Στην τελευταία τομή που έκανε η Αρχαιολογική Υπηρεσία στο χωράφι τους για να τους δώσει άδεια να σκάψουν, εντόπισε ένα θραύσμα από αγγείο – Κι άρχισε ο “Γολγοθάς”
Ένα σπίτι είπαν να κάνουν οι άνθρωποι και τελικά ούτε πέτρα στην πέτρα δε βλέπω να βάζουν. Στην τελευταία τομή που έκανε η Αρχαιολογική Υπηρεσία στο χωράφι τους για να τους δώσει άδεια να σκάψουν, εντόπισε ένα θραύσμα από αγγείο. Κι άρχισε ο “Γολγοθάς”.
Στη μία εβδομάδα που σκάβανε βρήκανε έναν τάφο. Κι ύστερα άλλους δύο. Κι όλες αυτές τις μέρες – 3 εβδομάδες τώρα – πληρώνουν οι άνθρωποι από την τσέπη τους τις ανασκαφές, γιατί αφενός αυτό προβλέπει ο νόμος κι αφετέρου αν περιμένουν από την υπηρεσία – με δεδομένη την υποστελέχωση – ζήσε Μάη μου. 500 ευρώ την εβδομάδα, χωρίς τα ένσημα για τον αρχαιολόγο και τον εργάτη που κάνουν την ανασκαφή. Μέχρι πότε;
Μέχρι να μπορούν να πληρώνουν. Κι άντε πες πως τα ευρήματα είναι μικρής σημασίας, τότε θα πάρουν έγκριση και θα προχωρήσει η άδεια. Αν όμως βρεθεί κάτι σημαντικό;
Και την ανασκαφή θα έχουν πληρώσει και το οικόπεδό τους θα απαλλοτριωθεί υποχρεωτικά.
Τώρα που το σκέφτομαι… κάπως έτσι γεμίσαμε αυθαίρετα. Σου λέει ο άλλος, «ένα κεραμίδι είπα να βάλω πάνω από το κεφάλι των παιδιών μου, αν είναι να μου φάνε όλα τα λεφτά στις ανασκαφές…».
Κι έτσι σκάβει νύχτα, ρίχνει μπετά σε περιόδους αναμπουμπούλας και η «πολιτιστική του συνείδηση» θάβεται στα θεμέλια.
