Αγανάκτηση μητέρας στην πλατεία Ελευθερίας: «Τα παιδιά μου… να τα εξαφανίσω;»
Μια επιστολή γεμάτη απογοήτευση και οργή μάς έστειλε αναγνώστρια του neakriti.gr, περιγράφοντας ένα περιστατικό με πρωταγωνιστές τα μικρά της παιδιά, έναν εργολάβο και το πνεύμα… μηδενικής ανοχής στην πλατεία Ελευθερίας. Με αφορμή ένα αθώο παιχνίδι δίπλα σε φυτά, αναδεικνύεται το ευρύτερο πρόβλημα της έλλειψης πραγματικών δημόσιων χώρων πρασίνου και της συχνά εχθρικής στάσης απέναντι στους πολίτες – ακόμη και στους μικρότερους. Ένα περιστατικό που, όπως γράφει η ίδια, «την έκανε να ντραπεί για τη μίζερη στάση εκείνου που μόνο την κρητική αρχοντιά δεν θυμίζει»
Αναγνώστρια του neakriti.gr (τα στοιχεία της είναι στην διάθεση μας) μας έστειλε την παρακάτω επιστολή με e-mail, διηγούμενη μια εμπειρία της από το Ηράκλειο. Την αναδημοσιεύσουμε δίχως περαιτέρω σχολιασμό:
«Ήμαστε 4 οικογένειες, με 2 μικρά παιδιά η κάθε μία, ηλικιών 4-7 ετών, στην πλατεία Ελευθερίας περίπου 12:00 το μεσημέρι (σ.σ. τη Μεγάλη Πέμπτη) για καφέ σε κάποιο παρακείμενο μαγαζί του μεγάρου Ντορέ.
Τα παιδιά αυθόρμητα ανέβηκαν στο παρτέρι του ευκαλύπτου, ακριβώς μπροστά από την καφετέρια και πάτησαν τα λουλούδια που έχει φυτέψει ο Δήμος γύρω από τον κορμό.
Αμέσως εγώ προσωπικά, τα «κατέβασα», εξηγώντας τους ότι σεβόμαστε το πάρκο, τα φυτά (που μπορεί να είναι και ψεκασμένα για τα έντομα) και τις παροχές της πλατείας.
Εκείνα έφυγαν από το χώμα, συνέχισαν με συνεχή επίβλεψη το παιχνίδι τριγύρω, ανέβηκαν όρθια και στο παγκάκι γύρω, χωρίς να πατήσουν όμως ξανά στο χώμα με τα φυτά.
Μετά από λίγο μας πλησίασε ένας κύριος, ρωτώντας μας αν τα παιδιά που παίζουν είναι δικά μας. Στη θετική δική μας απόκριση, μας εξήγησε ότι είναι ο εργολάβος της πλατείας, ότι έχει αναλάβει το έργο και τη συντήρηση του κήπου για 17 ακόμα μήνες και ότι το γραφείο του είναι ακριβώς από πάνω και παρακολουθεί «τόση ώρα» τα παιδιά να καταστρέφουν τα φυτά, «ευτυχώς τα μάζεψε πριν μια κοπέλα».
Απαντήσαμε ότι φυσικά και κατανοούμε τις εργασίες και τη σπουδαιότητα των λουλουδιών στην πλατεία, γι’ αυτό το λόγο απομακρύναμε τα παιδιά από εκεί και πραγματικά δεν ξαναπλησίασαν.
Παρόλα αυτά εκείνος συνέχισε την επίπληξη ακόμα πιο έντονα, ενώ υπήρξε παραδοχή της πλευράς του από εμάς, με αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένας σχετικός εκνευρισμός.
Ανάμεσα στα διάφορα αναιτιολόγητα αγενή σχόλια που ακούσαμε και θέλοντας να κλείσουμε τη στιγμή, ρωτήσαμε «χρειάζεστε κάτι επιπλέον από εμάς» και η απάντησή του ήταν «να τα εξαφανίσετε από εδώ».
Τα παιδιά μας συνέχισαν να παίζουν κυνηγητό, σχοινάκι και άλλα παιχνίδια ενωμένα σε παρεούλα με άλλα άγνωστα παιδάκια που ήταν εκείνη την ώρα στην πλατεία, χωρίς να προκαλέσουν την παραμικρή ζημιά.
Καταλήγω λοιπόν στο εξής: Σε μία πόλη παντελώς απεριποίητη, με μάλλον διψήφιο αριθμό δέντρων μέσα στο κέντρο, με πανάκριβα πληρωμένο από εμάς τσιμέντο παντού, με τοπικούς άρχοντες από ιδιωτικούς φορείς που δεν έχουν την ελάχιστη αίσθηση συντονισμού και μιλάνε με τόσο αγενή και τραμπούκικο τρόπο για λογαριασμό μικρών παιδιών, διαμορφώνεται κλίμα ευημερίας και φιλοξενίας; Μπορώ να σχολιάζω ατελειώτα γιατί κάθε φορά που κατεβαίνω από την Αθήνα (που δεν είναι καμία προχωρημένη πόλη) στο Ηράκλειο αυξάνονται οι λόγοι να αισθάνομαι ότι βρίσκομαι στο Μπαγκλαντές, με όλο το σεβασμό στο Μπαγκλαντές.
Γεγονός όμως είναι ότι ο κόσμος, μικροί και μεγάλοι, έχει ανάγκη από πάρκα με την ουσιαστική έννοια της λέξης, να περπατήσει στο χώμα/χορτάρι, να κάτσει κάτω από τη σκιά των δέντρων, να χαλαρώσει σε ένα κομμάτι φύσης μέσα στο αστικό περιβάλλον, να δει τα λουλούδια του τόπου και να είναι αυτό τρόπος ζωής, όχι το mini project του οποιουδήποτε ιδιώτη για μερικούς μήνες. Λυπήθηκα πολύ και ντράπηκα για τη μίζερη στάση ενός Κρητικού επιχειρηματία που μόνο την κρητική αρχοντιά δεν θυμίζει».
