Η κατάσταση στο ΕΣΥ καθίσταται ολοένα και πιο δυσχερής, γεγονός ιδιαίτερα λυπηρό σε μια εποχή που οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με την αφαίμαξη των οικονομικών τους πόρων
Πριν λίγες μέρες βρέθηκα στο Νοσοκομείο Χανίων, όπου νοσηλεύτηκε οικείο μου πρόσωπο, ένα νοσοκομείο το οποίο, όπως και τα υπόλοιπα του ΕΣΥ, οδεύει προς μαρασμό ως απόρροια της καταστροφικής για τα πλατιά λαϊκά στρώματα πολιτικής που ακολουθούν οι κυβερνώντες μας τα τελευταία χρόνια.
Η παρουσία μου εκεί συνέβαλε καθοριστικά στην αποκρυστάλλωση της άποψής μου για το τι συμβαίνει στο δημόσιο σύστημα υγειονομικής περίθαλψης και αποτέλεσε αγωνιστική υπενθύμιση για νέες διεκδικήσεις στον χώρο της Υγείας!
Οι λιγοστοί νοσηλευτές που έχουν απομείνει, εξουθενωμένοι από την υπερεργασία, παρείχαν κάθε δυνατή στήριξη και φροντίδα στη μητέρα μου, αλλά και στους άλλους συνανθρώπους μας που νοσηλεύονταν. Οι γιατροί, πάρα τους πενιχρούς μισθούς που λαμβάνουν, τις υπερωρίες, τις ελλείψεις σε βασικά μέσα για την άσκηση του λειτουργήματός τους και την απαξίωσή τους από τον υπουργό Υγείας, που πρόσφατα, μάλιστα, τους χαρακτήρισε «συμμορία της μιζέριας», κατέβαλλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για να απαλλάξουν τους πάσχοντες από τον πόνο τους. Εξίσου σημαντικό είναι να αναφερθεί και η ιδιαιτέρως συγκινητική παρουσία και φροντίδα των συγγενών των ασθενών, που παρά τις αντίξοες συνθήκες κατέβαλλαν κάθε δυνατή προσπάθεια για την ανακούφιση του πόνου του προσφιλούς τους προσώπου, καθώς το προσωπικό δεν επαρκεί για να παράσχει την αντίστοιχη φροντίδα και βέβαια το ποσοστό της οικονομικής κάλυψης του κόστους των αποκλειστικών νοσηλευτριών από την Πολιτεία είναι πενιχρό. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της 80χρονης συνοδού ασθενούς που ήταν κλινήρης δίπλα από εμάς, η οποία επί μία εβδομάδα δεν εγκατέλειψε την αγαπημένη της φίλη και το βράδυ την έπαιρνε ο ύπνος σε μια πλαστική καρέκλα δίπλα της.
Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, με γνώμονα την αγάπη τους προς τον συνάνθρωπο, έχουν επιλέξει να αποδεικνύουν καθημερινά τα αλληλέγγυα αισθήματά τους και να στέκονται στο ύψος του χρέους τους.
Η κατάσταση στο ΕΣΥ καθίσταται ολοένα και πιο δυσχερής, γεγονός ιδιαίτερα λυπηρό σε μια εποχή που οι πολίτες έρχονται αντιμέτωποι με την αφαίμαξη των οικονομικών τους πόρων. Σήμερα, όπου οι νέοι γιατροί εγκαταλείπουν τη χώρα για καλύτερες συνθήκες εργασίας, δίχως προοπτικές παλιννόστησης. Σε μια περίοδο που οι συνάνθρωποί μας ζητούν πιο επιτακτικά από ποτέ ασφάλεια και ευημερία, το Σύστημα Υγείας μας ασθμαίνει εξαιτίας της χρόνιας εγκατάλειψής του. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, οι λειτουργοί της Υγείας μοχθούν καθημερινά, έτσι ώστε τα δημόσια νοσοκομεία να παραμείνουν οι τελευταίες “φωλιές ανθρωπιάς”. Δεν παραδίδουν τα εναπομείναντά τους όπλα, τις αξίες και τα ιδανικά τους, καθώς αρνούνται να εγκαταλείψουν τον ρομαντισμό που συντροφεύει τα όνειρά τους για έναν κόσμο δικαιότερο.
Από την άλλη, σε αυτή τη συνθήκη «οι διαχειριστές του συστήματος», με την αδιαφορία τους, φροντίζουν άνθρωποι να οδηγούνται στην αυτοχειρία, επειδή δεν έχουν πρόσβαση σε φάρμακα για την αντιμετώπιση του καρκίνου τους, ηλικιωμένοι να σβήνουν σε καρότσες αγροτικών εξαιτίας της έλλειψης ασθενοφόρων και οδηγών και “αποδομούν” τις δομές απεξάρτησης που αποτελούσαν αχτίδα ελπίδας σε εκείνους που νικημένοι από τα πάθη τους αναζητούν να πιάσουν ξανά το νήμα της ζωής.
Αντικρίζοντας αυτή τη δυστοπία, η γενιά μας έχει ιερή υποχρέωση να ταχθεί στο πλάι των υγειονομικών, αξιώνοντας ένα δημόσιο Σύστημα Υγείας, στο οποίο θα νοσηλεύονται με αξιοπρέπεια οι γιαγιάδες και οι παππούδες μας, οι γονείς μας, τα αδέρφια μας και κάθε μέλος του κοινωνικού συνόλου. Εμείς η σπουδάζουσα νεολαία οφείλουμε να διεκδικήσουμε καλύτερες συνθήκες εργασίας, καλύτερους μισθούς και εξοπλισμό για τα νοσοκομεία μας, προκειμένου οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, τα άτομα που φροντίζουν για την καθαριότητα και τη λειτουργία των δομών Υγείας να ασκούν απρόσκοπτα το λειτούργημά τους! Οποιαδήποτε ανοχή σημαίνει υποταγή σε μία συνθήκη που δε μας καλύπτει και που συνιστά εξόφθαλμη παραβίαση των δικαιωμάτων μας!
Εμείς οι νέοι οφείλουμε να δυναμώσουμε τη φλόγα του αγώνα για την ανατροπή εκείνων που “λυμαίνονται” τις ζωές μας! Άλλωστε, έχουμε χρέος να αγωνιστούμε προκειμένου να δημιουργήσουμε έναν κόσμο όπου οι θλιμμένοι της οικουμένης “θα βρούνε γωνία να ακουμπήσουν”. Έτσι μόνο θα ’χει νόημα το σύντομο πέρασμά μας!
* Ο Γεώργιος Χατζάκης είναι φοιτητής στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης.
