Όπως ο πρόεδρος των ΗΠΑ, η ελληνική κυβέρνηση βάζει στον δημόσιο διάλογο… άσχετα θέματα, για να αλλάξει τη συζήτηση
Όταν αναφερόμαστε σε Ευρωπαίους μιμητές του Τραμπ, δηλαδή πολιτικούς ηγέτες που χρησιμοποιούν το “οπλοστάσιο” ιδεών του πορτακαλομάλλη προέδρου των ΗΠΑ για να κάνουν τη δουλίτσα τους, γενικά ο νους μας δεν πάει στον Έλληνα πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη. Παρά την εργαλειοποίηση του Μεταναστευτικού και της κούρσας των εξοπλισμών, ο Έλληνας πρωθυπουργός δε δείχνει να συμμερίζεται τον “τραμπικό” τρόπο. Αλλά… είναι στα αλήθεια έτσι;
Οι Αμερικανοί έχουν τελευταία υιοθετήσει μια έκφραση που λέγεται “he pulled a Trump”. Πριν από μερικά χρόνια η έκφραση σήμαινε να… χουφτώσεις μια γυναίκα δίχως τη συναίνεσή της (κάτι που ο Τραμπ δήλωνε υπερήφανος ότι έκανε, με τη διαβόητη έκφραση “grab her by the pussy”), αλλά τελευταία σημαίνει γενικώς ότι “κάνεις κάτι που θα έκανε ο Τραμπ”.
Στην περίπτωσή μας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης pulled a Trump (ας το μεταφράσουμε “έκανε μια τραμπιά”), “πετώντας” στο μέσο της δημόσιας συζήτησης – την ώρα που στην ατζέντα υπάρχουν τερατωδώς σοβαρά ζητήματα, τα οποία πραγματικά “καίνε” τους Έλληνες – μια ανοησία, που δεν έχει καμία σχέση με την καθημερινότητα του πολίτη και δεν έχει και καμία σημασία, διότι… δεν μπορεί να γίνει. Ωστόσο, χρησιμεύει για να αποπροσανατολίζει τον δημόσιο διάλογο από τα ΣΟΒΑΡΑ και τα ΜΕΓΑΛΑ, διότι αυτά είναι δυσάρεστα για την κυβέρνηση, η οποία προσπαθεί να συσπειρώσει τη “δεξιά πολυκατοικία”, ποντάροντας στον κοινωνικό αυτοματισμό, τα εξαρτημένα αντανακλαστικά κανιβαλισμού και στην πανεθνική αξία “να πεθάνει η κατσίκα του γείτονα”.
Η “τραμπιά” λοιπόν που “πέταξε” το επικοινωνιακό επιτελείο της Ν.Δ. στη δημόσια σφαίρα είναι η άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων. Πάγιο αίτημα της φιλελεύθερης Δεξιάς στην πατρίδα μας, αλλά που δε βρίσκεται ούτε στα… 100 σημαντικότερα θέματα που απασχολούν τον λαό αυτής της χώρας.
Κάν’ το όπως ο Τραμπ
Αλλά πρώτα να εξηγήσουμε γιατί το λέμε “τραμπιά”; Διότι αυτό ακριβώς κάνει ο Τραμπ. Πετάει διάφορους αχυράνθρωπους, για την ακρίβεια πλημμυρίζει τον δημόσιο διάλογο με αχυράνθρωπους, προκειμένου να ασχολούνται όλοι με αυτούς κι εκείνος να προωθήσει ανενόχλητος την πραγματική του ατζέντα. Η οποία ατζέντα μπορεί να προσδιοριστεί με αρκετή ακρίβεια, σε μία και μόνη φράση: Να καταστήσει εαυτόν και τους δισεκατομμυριούχους φίλους του, ακόμη πιο πλούσιους και ακόμη πιο “ανέγγιχτους” από οτιδήποτε μπορεί να τους προβληματίσει ή ενοχλήσει.
Αυτή είναι η πραγματική ουσία της πολιτικής Τραμπ και γελάω πάρα πολύ με τους αναλυταράδες που προσπαθούν να εντοπίσουν κρυφές πτυχές, φαραωνικά σχέδια, μακιαβελικές συνωμοσίες και ανείπωτες προεκτάσεις, λες και ο Τραμπ είναι μια σκοτεινή ιδιοφυία που προσπαθεί να αλλάξει την παγκόσμια πολιτική σκηνή για να εξυπηρετήσει μια μυστηριώδη ατζέντα που ουδείς μπορεί να συλλάβει. Όχι, αγαπητοί/-ές μου, ο Τραμπ απλώς θέλει να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα των ΠΟΛΥ ΠΛΟΥΣΙΩΝ και θα κάνει ό,τι μπορεί για να απασχολήσει όλους εμάς (αλλά κυρίως τους Αμερικανούς ψηφοφόρους) με διάφορες μπούρδες, ακροβασίες, σαχλαμάρες και κινήσεις εντυπωσιασμού, την ώρα που αυτός… στο παρασκήνιο κάνει τη δουλίτσα του.
