Η παρέμβαση Τσίπρα ήταν “πάνω στην ώρα” και μάλιστα… άργησε κιόλας
Βρισκόμαστε λιγότερο από έξη μήνες από την εκλογή του νέου προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ και ήδη… τελειώνει ο πολιτικός χρόνος για το κόμμα που ενσαρκώνει το πείραμα της “κυβερνώσας Αριστεράς” στην Ευρώπη.
Η παρέμβαση Τσίπρα ήταν “πάνω στην ώρα” και μάλιστα… άργησε κιόλας. Υπό την έννοια ότι αν ο ΣΥΡΙΖΑ πάει στις ευρωεκλογές όπως όλες οι ενδείξεις υπονοούν ότι θα πάει, θα μιλάμε πλέον για δρόμο χωρίς επιστροφή προς την πλήρη απαξίωση και την επιστροφή στις εποχές του 4%.
Ένα κόμμα σε (βαθιά) κρίση
Ο ΣΥΡΙΖΑ που αντιπολιτεύτηκε την κυβέρνηση Μητσοτάκη, απέτυχε πλήρως να περάσει το μήνυμα του. Απέτυχε να συγκρατήσει τα “δικά του” στρώματα, δηλαδή την εργατική τάξη, τους μισθωτούς του ιδιωτικού τομέα κατά κύριο λόγο και του δημοσίου δευτερευόντως, ψάρεψε στα θολά νερά της “μέσης τάξης”, των επαγγελματιών και επιχειρηματιών, όπου η κυριαρχία της ΝΔ μετά την απαξίωση του ΠΑΣΟΚ είναι ολοκληρωτική, δεν κατανόησε την δύναμη που έχουν τα (σχεδόν στο σύνολο τους φιλικά προς τη ΝΔ) media και φυσικά… έφαγε τα μούτρα του.
Αυτή η αποτυχία έδειξε το δρόμο προς το μέλλον και κατέστησε απολύτως σαφές ότι η ανάκαμψη του ΣΥΡΙΖΑ και η επαναφορά του σε καθεστώς “κυβερνητικής πρότασης”, θα ήταν δύσκολη και προβληματική.
Η ελπίδα… χάθηκε στον δρόμο
Οι του ΣΥΡΙΖΑ – κυρίως ο απλός κόσμος, οι ψηφοφόροι – είδαν στον Στέφανο Κασσελάκη έναν “μεσσία”. Τον δικό τους Μητσοτάκη, αν θέλετε. Toν Μητσοτάκη που ήλθε ως αουτσάιντερ “από το πουθενά” και κέρδισε τις εσωκομματικές στη ΝΔ, έχοντας τη στήριξη του συνόλου των “μεγάλων συμφερόντων” που έχουν συνδέσει τις τύχες τουςς με τη ΝΔ. Τα ίδια μεγάλα συμφέροντα (φαινόταν ότι) προμόταραν και τον Κασσελάκη, οπότε οι απογοητευμένοι από την διπλή (ηχηρή!) σφαλιάρα στις εκλογικές αναμετρήσεις που προηγήθηκαν, οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, θεώρησαν ότι ο Κασσελάκης ήταν “η ευκαιρία τους”.
Εμείς τα είχαμε δει τα σημάδια, τα είχαμε επισημάνει και είχαμε προκαταβάλλει την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ υπό τυχόν ηγεσία Κασσελάκη – συνέχιση της παρακμής και μάλιστα δραματική επιτάχυνση του ρυθμού της, με απώτερο στόχο είτε τη διάλυση του μέσα σε μια ευρύτερη “κεντροαριστερά” παράταξη είτε τη… διάλυση του σκέτα.
Τα γεγονότα, όπως ήταν επόμενο, μας δικαίωσαν.
Η πορεία μέχρι τώρα
Η πολιτεία Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήταν ακριβώς… απροβλημάτιστη. Η πολιτική του θέση (πολύ πιο κοντά σε αυτό που λαϊκά λέμε “φιλελέφτ” παρότι σε οτιδήποτε θυμίζει έστω και αμυδρά “Αριστερά”) ήταν κόκκινο πανί για πολλούς και σύντομα άρχισαν οι μαζικές διαρροές. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε σεβαστό μέρος της κοινοβουλευτικής του ομάδας, από βουλευτές που σχημάτισαν τη “Νέα Αριστερά” αλλά κι εκείνοι που έμειναν στο κόμμα (και στήριξαν Κασσελάκη) σύντομα άρχισα να αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καθόλου μα καθόλου καλά.
Η σταθερή πορεία διάλυσης που συνεχίστηκε μέχρι σήμερα, οδήγησε στην παρέμβαση του Τσίπρα, μετά από τις εξαιρετικά προκλητικές κινήσεις Κασσελάκη, που περιλάμβαναν ένα αμφιλεγόμενο ερωτηματολόγιο για πλήρη αλλαγή φυσιογνωμίας του κόμματος και την απαίτηση για λευκή επιταγή τετραετίας, ώστε να πάει στις επόμενες εκλογές ως αρχηγός ανεξαρτήτως του τι θα κάνει στην πορεία.
