Ένας πόλεμος διαρκείας, που δεν αποκαλείται επισήμως «πόλεμος», αλλά έχει καταγράψει δεκάδες επεισόδια έντασης επί δεκαετίες, έχει γίνει εδώ και ένα 48ωρο η νέα πηγή ανησυχίας για τον πλανήτη.
Την ώρα που, παρά τις εξαγγελίες και τις συναντήσεις, ο πόλεμος Ρωσίας- Ουκρανίας κάθε άλλο παρά σε ύφεση βρίσκεται, την ώρα που ο πληθυσμός της Γάζας συνεχίζει να ζει στα όρια της επιβίωσης και με το Ισραήλ να υπόσχεται νέο κύκλο επιχειρήσεων, μία λωρίδα γης στην Ασία μας ξαναθυμίζει ότι οι πηγές έντασης στον πλανήτη είναι δυστυχώς ανεξάντλητες.
Τι συμβαίνει όμως και δύο μεγάλες χώρες όπως η Ινδία, η πολυπληθέστερη στον πλανήτη και το Πακιστάν ερίζουν για μία λωρίδα γης; Όπως συμβαίνει συχνά η πηγή της έντασης μας πάει πίσω την αποικιοκρατία, όταν χαράχθηκαν συχνά αυθαίρετα τα σύνορα των νέων χωρών. Ένας μικρός εθνοτικός ή θρησκευτικός θύλακας είναι ικανός να δημιουργήσει εντάσεις δεκαετιών. Όταν μάλιστα είναι ενεργός ο θρησκευτικός φανατισμός που ρίχνει σε κάθε ευκαιρία λάδι στη φωτιά το μείγμα είναι εκρηκτικό.
Μπορεί να είναι κάποιος κερδισμένος από έναν πόλεμο μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν; Πολύ αμφίβολο. Εκτός από το αφήγημα που η κάθε αντιμαχόμενη πλευρά «πουλά» στο εσωτερικό της, τίποτα δεν φαίνεται ευοίωνο για κανέναν σε περίπτωση σύγκρουσης δύο πυρηνικών δυνάμεων. Οι δύο χώρες έχουν υπερεπάρκεια στρατού και οπλισμού, αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο και με τα τρόφιμα, το καθαρό νερό και οι βασικές υποδομές υγείας. Και θα είναι ολέθριο μια σύρραξη να πάει ακόμα πιο πίσω τον πάμφτωχο πληθυσμό και των δύο χωρών. Ακούγεται λογικά, αν το βλέπεις από απόσταση, τελείως ουτοπικό για την πολεμική δίνη στην οποίαν έχουν μπει οι δύο χώρες, που ας σημειωθεί ότι στην αφετηρία της ανεξαρτησίας τους ήταν ένα κοινό κράτος.
