Ξέρει “κάτι” ο Καραμανλής για τα ελληνοτουρκικά; Γιατί μας προειδοποιεί;

Ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής στην ομιλία του στο Πολεμικό Μουσείο, όπου έγινε η παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Κοττάκη “Απόρρητοι Φάκελοι Καραμανλή”, αναφέρθηκε στα ελληνοτουρκικά και στη διαδικασία προσέγγισης που βρίσκεται σε εξέλιξη. Αλλά κάπου εκεί, χωρίς προηγούμενη νύξη, όχι όμως ξεκάρφωτα, φέρε την κουβέντα στη Χάγη και σε υπό διαμόρφωση συνυποσχετικό, προειδοποιώντας ακόμη και για την “πατέντα” διαμόρφωσης του, μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας, προφανώς ως προϊόν μυστικής διπλωματίας!!! 

Προειδοποίηση;

Μήπως λοιπόν όχι απλά αποκάλυψε τι ετοιμάζεται να μας έρθει, αλλά προειδοποίησε και για το δικό του “βέτο”; Στο συγκεκριμένο απόσπασμα της ομιλίας του είναι σαν να προαναγγέλλει όσα θα θέλει να μας “ξεφουρνίσει” η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Είναι μετά να μην σκέφτεσαι πως κάτι παραπάνω θα ξέρει ο Καραμανλής; Τι είπε: 

«Είναι λοιπόν αδύνατη και αδιανόητη η σύναψη συνυποσχετικού που θα κρύβει τεχνηέντως και εκ του πονηρού, υπό το πρόσχημα της προσφυγής στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για την οριοθέτηση της ΑΟΖ και της υφαλοκρηπίδας, την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων. Είμαι κατηγορηματικός σε αυτό. Υφέρπει όμως πάντα ο κίνδυνος, στο όνομα της ύφεσης, των χαμηλών τόνων και των ήρεμων νερών, να δημιουργείται σταδιακά η εντύπωση της αποδοχής της διευρυνόμενης τουρκικής ατζέντας και διεκδικήσεων, άρα βήμα – βήμα της δημιουργίας προηγούμενου. Με άλλα λόγια η δια της διαχρονικής διολίσθησης έκπτωση πάγιων εθνικών θέσεων που εδράζονται στέρεα επί του Διεθνούς Δικαίου. Αυτό σημαίνει ότι απαιτείται διαρκής εγρήγορση και ετοιμότητα, καθαρές απαντήσεις μη επιδεχόμενες παρερμηνεία, πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική συνεχούς αναζήτησης ερεισμάτων στον διεθνή χώρο και βέβαια ισχυρές ένοπλες δυνάμεις και αποτρεπτική ικανότητα. Πάνω ΑΠ όλα όμως επιβάλλει εθνική ομοψυχία και υψηλό εθνικό φρόνημα από όλους μας». 

Η “πατέντα”

Αποκαλύπτοντας την “πατέντα” ενός τέτοιου συνυποσχετικού, μας εξήγησε πως σημασία δεν θα έχει τόσο η συναπόφαση με την Τουρκία για παραπομπή στη Χάγη, αλλά το τι θα λέει το συνυποσχετικό για αυτή την παραπομπή, γιατί ό,τι αυτό θα ορίζει επί αυτού και μόνο θα καλούνται οι δικαστές του διεθνούς δικαστηρίου να πάρουν απόφαση. Αν στο συνυποσχετικό λοιπόν μας είπε συμφωνούμε με την Τουρκία «την εκχώρηση με ασαφείς και διπλωματικά ευρηματικές διατυπώσεις, δικαιώματος στο Διεθνές Δικαστήριο να αποφανθεί περί του εύρους των χωρικών υδάτων ή ακόμα και της εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων» τότε δεν θα είναι επειδή δεχόμαστε τη Χάγη, το «τι να κάνουμε, έτσι αποφάσισαν οι Δικαστές», αλλά ότι «οι δικαστές αποφάσισαν με ότι δεχτήκαμε εμείς μαζί με την Τουρκία να αποφασίσει το Διεθνές Δικαστήριο, ακόμη και το εύρος χωρικών υδάτων ή ΑΟΖ ή εδαφικής κυριαρχίας νήσων και βραχονησίδων, εμείς θα έχουμε συμφωνήσει να το αποφασίσουν οι δικαστές και όχι το τι λέει για αυτά το Διεθνές Δίκαιο και το Δίκαιο της Θάλασσας, αλλά το συνυποσχετικό μας!!!