Γεννήθηκε πριν από πολλά χρόνια σε κάποιο απ’ τα πολλά εργοστάσια πλαστικοποίησης της ζωής μας, σε κίτρινο χρώμα, το Hellas για όνομα και ένα Plast για επίθετο, ούτως ώστε να κάνει κλικ στον ντόπιο καταναλωτή
Στην αρχή το μπιτόνι της ιστορίας μας γνώρισε δόξες και τιμές, “καινούριο μπιτονάκι μου και που να σε κρεμάσω…” που λέει η παροιμία, και τι δε φιλοξένησε στα σωθικά του, από νερό μέχρι βενζίνη για το σκαφτικό και ζιζανιοκτόνα για το ψέκασμα, όμως σιγά- σιγά πέρασε στις εφεδρείες για να καταλήξει σε μια αποθήκη στο κτήμα του αφεντικού, σε ρόλο βοηθητικό πλέον μέχρι που έφτασε η μεγάλη μέρα ή μάλλον η μεγάλη νύχτα και η στιγμή της δόξας.
Όλα έγιναν πριν από πολλά χρόνια και μετά από μια ανοιξιάτικη νεροποντή, που είχε σαν αποτέλεσμα ένα κομμάτι του δρόμου να φύγει προς τα κάτω και τα οχήματα που περνούσαν από κει να κινδυνεύουν να πέσουν στο γκρεμό. Πονόψυχος άνθρωπος ο ιδιοκτήτης του, πήγε αμέσως στην αποθήκη, πήρε το μπιτόνι και το τοποθέτησε στο σημείο της κατολίσθησης για να το βλέπουν οι οδηγοί, ενώ παράλληλα ειδοποίησε τις αρμόδιες αρχές ώστε να αποκαταστήσουν τη ζημιά.
Να σημειώσω εδώ πως όσοι έχουν πάει στο σημείο που o καλός συμπολίτης μας τοποθέτησε το σωτήριο μπιτόνι, μαγεύονται από το τοπίο και τη θέα, άλλωστε πρόκειται για ένα μπαλκόνι που βλέπει στον Κομό, την παραλία που το βεβαιωμένα καλού γούστου Conde Nast μόλις πριν λίγα χρόνια ανακήρυξε σαν την ομορφότερη παραλία του κόσμου.
Ένα μικρό πλάτωμα με το εκκλησάκι του Αγίου Παντελεήμονα και μια μικρή αυλή στην άκρη του γκρεμού, από κάτω η τεράστια παραλία, προς τον νότο τη γραμμή των οριζόντων να διαταράσσουν νησάκια, τα βουνά με τα σημάδια του χειμώνα που μόλις έδωσε τη θέση του στην άνοιξη να προφυλάσσουν τους ανθρώπους και τις πόλεις του νότου από τα στοιχεία της φύσης, κι όπως κάθε χρόνο αρχές της άνοιξης, ο τόπος και το μπιτόνι μας θα παραδοθούν στις ορδές των οχημάτων και των μαύρων βαν των τουριστικών γραφείων, μια και το εν λόγω μπαλκόνι πάει να γίνει το ίδιο διάσημο με τη γειτονική “Παραλία” ή αλλιώς Μάταλα, όπως δηλαδή τα ξέραμε πριν τα κάνουν σίριαλ στην τηλεόραση.
Να σημειώσω εδώ πως όπως όλοι οι προορισμοί έτσι και εκείνος για τον Άγιο Παντελεήμονα πάνω απ’ τον Κομό, χρειάζεται ένα δρόμο που θα σε οδηγήσει εκεί, όμως τις περισσότερες φορές μικρή σημασία έχει ο ίδιος ο δρόμος, αν είναι δηλαδή λεωφόρος ή ατραπός, άσφαλτος ή χώμα, με βλάστηση ή γυμνός, ανηφορικός ή κατηφόρα, με στροφές ή ευθείες, με μπιτόνι ή άνευ, αν έχει προστατευτικές κουπαστές, διαμορφωμένα σημεία στάθμευσης και όλα αυτά που χρειάζεται ένα τόσο ειδυλλιακό και επισκέψιμο τοπίο.
Μεγαλύτερη σημασία έχει πως ο συγκεκριμένος δρόμος ή καλύτερα, “ο δικός μας ο δρόμος” αφού πλέον σαν στήλη τον έχουμε υιοθετήσει, είναι από τους ελάχιστους εναπομείναντες στον κόσμο με μπιτόνι, ένα τεράστιο ευεργέτημα εκ μέρους του, αφού χάρη στη θυσία και την αυταπάρνησή του, αποφύγαμε τα περιττά έξοδα, τη βέβαιη αλλοίωση του τοπίου από τα τεχνικά έργα υποστύλωσης, τις ατέλειωτες ώρες εργασίας και τον κόπο των αρμόδιων κρατικών φορέων και επιτροπών που θα αποφάσιζαν, θα σχεδίαζαν και θα έβγαζαν σε δημοπρασία το έργο αποκατάστασης του δρόμου, τους ατελέσφορους πολλές φορές διαγωνισμούς, τις ενστάσεις, τις ακυρώσεις, τις υπεργολαβίες, τις καθυστερήσεις και όλα εκείνα που συνοδεύουν μια δημοπρασία στη χώρα μας.
Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω τον κατασκευαστή του, ούτε τον ιδιοκτήτη του, ούτε το πόσα χρόνια ακόμα θα αντέχει να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Αυτό που ξέρω είναι ότι ποτέ στην ιστορία της ανθρωπότητας, δεν υπήρξε μπιτόνι που να πρόσφερε τόσα πολλά, σε τόσους πολλούς και μάλιστα αγόγγυστα!
ΥΓ. Η κόκκινη πλαστική σακούλα στη χειρολαβή δεν έχει τοποθετηθεί τυχαία καθώς αποτελεί εικαστική παρέμβαση διάσημου αλλοδαπού καλλιτέχνη, ο οποίος για ευνόητους λόγους θέλησε να διατηρήσει την ανωνυμία του.
