί να θέσει σε κίνδυνο τη ζωή του υπάρχει; Ποιος αναλαμβάνει την ευθύνη γι’ αυτό το παιδί και για όλα τα υπόλοιπα παιδιά, που στην Κρήτη στερούνται δημόσιας παιδοψυχιατρικής περίθαλψης σε όλα τα επίπεδα; Πώς ακριβώς μπορούμε καν να φανταστούμε πως όλες οι βαρύγδουπες ανακοινώσεις στο πλαίσιο της Εθνικής Στρατηγικής μπορούν υπό αυτές τις συνθήκες να έχουν αντίκρισμα τουλάχιστον σε τοπικό επίπεδο και δεν πρόκειται απλά για “πυροτεχνήματα” αγορασμένα ίσως με κοινοτικά κονδύλια;
«Η παροχή ποιοτικών υπηρεσιών Ψυχικής Υγείας στο παιδί και στην οικογένεια, στο πλαίσιο της κοινότητας, αποτελεί υψηλής προτεραιότητας πεδίο προληπτικής παρέμβασης και απαντά στο δικαίωμα του παιδιού στην επιβίωση και στην ανάπτυξη (άρθρο 6 ΔΣΔΠ)». Αυτό κατά λέξη αναφέρεται σε μία από τις συνολικά 137 σελίδες του καλοστημένου θεωρητικά τουλάχιστον εθνικού σχεδίου που έχει αναρτηθεί στο υπουργείο Παιδείας με τον τίτλο “Δίπλα στα παιδιά – Απέναντι στη βία”, επικαλούμενο το σχετικό άρθρο 6 της Διεθνούς Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Παιδιού.
Δεν καταστρατηγείται αλήθεια στην περίπτωση της Κρήτης;
Πολλά τα ερωτήματα και ουσιαστική απάντηση καμία.