Αυτό ακριβώς κάνει ο Τραμπ. Πετάει διάφορους αχυράνθρωπους, για την ακρίβεια πλημμυρίζει τον δημόσιο διάλογο με αχυράνθρωπους, προκειμένου να ασχολούνται όλοι με αυτούς κι εκείνος να προωθήσει ανενόχλητος την πραγματική του ατζέντα
Βεβαίως ο πρωθυπουργός δεν έχει το “χάρισμα” του Τραμπ, να πετά μια σαχλαμάρα που κανείς δεν καταλαβαίνει τι σημαίνει και μετά το επιτελείο του να εφευρίσκει μια ολόκληρη πολιτική ατζέντα και μια δέσμη ενεργειών που θα υλοποιήσουν αυτή τη σαχλαμάρα. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης μιλάει πάντα με γραπτό κείμενο, δεν αυτοσχεδιάζει και δε λέει οτιδήποτε δεν έχουν εγκρίνει οι επικοινωνιολόγοι του. Τις ελάχιστες (μετρημένες στα δάχτυλα) φορές που το έκανε, το μετάνιωσε άμεσα. Οπότε πλέον το αποφεύγει όπως ο διάολος το λιβάνι. Ο Έλληνας πρωθυπουργός πετά στον δημόσιο διάλογο ιδέες που έχει ήδη επεξεργαστεί το επιτελείο του, μετά από μακρά προετοιμασία. Και η σαχλαμάρα περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων είναι ακριβώς αυτό: μια επεξεργασμένη ιδέα που έχει στόχο να απασχολήσει για μερικούς μήνες τον δημόσιο διάλογο, παρότι σε καμία των περιπτώσεων δεν μπορεί να γίνει πραγματικότητα.
Στο πλαίσιο αυτής της προετοιμασίας που αναφέραμε, το θέμα τέθηκε σταδιακά αν και… με τη μορφή του κατεπείγοντος. Δηλαδή τη μια βδομάδα “σήκωναν” τα φίλια media το θέμα της αξιολόγησης στο Δημόσιο, με διάφορες σκόρπιες αναφορές στελεχών της κυβέρνησης να αβαντάρουν. Την επόμενη εβδομάδα… τσουπ, να και η “υποβοηθητική δημοσκόπηση” (άλλη μια και μάλιστα… τόσο τραγικά προφανής υπενθύμιση του βρόμικου ρόλου που παίζουν οι πλήρως χειραγωγούμενες από το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο εταιρείες δημοσκοπήσεων), που μας λέει ότι «το 80% των Ελλήνων θέλει άρση μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων»! Έτσι, στο ξεκάρφωτο (αν και οι πονηρεμένοι καταλάβαμε ότι επίκειται πανηγύρι), δίχως καμία αιτία – θεωρητικά λόγω της κυβερνητικής ατζέντας περί αξιολόγησης, αλλά… ειλικρινά τώρα, αν το ποσοστό των Ελλήνων που αξιολογεί αυτή τη στιγμή μεταξύ των 20 σοβαρότερων θεμάτων που το απασχολούν τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων, είναι πάνω από 1-2% του πληθυσμού, εγώ είμαι ο χαμένος γιος του Ντόναλντ Τραμπ και περιμένω το μερίδιο από την πατρική περιουσία.
Και βεβαίως, αμέσως, “σαν έτοιμος από καιρός”, ο πρωθυπουργός αναφώνησε «είμαστε έτοιμοι να θέσουμε θέμα άρσης μονιμότητας στο Δημόσιο», και ακολούθησε με την “εξειδίκευση” και ο αντιπρόεδρος Χατζηδάκης, έμπνευση του οποίου (καθώς είναι εκείνος με τα πιο χοντρά νεοφιλελεύθερα κολλήματα) πιθανόν να είναι η επιλογή του θέματος αυτού.
Γιατί επελέγησαν οι δημόσιοι υπάλληλοι;
Διότι… είναι εύκολος στόχος. Και διότι, όπως αναφέραμε παραπάνω, αποτελούν “πόθο” μιας συγκεκριμένης μερίδας της εκλογικής πελατείας της Ν.Δ. Δηλαδή είναι ένα θέμα το οποίο κάθε δεξιός και κάθε νεοφιλελεύθερος το βλέπει θετικά. Και επίσης, διότι εξασφαλίζει αντίδραση. Η κεντροαριστερά και η αριστερά είναι μαθηματικά βέβαιο ότι, αν κάποιος “σηκώσει” το θέμα της μονιμότητας στο Δημόσιο, θα “τσιμπήσουν”. Και θα αντιδράσουν. Και τελικά θα εμπλακούν σε έναν ατέρμονο διάλογο, προκειμένου να αποδείξουν ότι δεν είναι ελέφαντες ή ότι ο ήλιος βγαίνει από την Ανατολή και δύει στη Δύση – τα αυτονόητα δηλαδή.
Βεβαίως στην πράξη η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν μπορεί να άρει καμία μονιμότητα στο Δημόσιο. Η οποία για πολύ καλούς λόγους είναι κατοχυρωμένη συνταγματικά και απαιτεί κανονικότατη συνταγματική αναθεώρηση για να γίνει. Τουτέστιν, απαιτεί ενισχυμένη πλειοψηφία 180 υπέρ σε αυτή τη Βουλή και απλή πλειοψηφία 151 στην επόμενη Βουλή. Δεν υπάρχει περίπτωση να εξασφαλίσει η κυβέρνηση 25 βουλευτές της αντιπολίτευσης που θα δεχτούν να ψηφίσουν θετικά σε ένα τέτοιο θέμα. Οπότε δεν υπάρχει περίπτωση να ψηφιστεί η αναθεώρηση σε αυτή τη Βουλή. Ωστόσο, μέχρι να γίνει αυτό, η κυβέρνηση θα έχει εξασφαλίσει την ακούσια συνεργασία της αντιπολίτευσης στην αλλαγή ατζέντας και θα έχει κάνει το επικοινωνιακό σόου που θα “μπετονάρει” την επιρροή της στη μερίδα του εκλογικού σώματος που απασχολεί αυτό το ζήτημα.
Συμπερασματικά θα λέγαμε ότι τα λεφτά που πληρώνει ο πρωθυπουργός τους συμβούλους επικοινωνίας του πραγματικά πιάνουν τόπο.
