Η πρωτοφανής κινητοποίηση για τα Τέμπη ας μην είναι μόνο ένα πρόσκαιρο “ξέσπασμα”
Προσπαθώ να σκεφτώ πώς αυτό το “οξυγόνο”, αυτό το φως από τις ψυχές των νέων παιδιών που κατέκλυσαν τους δρόμους, που έγιναν το ποτάμι που πλημμύρισε κάθε γωνιά αυτής της πόλης, αυτής της χώρας, θα μας αναζωογονήσει. Θα μας αναβαπτίσει και θα μας κάνει άξιους μιας καλύτερης ζωής, μιας καλύτερης λειτουργίας, μιας καλύτερης “Πολιτείας”.
Δεν έχω τις απαντήσεις. Τις αναζητώ και έχω ανάγκη να πιστέψω ότι δεν ήταν απλά ένα ξέσπασμα και πάει, πέρασε. Πώς θα συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε πριν ετοιμαστούμε να πάμε στο συλλαλητήριο.
Δε μιλώ για πολιτική. Δε μιλώ για μια απλή πολιτική αλλαγή. Το τρένο της αλλαγής το χάσαμε προ πολλού. Αλλαγή πολιτικής σημαίνει αλλαγή αντιλήψεων, συμπεριφορών και πρακτικών. Για να φτάσουν μετά όλα αυτά να διαμορφώσουν την πολιτική αλλαγή που ξεκινά από τη “βάση”, από τον κάθε πολίτη που θα επιβάλλει με τη στάση του την αλλαγή που θα αρχίσει και θα σαρώνει την πυραμίδα της εξουσίας. Από τη βάση μέχρι την κορυφή. Η αλλαγή στην κορυφή της πυραμίδας δεν είναι αλλαγή.
Αναζητώ πίσω από τις λέξεις, τα συνθήματα, τα ξαναμμένα μάγουλα των νέων παιδιών την κοινωνική αλλαγή. Η κοινωνική αλλαγή αναφέρεται στον όρο της κοινωνικής προόδου ή της κοινωνικοπολιτιστικής εξέλιξης, στη φιλοσοφική ιδέα ότι η κοινωνία προχωρά προς τα εμπρός χάρη σε εξελικτικά μέσα.
Η κοινωνική ανάπτυξη αναφέρεται στο πώς οι άνθρωποι αναπτύσσουν κοινωνικές και συναισθηματικές δεξιότητες καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής, με ιδιαίτερη προσοχή στην παιδική ηλικία και την εφηβεία. Η υγιής κοινωνική ανάπτυξη μάς επιτρέπει να σχηματίζουμε θετικές σχέσεις με την οικογένεια, τους φίλους, τους δασκάλους και με άλλους ανθρώπους στη ζωή μας. Ενδέχεται, γράφουν τα λεξικά, να αναφέρεται στην κοινωνική εξέλιξη, όπως για παράδειγμα παρουσιάστηκε η σοσιαλιστική επανάσταση μέσα στον μαρξισμό ή σε άλλα κοινωνικά κινήματα, όπως η εξέγερση των γυναικών ή το κίνημα για τα αστικά δικαιώματα. Η κοινωνική αλλαγή ενδέχεται να καθοδηγείται μέσω πολιτιστικών, θρησκευτικών, οικονομικών, επιστημονικών ή τεχνολογικών δυνάμεων. Ας ελπίσουμε αυτό το τελευταίο να μη συμβεί. Ελπίζω να μην υπάρχουν κάποιοι που το περιμένουν να πέσει σαν ώριμο φρούτο στα χέρια τους.
Στο υπάρχον πολιτικό σύστημα νέος άφθαρτος, επαναστάτης-σωτήρας δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει. Και να εμφανιστεί τι θα επικαλεστεί; Ότι θα στήσει δικαστήρια και θα τους δικάσει όλους; Τους 50 – 100 – 1.000 που φταίνε για τους 57 νεκρούς και γιατί πλήγωσαν όχι μόνο τις οικογένειές τους, αλλά 10.000.000 Έλληνες; Και μετά τι; Αυτό θα είναι αρκετό; Α μπα, ούτε καν, που έλεγε μικρός ο ανιψιός μου.
