Ο πλανήτης ζει στον αστερισμό των διαπραγματεύσεων. Όχι ότι δεν είναι απαραίτητα και σίγουρα είναι προτιμότερες από έναν πόλεμο ή απαραίτητες για να τερματιστεί κάποιος, αλλά το μέγα ερώτημα είναι ποιο είναι το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων και πόσο διατεθειμένοι είναι αυτοί που κάθονται στο τραπέζι για να καταλήξουν σε ένα βιώσιμο αποτέλεσμα.
Η σημαντικότερη προσπάθεια είναι αυτή που γίνεται για τον τερματισμό του πολέμου στην Ουκρανία, αλλά αυτή η προσπάθεια φαίνεται ότι παραμένει στην «προθέρμανση». Από την βεβαιότητα Τραμπ στην αρχή της θητείας του ότι είναι θέμα ημερών το τέλος του πολέμου, στην πολεμική ατμόσφαιρα με τον Ζελένσκι και την επακόλουθη συμφωνία για τα ορυκτά, στις πιέσεις στον Πούτιν, που τελικά καταλήγουν στην πρόταση του ρώσου προέδρου για απ’ ευθείας διαπραγματεύσεις στην Κωνσταντινούπολη. Άλλοτε η υπεραισιοδοξία, άλλοτε η προσπάθεια της μίας πλευράς να αγοράσει χρόνο έχουν οδηγήσει τους εμπλεκόμενους σε ένα τέλμα, που περιμένουν μία έκπληξη για να απεγκλωβιστούν απ’ αυτό.
Στο άλλο αιματηρό μέτωπο, αυτό της Γάζας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πλέον καν στο τραπέζι ο όρος «διαπραγμάτευση». Μία ανθρωπιστική τραγωδία βρίσκεται σε εξέλιξη με παθητικούς θεατές όλους μας.
Το σπορ των διαπραγματεύσεων φούντωσε παράλληλα και για το θέμα των δασμών, αφού σύμφωνα με την αμερικανική κυβέρνηση, όλοι επιθυμούν να διαπραγματευτούν, αλλά προς το παρόν οι μόνοι που το έχουν κάνει με ένα απτό αποτέλεσμα είναι οι Βρετανοί. Οι συζητήσεις μεταξύ ΗΠΑ και Κίνας μοιάζουν να συμπυκνώνονται στο «φοβάται ο Γιάννης το θεριό και το θεριό τον Γιάννη», ενώ η Ευρωπαϊκή Ένωση, αργοκίνητη όπως πάντα περιμένει και «θα δει».
Οι διαπραγματεύσεις ανά τον κόσμο μοιάζουν συχνά σαν αυτοσκοπός, σαν ένας τρόπος για να πείσουν οι ισχυροί ότι έχουν όλες τις καλές προθέσεις, αλλά κάποιος άλλος ευθύνεται για την καθυστέρηση ή το ναυάγιο. Και φυσικά όλοι προσέρχονται βέβαιοι ότι ο αντίπαλος θα μετανοήσει και θα προσχωρήσει στις θέσεις τους και αυτό ουκ ολίγες φορές ονομάζεται «ρεαλισμός».
