Μερικές σκέψεις για τις χθεσινές εκλογές στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ για την ανάδειξη νέας ηγεσίας
Αδιαμφισβήτητος νικητής σε αυτό το στάδιο είναι ο Στέφανος Κασσελάκης – το νέο πρόσωπο στο γερασμένο (όχι αναγκαστικά ηλικιακά) πολιτικό προσωπικό της χώρας
Έχει τις καλύτερες προοπτικές να είναι κι ο τελικός νικητής στην επαναληπτική εκλογή αφού προηγείται της αντιπάλου του σημαντικά. Αυτό όμως θα κριθεί από το: 1. Αν καταφέρει να διατηρήσει τις δυνάμεις του. 2. Ποιοι και πόσοι θα πάνε να ψηφίσουν στον δεύτερο γύρο. 3. Πως θα συμπεριφερθούν όσοι ψήφισαν τους άλλους 3 υποψήφιους.
Ο Κασσελάκης ανακάτεψε – θετικά λέω εγώ – τα λιμνάζοντα νερά του αδρανούς πολιτικού μας συστήματος. Όχι μόνο στον ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ. Αλλά και στο ΠΑΣΟΚ. Και στη Νέα Δημοκρατία. Θα το διαπιστώσουμε προσεχώς.
Το διπολικό αριστερό-γραφειοκρατικό μπλοκ εντός του ΣΥΡΙΖΑ ΠΣ ηττήθηκε, αλλά διατήρησε τις δυνάμεις του. Προφανώς όμως περίμενε καλύτερο αποτέλεσμα. Αυτό φάνηκε από τις άκομψες δημόσιες τοποθετήσεις των 2 εκφραστών του που δείχνουν να “μαλώνουν” τον κόσμο για τον τρόπο που ψήφισε.
Κάνω την εκτίμηση – επειδή ξέρω και πρόσωπα και πράγματα – ότι πολλοί σημαντικοί υποστηρικτές της Εφης Αχτσιόγλου εχοιυν αρχίσει να συμβιβάζονται με την επικράτηση Κασσελάκη και προσπαθούν να κάνουν κινήσεις για το μέλλον. Για να εξασφαλίσουν τη δική τους επιβλιωση σε θέσεις “ευθύνης”. Γι αυτό κάνουν άκομψες προτάσερεις για κάποια “δυαρχία”. Άστοχη βιασύνη.
Είναι αυτονόητο ότι πρέπει να γίνει μεγάλη προσπάθεια για να διατηρηθεί ο Σύριζα ΠΣ ως ο κεντρικός αντιπολιτευτικός φορέας. Για να έχει όμως προοπτική εξουσίας, όπως επιβάλλεται, πρέπει να έχει δημοκρατικά προοδευτικά χαρτσακτηριστικά με προσήλωση στη διεύρυνση προς τον μεσαίο χώρο. Όλα τα άλλα είναι, κατά τη γνώμη μου, αριστερίστικες (ούτε καν αριστερές ) φαντασιώσεις. Σε αυτά σκόνταψε η μεγάλη μεταρρυθμιστική προσπάθεια του Αλέξη Τσίπρα.
Η χθεσινή διαδικασία απέδειξε: Το τζίνι βγήκε από το μαγικό λυχνάρι που κάποιοι κρατούσαν σφραγισμένο προς ίδιον όφελος Και δεν ξαναγυρίζει πίσω όσο κι αν το επιθυμούν οι νοσταλγοί ιδεολογημάτων κι αντιλήψεων της δεκαετίας του 80 και του 90.
Όσοι δεν το καταλάβουν και μείνουν κολλημένοι στο χθες, κακό του κεφαλιού τους θα κάνουν. Και θα γυρίσουν στα γνώριμα – γι’ αυτούς – επίπεδα του 3-4%.