Και τώρα, τι;
Ο Κασσελάκης σήκωσε το γάντι που έριξε ο Αλέξης Τσίπρας και προανήγγειλε νέες εκλογές για ανάδειξη προέδρου (και οργάνων) στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι έτσι ξαφνικά, η κατάσταση αποκτά ενδιαφέρον. Το θέμα είναι βεβαίως εκτός από τον νέο και ωραίο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, ποιος άλλος θα διεκδικήσει την ηλεκτρική καρέκλα του προέδρου ενός κόμματος που επί του παρόντος δείχνει να πηγαίνει ολοταχώς στον γκρεμό και με σπασμένα φρένα.
Ας δούμε λίγο τις πιθανές υποψηφιότητες, τα τυχόν ερείσματα και τα σενάρια.
Προσωρινοί, μόνιμοι και… άλλες πλατφόρμες
Ορισμένοι έχουν αντιληφθεί ότι πλέον μόνος του ο ΣΥΡΙΖΑ… δεν πάει πουθενά. Ακόμη περισσότεροι έχουν αντιληφθεί ότι αν δεν αρχίσει σύντομα μια πορεία που θα λειτουργήσει συγκεντρωτικά για ολόκληρο το χώρο της κεντροαριστεράς, ο Μητσοτάκης θα κερδίσει χαλαρά και τις επόμενες εκλογές και δεύτερο κόμμα μάλλον θάναι κάποιο από τα κομματίδια της ακροδεξιάς. Το ΠΑΣΟΚ δεν τραβά, ο ΣΥΡΙΖΑ αποσυντίθεται, η Νέα Αριστερά δεν μπορεί… δεν υπάρχει κανένα κόμμα στον χώρο που να μπορεί να λειτουργήσει ως αντίβαρο στην παντοδύναμη ΝΔ του Μητσοτάκη. Γιαυτό και ο τελευταίος αποφάσισε να κλείσει όλα τα ανοιχτά μέτωπα με την κοινωνία, νομοθετώντας… όπως γουστάρει και επιδεικνύοντας το αυταρχικότερο πρόσωπο που έχουμε δει από την Δεξιά στην Ελλάδα από το 1981 και μετά.
Το βασικό στοίχημα είναι να προσελκύσει η κεντροριστερά/αριστερά τους ψηφοφόρους που απέχουν από τις εκλογές. Είναι ηλίου φαεινότερο ότι οι δεξιοί ψηφοφόροι προσέρχονται στις κάλπες ενώ η πλειονότητα των αριστερών και κεντροαριστερών, όχι. Γιαυτό και η δεξιά στην Βουλή έχει τέσσερα κόμματα και εξαιρετικά υψηλό ποσοστό στις τελευταίες δύο εκλογικές αναμετρήσεις.
Ταξικά αυτοί οι ψηφοφόροι που απέχουν συστηματικά, προέρχονται κατά κύριο λόγο από το χώρο των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα.
Οπότε… πως μπορούν οι εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ να φέρουν ξανά ένα μέρος αυτού του κόσμου στην κάλπη;
Κάτι… ευρύτερο
Στον ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και σήμερα υπάρχουν πολλές διαφορετικές προσεγγίσεις. Ο Κασσελάκης θέλει ένα προσωποπαγές κόμμα, μια… ροζ Νέα Δημοκρατία, με αδύναμα όργανα και παντοδύναμο πρόεδρο. Ο Παππάς θέλει ένα νέο ΠΑΣΟΚ. Οι περί τον Τεμπονέρα θέλουν μια πλατφόρμα που θα λειτουργήσει συνεκτικά στον χώρο της κεντραοριστεράς.
Καθώς φαίνεται η πιθανότερη υποψήφια αντίπαλος του Στέφανου Κασσελάκη είναι η Όλγα Γεροβασίλη. Θα εκτιμήσουμε ότι ακόμη και με όλα όσα έχουν συμβεί, είναι μάλλον δύσκολο να νικήσει η Γεροβασίλη. Και ακόμη και αν νικήσει δεν έχει κάποιου είδους στέρεη πολιτική θέση να προτείνει – τουλάχιστον αυτό μας έχει δείξει μέχρι τώρα.
Λαμβάνοντας υπόψη όλα τα δεδομένα, μπορούμε να εκτιμήσουμε επίσης ότι η Ολγα Γεροβασίλη είναι μια προσωρινή λύση. Και αναλώσιμη.
Το αν οι ευφάνταστες (αλλά όχι εντελώς παράλογες) σεναριολογίες περί μελλοντικής επιστροφής Τσίπρα στην προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ ή τέλος πάντων του “χώρου”, έχουν κάποια βάση, μένει να αποδειχτεί. Αλλά σε αυτές τις σεναριολογίες “ταιριάζει” η υποψηφιότητα Γεροβασίλη. Καθώς άλλοι που έχουν πολιτικά κάτι να πουν και έχουν μελλοντικές φιλοδοξίες – όπως ας πούμε ο Δημήτρης Τεμπονέρας – δεν θέλουν να “καούν” σε αυτή τη φάση.