Τι άλλο μένει να περιμένουμε; Μια από τα ίδια;
Είτε θέλουμε, περιμένουμε να προκύψει μια νέα γενιά ανθρώπων εξελιγμένη ηθικά και συναισθηματικά, και που ίσως έχει γίνει, πολύ περισσότερο όμως ουσιαστικά;
Η ηθική ανάπτυξη αφορά στην ενσωμάτωση κανόνων και αξιών που προωθούνται από το κοινωνικό περιβάλλον του ατόμου…
Η ηθική συμπεριφορά μαθαίνεται μέσω κοινωνικών αλληλεπιδράσεων και πειραματισμών που ξεκινούν ήδη από την παιδική ηλικία, ενώ παρατηρούνται επιρροές από τους ενήλικες, όπως διαβάζω. Εμείς όμως, οι ενήλικες, που είμαστε το κοινωνικό σας περιβάλλον, μόνο αυτό δε σας έχουμε δώσει.
Η ηθική ανάπτυξη ενός παιδιού, ενός νέου ατόμου, εξελίσσεται σύμφωνα με το κοινωνικο-πολιτιστικό περιβάλλον στο οποίο ζει, περιγράφουν στις θεωρίες τους και ο Ελβετός Jean Piaget και ο Αμερικανός Lawrence Kohlberg που περιγράφει στο έργο του τα στάδια της ηθικής εξέλιξης του ατόμου από την παιδική ηλικία μέχρι την ενηλικίωση.
Σε γενικές γραμμές αυτό που προκύπτει από τη βιβλιογραφία είναι ότι η ηθική ανάπτυξη περνάει ορισμένα στάδια ανάλογα με την ηλικία και ανάλογα με το κοινωνικό πολιτισμικό περιβάλλον, στο οποίο ζει. Βασικός παράγοντας της ηθικής ανάπτυξης του παιδιού παραμένει η αλληλεπίδραση με τους ενήλικες: δασκάλους, γονείς και τους συνομηλίκους του. Γι’ αυτό, εκείνο που με “τρώει” είναι τι προσφέρουμε στα νέα παιδιά για να πετύχουν να φτάσουν εκεί που αποτύχαμε όλοι, ή σχεδόν όλοι να φτάσουμε. Γιατί οι θεωρίες απηχούν στη λειτουργία άλλων κοινωνιών. Όχι της ελληνικής, που πάσχει σφόδρα από έλλειψη όχι μόνο οργάνωσης και αποτελεσματικότητας, αλλά κάθε σεβασμού στον κάθε πολίτη. Οι μεγαλοπρεπείς έννοιες της Δημοκρατίας, της Ελευθερίας, της Ισότητας, της Δικαιοσύνης, που γεννήθηκαν εδώ, δεν κατοικούν πια εδώ γιατί τις διαλύσαμε όλοι μαζί.
Πάλι καλά που εργαζόμουν και δεν μπορούσα να είμαι στο συλλαλητήριο. Εγώ δε θα είχα μούτρα να σταθώ δίπλα στα παιδιά, γιατί δεν έχω συμβάλει όσο θα έπρεπε ώστε αυτή τη στιγμή να έχουν την ευκαιρία να τα αλλάξουν όλα.
Θα ανατρίχιαζα όμως και να βρεθώ πλάι-πλάι με όσους φταίνε, περισσότερο, εξίσου ή λιγότερο από εμένα γι’ αυτό. Αρκετοί μπορούμε να τους αναγνωρίσουμε.
Δεν ξέρω πώς βρήκε το θάρρος καθένας εξ όσων αποτελούν και αποτέλεσαν κομμάτι αυτού του συστήματος. Που χρησιμοποίησαν αυτό το διαχρονικό σύστημα για να ανελιχθούν, για να εξυπηρετηθούν, για να διοριστούν εκείνοι και τα παιδιά τους, που “χαριεντίστηκαν” με την εξουσία… και τώρα να δηλώνουν “απέναντι” από την κάθε εξουσία. Η αλήθεια είναι ότι δεν είχατε θέση, κύριοι και κυριούλες, δίπλα στα παιδιά, όσο κουβαλάτε μέσα στις τσέπες σας τα “κέρδη” από τις προηγούμενες “θητείες”. Πόσω μάλλον να δηλώνεται “επαναστάτες” και “συντονιστές” μιας επανάστασης που δε σας ανήκει.
Αυτά. Καλή Σαρακοστή.
Συνεχίστε τώρα ό,τι κάνατε.
