Η κανονικοποίηση των ναρκωτικών; Μια γενιά που πορεύεται σε θολά νερά

Η χρήση ναρκωτικών ουσιών δεν είναι καινούργιο φαινόμενο. Αυτό που σοκάρει, όμως, είναι η τρομακτική αλλαγή στον τρόπο που αντιμετωπίζεται από τη νέα γενιά.

Σήμερα βλέπουμε μια κανονικοποίηση της χρήσης, μια σχεδόν αδιάφορη στάση απέναντι σε κάτι που, μέχρι πρόσφατα, προκαλούσε ανησυχία, αν όχι φόβο. Τι άλλαξε τόσο ριζικά; Είναι η κοινωνία πιο ανεκτική ή μήπως κάτι άλλο κρύβεται πίσω από αυτή τη νέα πραγματικότητα; 

Ένα μεγάλο μέρος αυτής της αλλαγής φαίνεται να προέρχεται από την κουλτούρα που περιβάλλει τη νέα γενιά. Η μουσική βιομηχανία παρουσιάζει τη χρήση ουσιών ως τρόπο ζωής, ένα στοιχείο που συνδέεται με την επιτυχία, τη χαλάρωση ή ακόμα και την καλλιτεχνική δημιουργία. Τα τραγούδια μιλούν ανοιχτά για ναρκωτικά, χωρίς ίχνος επιφύλαξης.

Όταν μια γενιά μεγαλώνει με τέτοιες εικόνες, πώς να μη θεωρήσει τη χρήση ως “φυσιολογική”; Παράλληλα, οι κοινωνικές πιέσεις και η ανάγκη για ένταξη οδηγούν πολλούς νέους στη δοκιμή ουσιών. Η χρήση συχνά παρουσιάζεται ως στοιχείο “μαγκιάς” ή γοήτρου. Ένας νέος που αρνείται να συμμετάσχει μπορεί να νιώθει απομονωμένος, “ξενέρωτος” ή έξω από το ρεύμα. Έτσι, η πρόσβαση και η δοκιμή γίνονται πιο εύκολες και συχνές. 

Μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό, η Πολιτεία φαίνεται να έχει μείνει θεατής. Η απουσία ουσιαστικής ενημέρωσης στα σχολεία και η έλλειψη προληπτικών προγραμμάτων αφήνουν τους νέους να διαμορφώνουν άποψη μόνοι τους, επηρεασμένοι από τη λαμπερή εικόνα που προβάλλεται στη μουσική, την ποπ κουλτούρα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Η καταστολή από μόνη της δεν είναι λύση.

Η χρήση ναρκωτικών δε θα μειωθεί αν η Πολιτεία δεν εστιάσει στην πρόληψη και την εκπαίδευση. Η ρίζα του προβλήματος βρίσκεται στην κουλτούρα και την παιδεία. Η νέα γενιά δε φοβάται τα ναρκωτικά όπως οι προηγούμενες, γιατί κανείς δεν της εξήγησε σοβαρά τους κινδύνους. 

Όταν η συζήτηση γύρω από αυτά γίνεται με όρους αποδοχής και όχι προβληματισμού, το μήνυμα που περνάει είναι ότι «δεν τρέχει και τίποτα». Και αυτή η αντίληψη είναι η πιο επικίνδυνη απ’ όλες. Η λύση δεν είναι η δαιμονοποίηση των νέων, αλλά η ουσιαστική παιδεία. Είναι καιρός να ξαναβάλουμε τα πράγματα στη σωστή τους βάση, πριν χαθεί εντελώς ο έλεγχος.